قسمت(۳۳) #دختربسیجی به حسادتش خندیدم که از اتاق خارج شد و در رو پشت سرش بست.  آخرای ساعت کاری بود که آرام بنا به درخواست من به اتاقم اومد و وسط اتاق  منتظر دستور من وایستاد.  به دختر جدی روبه روم که یه دنیا با دختر شاد توی مانیتور فاصله داشت نگاه  کردم و بدون هیچ حرفی پوشه رو به سمتش گرفتم که جلو اومد و با دراز کردن  دستش اونطرف پوشه رو گرفت ولی من پوشه رو رها نکردم و پوشه توی دست  دوتامون بلاتکلیف موند.  با تعجب به صورتم نگاه کرد ولی من از رو نرفتم و به نگاه متعجبش که به نظر  میرسید مردده که پوشه رو رها کنه یا نه خیره شدم .  خواست چیزی بگه که من با رها کردن پوشه مانعش شدم و گفتم:این لیست تمام حقوق و مزایای کارمندا و کارگرا برای شهریور ماه که نیاز به بررسی دقیق دوباره  داره و من امروز تا آخر وقت بهش نیاز دارم.  _شما از من می خواین این رو امروز بهتون تحویل بدم؟  _دقیقا!  _ولی الان وقت اداری تمومه ....  _برای تو تموم نیست! هر زمان که این کار رو تموم کردی میتونی بری _ولی این کار تا شب طول می کشه.  _خب طول بکشه!  _مش باقر می مونه تا من کارم.....  _نه! نمی مونه خودم هر وقت که کارت تموم شد میام و ازت کار رو تحویل میگیرم.  با قیافه ی درهم و خسته از اتاق خارج شد و چند لحظه بعد توی مانیتور  کامپیوتر دیدمش که پوشه رو روی میز کارش کوبوند و پشت میزش نشست.  خوشحال بودم از اینکه تونسته بودم  اذیتش کنم و حالش رو بگیرم و توی دلم به خودم احسنت می گفتم.  قبل رفتنم به خونه به مش باقر سفارش کردم براش ناهار بگیره و بعد به خونه اش  بره.  با رسیدنم به خونه و خوردن ناهار به اتاقم رفتم تا یه مقدار استراحت کنم ولی  همین که چشمام رو بستم چهره ی خسته ی آرام جلوی چشمم اومد و خواب رو  از چشمم گرفت و هر چقدر هم برای خوابیدن و فکر نکردن بهش تلاش کردم بی فایده بود.  مدتی رو با خودم کلنجار رفتم ولی خوابم نبرد و خسته تر از هر زمان به حموم پناه بردم تا با قرار گرفتن زیر دوش آب گرم از فکرش در بیام و ازاحساس پشیمونی برای  کاری که کردم خلاص بشم.

قسمت(۳۴) #دختربسیجی هوا کم کم رو به تاریکی می رفت که به شرکت رفتم تا کار رو ازش تحویل بگیرم و بهش اجازه بدم به خونه اش بره.  وارد سالن تاریک شرکت شدم و به دنبال کلید برق دستم رو روی دیوار کشیدم.  عجیب بود که نوری از اتاق حسابداری که درش هم باز بود به داخل سالن تاریک نیفتاده بود.  از فضای تاریک شرکت و سکوت بیش از حدش دلشوره گرفتم و با عجله خودم رو  به اتاق حسابداری رسوندم و برقش رو روشن کردم و به آرام که سرش رو روی میز  گذاشته و خوابیده بود خیره شدم که توی خواب چهره اش معصوم و آروم بود،  بدون ذره ای اخم و غرور!  مدتی بالای سرش وایستادم و به چهر ه ی مظلومش توی خواب نگاه کردم یه  جورایی از کارم احساس پشیمانی می کردم و دلم به حالش میسوخت.  برای اینکه بیدارش کنم و نترسونمش به آرومی صداش زدم.  _خانم محمدی!  چشماش رو باز کرد و همونجور خوابالو درست سر جاش نشست .  سمت راست صورتش به خاطر قرار گرفتن روی میز قرمز شده بود و در حالی که مقنعه اش رو مرتب می کرد گفت:چه عجب که آقای رئیس یادشون اومد یکی از  کارمنداش رو اینجا نگه داشته! دیگه داشت باورم می شد که باید شب رو اینجا  بمونم.

قسمت(۳۵) #دختربسیجی با این حرفش دیگه اثری از دلسوزی چندی وجودم باقی نگذاشت  و در عوض جاش رو باز هم حس لج در آوری و اذیت کردن پر کرد.  چادر ش که رو ی شونه ا ش افتاده بود رو روی سرش مرتب کرد و بعد وایستادن روی پاش، پوشه رو به طرفم گرفت و گفت :این همه چیزش درست بود و هیچ  مشکلی نداشت.  لحنش رو کنایه آمیز کرد و ادامه داد:امیدوارم امشب به دردتون بخوره!  پوشه رو از دستش گرفتم و در حالی که از اتاق خارج می شدم گفتم:الان که به کارم  نمیاد ولی خدا رو چه دیدی شاید یه روز به دردم خورد.  چیزی نگفت و من خوشحال از اینکه حرصش رو درآوردم به اتاقم رفتم تا پوشه رو  بزارم و برگردم.  به محض اینکه وارد اتاق شدم از تو ی سالن با صدای بلند طوری که من بشنوم گفت :آقای رئیس! من دارم میرم خداحافظ!  از لحن آقای رئیس گفتنش حرصی و به قصد اذیت کردنش از اتاق خارج شدم ولی او خیلی سریع از شرکت خارج شده بود خبری ازش نبود و من هم که دیگه اونجا کاری نداشتم از شرکت بیرون زدم.  هوا کاملا تاریک شده و بارون پاییزی هم شدیدتر از هر زمان در حال باریدن بود  که توی ماشینم که داخل حیاط کوچک برج پارک کرده بودم نشستم و به سمت در خروجی حیاط حرکت کردم و در همین حال آرام رو دیدم که از شدت بارون زیر سقف شیروونی اتاق نگهبانی وایستاده بود.

قسمت(۳۶) #دختربسیجی می دونستم توی اون هوا ما شین گیرش نمیاد و باید مدت زیادی رو به انتظار  آژانس بمونه.  ناخواسته لبخند بدجنسانه ای گوشه ی لبم جا خوش کرد و خواستم از جلوش بگذرم ولی برخلاف خواسته ام بی اراده پام رو روی ترمز گذاشتم و جلوش  وایستادم.  شیشه ی سمت راست رو پایین دادم و با خم شدنم به طرفش گفتم : بیا بالا می رسونمت!  بدون ذره‌ای مخالفت و از خداخواسته در عقب ماشین رو باز کرد و توی ماشین  نشست.  به بی تعا فی و پررویی‌ش لبخند زدم و بعد پرسیدن آدرسش به سمت خونه شون حرکت کردم.  هر دو ساکت بودیم و فضای ماشین رو آهنگ غم گینی که همیشه و بدون دلیل  و هر وقت توی ماشینم نشستم گوش می‌دادم پر کرده بود که با شنیدن  صدای زنگ گوشیش و جواب دادنش به تماس، صدای آهنگ رو کم کردم تا صدای  شخص پشت خط رو بشنوه و خودم کنجکاوانه به مکالمه اش گوش دادم.  صورتش رو حتی از توی آینه  هم نمیتونستم ببینم و فقط صداش رو می  شنیدم که با صدای آرومی به مخاطبش گفت :سلام مامان! من توی راهم تا یه ربع دیگه می رسم. _نه! نگران نباش رئیسم منو می رسونه. _مامان جان چه حرفیه میزنی ؟ مطمعن باش اگه بهش اعتماد نداشتم سوار ماشینش نمی شدم. _باشه! میام خونه باهم حرف می زنیم فعلا خداحافظ.  تماسش رو قطع کرد و رو به من گفت:میدونین مامانم فردا می خواد بیاد شرکت  و شما رو به خاطر ا ینکه منو تا شب نگه داشتین دعوا کنه؟  آینه رو برای اینکه بتونم چهرهاش رو ببینم روش تنظیم کردم و با نگاه کردن به چهر ه ی خندانش گفتم:  یعنی تو از من به مادرت شکایت کردی ؟  _نه!  _پس چی؟  _خودش وقتی دید کارم طول کشیده تا ته ماجرا رو خوند.

قسمت (۳۷) #دختربسیجی _پس برای فردا خودم رو آماده کنم؟!  جوابی نداد و از شیشه ی کناریش به بیرون خیره شد و من دیگه  حرفی نزدم.  با تصور اینکه مامانش به شرکت بیاد و من رو دعوا کنه لبخند روی لبم اومد و در  سکوت به رانندگیم ادامه دادم.  جلوی در خونه شون ماشین رو پارک کردم و منتظر موندم تا پیاده بشه.  قبل پیاده شدنش بهم نگاه کرد و گفت:با اینکه رسوندن من در برابر بیهوده نگه  داشتنم توی شرکت خیلی ناچیزه ولی بازم ممنون که من رو رسوندین.  به طرفش برگشتم و با ابروهای بالا پریده گفتم:خیلی پررویی!  در مقابل نگاه متعجب و حرصی من با گفتن شب بخیر از ماشین پیاده شد و به  سمت خونه شون رفت.  نگاهم رو از دختر چادری‌ای که این چند روزه حسابی حرصم رو در آورده بود گرفتم و به سرعت به سمت خونه روندم.  اون روزا بدون هدف زندگی می کردم و هر روزم تکرار روز قبلش بود. تنها تفریحم  دورهمیایی بود که هر چند وقت یکبار برگزار می شد و جدیدا هم اذیت کردن آرام به  سرگرمی هام اضافه شده بود.  هر وقت می دیدمش دلم میخواست سر به سرش بزارم و بر خلاف روزا ی اولی که  دیده بودمش، نیش و کنایه هاش رو به جای اینکه عصبیم کنه دوست داشتم و شبا هم تا صبح خوابش رو می دیدم که توی بیابون وایستاده و باد چادرش رو توی هوا تکون می ده.  *صبح پنجشنبه خسته تر از هر روز دیگه ا ی باز هم صبحانه نخورده از خونه بیرون  زدم .  یعنی صبحانه ا ی در کار نبود که بخوام بخورم، مامان هر روز ساعت ۷ برای آوا و بابا  صبحانه آماده‌‌ می‌کرد و من که ساعت ۹ بیدار می شدم خبری از صبحانه نبود و  مامان می گفت این تنبیه آدم تنبله که تا دیر وقت می خوابه! و من هم حق هیچ اعتراضی نداشتم .  با ورودم به شرکت، آقای اکبری جلوم سبز شد و درباره‌ی مشکلی که احتمال می داد توی لیست انبار وجود داره حرف زد.  که ازش خواستم به کارخونه بره و شخصا بررسی کنه ببینه ایراد از کجاست.  بعد اینکه حرفم با اکبری تموم شد خیلی سریع به اتاقم رفتم و ناخواسته پشت کامپیوتر نشستم.  عجیب بود که من نمی خواستم آرام توی شرکت کار کنه ولی به محض ر سیدنم به اتاقم کامپیوتر رو فقط برای دیدن او روشن می کردم.  برای سفارش صبحانه گوشی رو روی گوشم گذاشتم و به ِ آرام توی مانیتور که بر  خلاف دیروز آروم پشت میز کارش نشسته بود چشم دوختم.

#سلام_امام_زمانم 🔸سلام بر تو ای خورشیدترین شمس آسمان خدا 🔸سلام بر تو و بر روزی که آفتاب وجودت، هستی را غرق نور خواهد کرد.

🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 📺مهمتر بودن حفظ نظام جمهوری اسلامی از حفظ جان امام عصر علیه السلام !!!! ❕اخیرا سخنانی از مرحوم امام خمینی مورد بحث و نقد قرار گرفت که ایشان فرموده بودند که اهمیت حفظ نظام از حفظ جان امام عصر ع هم بیشتر است , ما در کلیپ فوق در جهت تبیین و توضیح این سخنان , نکات مفیدی ارائه داده ایم و از بیان مرحوم امام خمینی رفع شبهه کرده ایم !!!!

#وصف_گمراهان_و_غافلان #نهج‌_البلاغه 💥فَلَمْ يَنْتَفِعُوا بِمَا أَدْرَکُوا مِنْ طَلِبَتِهِمْ، وَ لاَ بِمَا قَضَوْا مِنْ وَطَرِهِمْ... 🌗پس نه از آنچه آرزو مى كردند و بدان رسيدند سودى بردند، و نه از آنچه حاجت خويش بدان روا كردند بهره اى به دست آوردند، من، شما و خود را از اين گونه غفلت زدگى مى ترسانم ✍آرى! آن ها اموال و مقامات قصرهاى پرشکوه و باغ هاى پرطراوت و خادمان و چاکرانى براى خود فراهم ساختند; به گمان اين که، ساليان دراز از آن بهره مى گيرند; اما در برابر توفان حوادث، همچون يک پر کاه از جا کنده شدند و به نقطه دوردستى پرتاب گشتند و در زير خاک هاى سرد آرميدند. 📘خطبه 153