بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحیمِ شمارهٔ ۲۶۵ بعضی به إشتباه تصوّر می‌کنند که کلمهٔ ( تاسُوعاء ) از ریشهٔ ( تِسْع ) بمعنای ( نُه = ۹ ) گرفته شده است. اشتباه است. اگر چنین بود اولاً برای سایر أعداد هم باید کلمه‌ای بر این وزن می‌داشتیم. مثلاً برای ( هفتم ) هم کلمهٔ ( سابُوعاء ) می‌بود. ولی نیست. نیز باید برای نُهمین روز از ماه های دیگر هم کلمهٔ ( تاسُوعاء ) گفته می‌شد. ولی کسی به نُهم از مثلاً ماه رجب ( تاسُوعاء ) نگفته است. در اینکه کلمهٔ ( تاسُوعاء ) به چه معناست بین صاحبنظران لغت إختلاف است. بعضی این کلمه را از ریشهٔ ( إِتِّساع ) بمعنای ( وُسعت ) دانسته‌اند. بعضی می‌گویند این کلمه یک إسم خاصّ است برای نُهم محرّم ٱلْحَرام. هرچه که باشد این روز تعلق دارد به وجود محترم حضرت مولانا جناب قمر منیر بني هاشم. ( سَلامُ ٱللهِ عَلَیْهِ ) بیش از سی لقب برای آن عالیجناب در نظر دارم که بعض آن ألقاب معهود أذهان همگان هست. سعی دارم چند لقب از ألقاب آن عالیجناب را که شاید کمتر شنیده و گفته شده، عرض کنم: ۱— أَبُو ٱلْقِرْبَة: کلمهٔ ( أَب ) لزوماً بمعنای ( پدر ) نیست. این لفظ فراوان در معنای ( صاحب و دارنده ) کاربرد دارد. کلمهٔ ( قِرْبَة ) بمعنای ( مشک ) است. ( أَبُو ٱلْقِرْبَة ) یعنی ( صاحب مشک ) ۲— أَبُو ٱلْهَیْجاء: کلمهٔ ( هَیْجاء ) بمعنای ( کُوران جنگ ) است. یعنی ( جنگ آور ) یعنی کسی که در اوج جنگ به قلب لشکر دشمن حمله می‌کند و پیروز مندانه برمی‌گردد. ۳— أَبُو ٱلْفَرَج: ( فَرَج ) بمعنای ( گشایش ) است. این لفظ یعنی ( صاحب گشایش ). چرا؟ چون هرکس به نوعی از گرفتاری مبتلا می‌شد و غم و غصهٔ خود را بر آن عالیجناب گوشزد می‌کرد، با گوشه چشمی اندوه او را می زدود. ۴— کَبْشُ ٱلْکَتیبَة: امروزه کلمهٔ ( کَتیبة ) بمعنای ( گُردان ) است. یعنی آن بزرگوار تمام خصوصیات فرماندهی لشکر را از شجاعت و سماحت و تمام خوبیها را در وجود خود داشت. ۵— حامي ٱلظُّعَیْنَة: ریشهٔ ( ظَعْن ) بمعنای ( کوچ کردن ) است و ( ظُعَیْنَة ) زنان و دخترانی هستند که در کجاوه و هودَج نشسته اند. بدیهی است که به حمایت نیاز دارند. حامی آنها کسی نبود جز قمر منیر بني هاشم ( عَلَیْهِ ٱلسَّلامُ ) ۶— أَلْعَبْد ٱلصّالِح: که از أَنبیاء عظام ( عَلَیْهِمُ ٱلسَّلامُ ) به جناب یَحْییٰ ( عَلَیْهِ وَ عَلیٰ نَبِیِّنا وَ آلِهِ ٱلصَّلوٰةُ وَ ٱلسَّلامُ ) و از حضرات معصومین ( علیهم‌السلام ) به حضرت مولانا جناب إمام مُوسَی بن جعفر ( عَلَیْهِمَا ٱلصَّلوٰةُ وَ ٱلسَّلامُ ) و از امامزادگان واجب ٱلتَّعظیم به جناب أبا الفضل ٱلعَبّاس ( عَلَیْهِ أَفْضَلُ ٱلصَّلوٰةِ وَ ٱلسَّلامِ ) إختصاص داده شده است. ۷— أَبُو ٱلْأَدَب: هرگز حضرت مولانا جناب إمام سیّد ٱلشُّهَداء ( عَلَیْهِ ٱلسَّلامُ ) را به ( برادر ) صدا نزد. همیشه می‌فرمود: سَیِّدي ، مَوْلايَ، جز در یک موضَع. آنجا که با دستان قطع شده از صدر زین به زمین افتاد. فرمود: یا أَخايَ أَخاکَ آنکه را بود مَهر مادر آب دیده می‌دوخت تشنه لب بر آب کربلا بود و جنگ و سوز عطش بود آنجا به جان برابر آب چنگ می‌زد رباب بر دل ریش چه کسی می‌دهد به أصغر آب دید تا کودکان تشنه حسین گفت از سوز جان، برادر آب ای بهین آبیار گلشن عشق بهر این غنچه ها بیاور آب امّا نتیجه چه شد؟ إجازه بفرمایید بگویم. تیرها سوی او روانه شدند گاه در چشم رفت و گَه در آب تا تهی مشک شد ز تیر ستم گشت از شرم پور حیدر آب أَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا قَمَرَ ٱلْعَشیرَةِ یا أَبَا ٱلْفَصْلِ ٱلْعَبّاسُ خدایا. به مقام جناب قمر بني هاشم قَسم. أَللّٰهُمَّ عَجِّلْ لِوَلیِّکَ ٱلْفَرَجَ إلتماس دعاء نُهم محرّم ٱلْحَرام ۱۴۴۶ أَلحقیر: مُحَمَّد بن ٱلمرحوم عَليٍ ٱلْقَمْصَريّ

‏فیلم از طرف dr salamtian m

سلام علیکم و رحمة اللّه عظم اللّه اجورنا و اجورکم مسالهٌ یا شیخ!! برای نقل "حدیث" راوی نیاز به" اجازه" دارد یانه؟! در باب روضه، مقتل، بیان وقایع عاشورا، و حتی مداحی یا مرثیه سرایی، در قدیم (نه خیلی قدیم ماقبل ۵٠ سال گذشته) معمولا از بزرگان اجازه می گرفتند تا حدیث صحیح و موثق یا روضه صحیح و حقیقی خوانده شود. امروز چنان به" آنارشیسم مذهبی "دچار شده ایم که کنار مضجع شریف معصومین و امام زادگان عظیم الشأن علیهم السلام، روضه "مکشوف"، "شعر مشکوک" و مداحی و مرثیه سرایی" مذموم" انجام می دهیم و با رنگ "قرمزجیغ" مجالس عزای امام حسین علیه السلام می آراییم!! چرا؟ چون همه در این ملک "بزرگ"اند!!! بزرگ می خواهند چه کار؟! صداوسیما "میلی" شده بزرگترین "بدعت" گزار مجالس دینی!!! به قول جناب دکتر :" به کجا چنین شتابان؟!"! چه کسی این همه نابسامانی را در آینده نزدیک سامان خواهد داد؟! به راستی، چه کسی امروز جرأت انتقاد دارد که این شعر یا روضه مطابق سنن اهل بیت علیهم السلام هست یانه؟! 🌷🏴🖋️📚 سیدعلی اصغرموسوی قم ـ شب عاشورا ١۴٠٣ 🏴🌷🏴