‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

‏فیلم از طرف dr salamtian m

سَلامٌ عَلَیْکُمْ بخدمت سروران گرامی عرض کنم که در این کانال قرآنی گاهی یک نکتهٔ قرآنی گذاشته می‌شود. به امید اینکه خدمتگزاری در محضر قرآن مجید و حضرات معصومین ( عَلَیْهِمْ جَمیعاً سَلامُ ٱللهِ) مرضيّ ذات مقدس حضرت ذُو الجَلال ( تَعالیٰ جَدُّهُ وَ عَظُمَ شَأْنُهُ ) واقع شود و ذخیره ای باشد برای: یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلّا مَنْ أَتَی ٱللّٰهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ إلتماس دعاء ألحقیر: محمّد بن المرحوم عليٍّ القمصريّ

شماره ۱ بسم الله الرحمن الرحیم سلام درسته که ( مرضات) و ( رضوان ) هر دو از یک ریشه هستند اما تفاوت معنایی دارند. ( رضوان ) مهمتر است چون مخصوص ذات مقدس حضرت ذُو الجَلال است. ( عَزَّ و جَلَّ ) میفرماید: وَ رِضْوانٌ مِنَ اٱللّٰهِ أَکْبَرُ ولی ( مَرْضات ) هم برای وجود مقدس حضرت ذُو الجَلال ( تَعالیٰ جَدُّهُ ) کاربرد دارد: إِبْتِغاءَ مَرْضاتِ ٱللّٰهِ و هم برای غیرِ خداوند متعال: تَبْتَغي مَرْضاتَ أَزْواجِکَ. التماس دعاء چهارم ربیع الثانی ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن عليٍّ القمصريّ

شماره ۲ بسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام قبل از شروع به مطالعه خواهشمندم کلمهٔ بَرّ را که بمعنای نیکوکار است با ( بَرّ ) بمعنای ( خشکی ) و یا با ( بِرّ ) بمعنای ( نیکوکاری ) إشتباه نگیرید. فرق است بین دو لفظ ( أَبْرار ) و ( بَرَرَة ): إِنَّ ٱلْأَبْرارَ لَفي نَعیمٍ ( إنفطار ۱۳ ) کلمهٔ ( أَبْرار ) جمع ( بَرّ ) بمعنای نیکوکار و بر وزن أَفْعال است که یکی از اوزان چهارگانهٔ جمع های قِلّه باشد و جمع قِلِّه معمولاً بین سه تا ۱۰ را گویند. اگرچه قِلِّهٔ کُلّی داریم مثل تعداد ماهها که ۴ را أَشْهُر فرموده: فَسیحُوا في ٱلْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ ( توبه ۲ ) و ۱۲ را شُهُور فرموده: إِنَّ عِدَّةَ ٱلشُّهُورِ....( توبه ۳۶ ) ( پس معلوم شد که وزن أَفْعُل نیز یکی دیگر از اوزان جمع قِلِّه باشد ) و نیز جمع قِلِّه نِسبي هم نوع دیگر جُموع قِلّه باشد. یعنی به نسبت این تعداد إنسان که روی کرهٔ خاکی هستند چند در صد دارای ایمان کامل هستند؟ قرآن مجید که سخن از قلیل آورده است: وَ قَلیلٌ ما هُمْ ( ص ۲۶ ) وَ قَلیلٌ مِنِ عِباديَ ٱلشَّکُورُ ( سَبَأ ۱۳ ) لذا نتیجه می‌گیریم کلمهٔ ( أَبْرار ) مخصوص إنسانها باشد. کلمهٔ ( بَرَرَة ) نیز جمع ( بَرّ ) بمعنای نیکوکار است که جمع کِثره باشد و همگان را شامل می‌شود. این لفظ مخصوص حضرات ملائکة مکرّمین باشد ( سَلامُ ٱللهِ عَلَیْهِمْ ) چون آن بزرگواران بلاإستثناء هستند. کِرامٍ بَرَرَةٍ ( عَبَس ۱۶ ) التماس دعاء پنجم ربیع الثاني ۱۴۴۵ إلحقیر: محمد بن عليّ القمصريّ

شماه ۳ بسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام در هر آیهٔ شریفه از کلام وحی که سخن از ( زن ) شده که مطلقِ زن در نظر بوده و نه یک زن خاصّ، با ( ة ) وارد شده: وَ إِنِ ٱمْرَأَةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشُوزاً...( نِساء ۱۲۸ ) وَ ٱمْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها...( أحزاب ۵۰ ) و هر جا که صحبت از یک زنِ خاصّ مراد است به صورت ( ت ) وارد شده: وَ قالَتِ ٱمْرَأَتُ فِرْعَوْنَ...( قصص ۹ ) إمْرَأَتُ ٱلْعَزیزِ...( یوسف ۳۰ ) التماس دعاء ششم ربیع الثاني ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن المرحوم عليّ القمصريّ

شماره ۴ بسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام کلمهٔ ( رَبّ ) بمعنای ( پروراننده) است. وظیفهٔ کسی که در مقام ( پروردن) است تربیت و رعایت و تعهد است نسبت به آن چیزی که می‌پروراند که از آن جمله می‌توان به دو مورد اصلی إشاره کرد: ۱— هدایت: باغبان برای پروراندن یک درخت دائماً او را به سمتی که باید برود هدایت میکند. در مسیر این هدایت گاهی باید چیزی از او گرفته شود مثلاً شاخه های خشک و یا زائد. ۲— دادن: باغبان برای پروراندن یک درخت آب و کود و موادّ مغذّی را باید به درخت برساند تا رشد حاصل شود. اگرچه این مثال بسیار پیش پا افتاده است ولی برای تقریب معنا به ذهن مناسب بنظر می‌رسد که گفته اند: در مثَل مناقشه نیست. دو موضوع فوق الإشاره را در آیات شریفهٔ کلام وحي توجه کنیم: ۱— هدایت: در بسیاری از آیات قرآن مجید، کار ( هدایت ) به ( رَبّ ) نسبت داده شده است . به عنوان نمونه: أُولٰئِکَ عَلیٰ هُدیً مِنْ رَبِّهِمْ ( بقره ۵ ) البته کلّیّت ندارد. ۲— دادن: در هیچ آیه ای از قرآن کریم ( إِعْطاء = دادن ) به ( أللّٰه ) نسبت داده نشده است بلکه در همه جا به ( رَبّ ) نسبت داده شده. به عنوان نمونه: وَ لَسَوْفَ یُعْطیکَ رَبُّکَ فَتَرْضیٰ ( ضُحیٰ ۵ ) کُلّاً نُمِدُّ هٰؤُلاءِ وَ هٰؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّکَ ( إسْراء ۲۰ ) جَزاءً مِنْ رَبِّکَ عَطاءً حِساباً ( نَبَأ ۳۶ ) و گاهی هم ( دادن ) و هم ( هدایت ) در یک آیه جمع است: قالَ رَبُّنَا ٱلَّذي أَعْطیٰ کُلَّ شَیْئٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدیٰ ( طٰهٰ ۵۰ ) التماس دعاء هفتم ربیع الثانی ۱۴۴۵ أَلْحَقیر: محمّد بن المرحوم عليّ القمصريّ

شماره ۵ بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام این نکته را از کتاب ( بَصائر ذَوي ٱلتَّمْییز ) اثر فیروزآبادی عرض می‌کنم: کلمهٔ ( اتاق ) در زبان قرآن کریم به دو لفظ وارد شده است: ألف— حُجْرَة: که با حَجَر ساخته می‌شده و مکان بسته و همکف باشد: إِنَّ ٱلَّذینَ یُنادُونَکَ مِنْ وَراءِ ٱلْحُجُراتِ أَکْثَرُهُمْ لایَعْقِلُونَ ( حُجُرات ۴ ) ب— غُرْفَة: مکان مرتفع و بلند که چه بسا به پله یا elevator نیاز دارد: لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِها غُرَفٌ مَبْنِیَّةٌ ( زُمَر ۲۰ ) وَ هُمْ فِي ٱلْغُرُفاتِ آمنُونَ ( سَبَأ ۳۷ ) ناگفته نماند ( غُرْفَة ) را معنای دیگری هم باشد: کنار هم گذاشتن دو دست برای برداشتن یا نوشیدن آب: إِلّا مَنِ ٱغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ ( بقره ۲۴۹ ) که در این آیهٔ شریفه إحتمال دارد کلمهٔ ( غُرْفَة ) مصدر باشد. التماس دعاء نهم ربیع الثاني ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن المرحوم عليٍّ القمصريّ

شماره ۶ بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام بین دو کلمهٔ ( أَجْر ) و ( ثَواب ) تفاوت معنائی وجود دارد: ألف— أَجْر: این لفظ و مشتقات آن معمولاً در مقام بیان عقد و قرارداد کاربرد دارد. ...عَلیٰ أَنْ تَأْجُرَني ثَمانيَ حِجَجٍ ( قصص ۲۷ ) که در بارهٔ عقد ازدواج جناب موسیٰ ( سَلامُ ٱللّٰهِ عَلَیْهِ وَ عَلیٰ نَبِیِّنا وَ آلِهِ ) با دختر جناب شعیب ( عَلیٰ نَبِیِّنا وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِ ٱلسَّلامُ ) باشد. فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ ( نساء ۲۴ ) که در بیان احکام ازدواج باشد. قُلْ لا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّ ٱلْمَوَدَّةَ في ٱلْقُرْبیٰ ( شوریٰ ۲۳ ) که در باب بیان رسالت حضرت مولانا جناب خاتم الانبیاء ( عَلَیْهِ وَ عَلیٰ آلِهِ أَفْضَلُ ٱلصَّلوٰةِ وَ ٱلسَّلامِ ) باشد. معلوم است که ( أُجرت و دستمزد ) در قبال ( دسترنج ) دریافت می‌شود که آن زحمت کشیده شده بر أساس یک قرارداد و یا contract صورت می‌گیرد. ب— ثَواب: که أصلاً به قراردادها مرتبط نیست بلکه امری است فراتر از هرگونه عقد و قرارداد. و یک موضوع إلهي است و فقط حضرت ذُو الجَلال ( تَبارَکَ ٱسْمُهُ وَ تَعالیٰ جَدُّهُ ) ثَواب دهنده است. سخن در بارهٔ ( ثَواب ) دو شاخه می‌شود: ۱— مشتقات ثَواب: [ مَثُوبَة]: که هم در باب خیرات کاربرد دارد: وَ لَوْ أَنَّهُمْ آمَنُوا وَ ٱتَّقَوا لَمَثُوبَةٌ مِنْ عِنْدِ ٱللّٰهِ خَیْرٌ ( بقره ۱۰۳ ) و هم در باب شرّ و بدیها کاربرد دارد: قُلْ هَلْ أُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذٰلِکَ مَثُوبَةً ( مائده ۶۰ ) [ فعل های مشتقّ از ثواب]: هم در خیرات کاربرد دارند: فَأَثابَهُمُ ٱللّٰهُ بِما قالُوا جَنّاتٍ ( مائده ۸۵ ) و هم در شرّ و بدی کاربرد دارند: فَأَثابَکُمْ غَمّاً بِغَمٍّ ( آل عمران ۱۵۳ ) هَلْ ثُوِّبَ ٱلْکُفّارُ ما کانُوا یَفْعَلُون ( مُطَفّفین ۳۶ ) ۲— خودِ کلمهٔ ثَواب: صرف نظر از مشتقات ثَواب ( که بعضی گفته شد ) در تمام مصحف شریف خودِ کلمهٔ ( ثَواب ) فقط به خیرات و پاداش خوب دلالت دارد: نِعْمَ ٱلثَّوابُ ( کهف ۳۱ ) هُوَ خَیْرٌ ثَواباً ( کهف ۴۴ ) التماس دعاء یازدهم ربیع الثانی ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن المرحوم عليٍّ القمصريّ

شماره ۷ بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام کلمهٔ ( عَدْن ) بمعنای ( إقامت کردن ) است. عَدَنَ في ٱلْمَکانِ یعنی در آن مکان مقیم شد. کلمهٔ ( مَعْدَن ) هم از همین ریشه مشتق است. ( عَدْن ) یکی از طبقات عالیهٔ بهشت است که خداوند متعال به لطف و کرامت خود، نصیب مطالعه کنندگان این وجیزهٔ مختصره و راقم این سطور بفرماید. ( أللّٰهُمَّ آمینَ ) در یازده آیه از قرآن مجید سخن از ( جَنّات عَدْن ) آمده از جمله اینکه هر جا صحبت از ( مَسکن ) شده که ( محل سکونت ) و یا ( محل سکینه و آرامش ) است، سخن از ( عَدْن ) وارد است: وَ مَساکِنَ طَیِّبَةً في جَنّاتِ عَدْنٍ ( توبه ۷۲ ) چون شرط لازم برای مقیم شدن و اقامت کردن در هر مکانی داشتن مَسکن است به هر دو معنا ( محل سکونت ) و ( محل آرامش ) التماس دعاء دوازدهم ربیع الثانی ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن المرحوم عليٍّ القمصريّ

شماره ۸ بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ سلام در زبان قرآن کریم همزه ای وجود دارد که آن را ( همزهٔ إِزاله ) گویند و این همان مفهومی است که بعضاً در باب إِفعال مشهود است. مثلاً ( فَلْس ) یا ( فُلُوس ) که بمعنای ( پول ) باشد وقتی همزه می‌گیرد یعنی می‌شود ( إِفْلاس ) معنای ضدّ پیدا می‌کند یعنی می‌شود ( بی پولی ) در مصحف شریف نیز این مدل همزه کاربرد دارد. مثلاً ( قَسَطَ ) یعنی ( ظُلْم کردن ) که می‌فرماید ( قاسطین ) هیزم جهنم هستند: وَ أَمَّا ٱلْقاسِطُونَ فَکانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً ( جِنّ ۱۵ ) وقتی همزهٔ إِزاله بر آن وارد می‌شود ( أَقْسَطَ ) بمعنای ( عدالت کردن ) است یعنی مفهوم متضادّ حاصل شده: إِنَّ ٱللّٰهَ یُحِبُّ ٱلْمُقْسِطینَ ( حُجُرات ۹ ) و ( مائده ۴۲ ) و ( مُمْتَحِنة ۸ ) چند نمونهٔ دیگر هم در کلام وحی وجود دارد که بجهت إختصار صرف نظر می‌کنم و فقط به یک نمونه اشاره دارم: { عَرَب }: کلمهٔ ( عَرَبيّ ) بمعنای بی عیب و نقص: قُرْآناً عَرَبیّاً غَیْرَ ذي عِوَجٍ ( زُمَر ۲۸ ) ( یعني قرآن عربي بدون هیچ کژی و بدون هیچ نقصان ) نیز حُور العین به ( عُرُب ) معرفی شده اند چون کوچکترین نقصان در وجود آنها نیست و بدون هیچ نقصان مهیّای پذیرایی از أصحاب یمین هستند. ( رَزَقَنَا ٱللّٰهُ ): عُرُباً أَتْراباً ( واقعه ۳۷ ) وقتی به تفاسیر مراجعه می‌کنیم تا بدانیم چرا قرآن مجید ( أَعْراب ) را به مذمت و ملامت و سرزنش یاد کرده برخورد می‌کنیم به اینکه ( أَعراب ) را جمع ( عَرَب ) و یا جمع ( أَعْرابيّ ) می‌پندارند و به این نکتهٔ ظریف کمتر توجه دارند که مقام کلام الله مجید أَجَلّ است از اینکه یک قوم را ملامت کند یا به بدی یاد کرده باشد. وقتی می‌فرماید: أَلْأَعْرابُ أَشَدُّ کُفْراً ( توبه ۹۷ ) یقیناً مراد فقط قوم عَرَب نیست. بلکه همزه در کلمهٔ ( أَعْراب ) همزهٔ إِزاله است. یعنی هرکس که إیمان کامل و محکم و ثابت و راسخ و بدون نقصان دارد ( عَرَبيّ ) است اگرچه از قومیت ( عَرَب ) باشد یا نباشد و هرکس إیمان راسخ و محکم و ثابت و بدون نقصان ندارد و در ایمانش نقصان و خَلَل وجود دارد چه در عقائد و أخلاق و أحکام، ( أَعْراب ) است اگرچه از قوم عَرَب باشد یا نباشد. إلتماس دعاء سیزدهم ربیع الثاني ۱۴۴۵ ألحقیر: محمّد بن عَليٍّ ٱلقمصريّ