دنیای ارتباطات ما نهایت با بیست کیلومتر برقرار بود . تازه اون هم از خلاصه ترین جملات که بصورت کد و رمز در آمده بود . برای مثال وقتی می گفتیم ما در موقعیت چهارصد و دو هستیم یعنی شهید دادیم و عدد چهارصد و بیست یعنی آمبولانس نیاز داریم . اینقدر خلاصه وکافی برای گفتگو بودیم منظور اینکه با همین کم گویی همدیگه رو می فهمیدیم و باهم در آرامش بودیم . نمیدونم چرا در دنیایی ارتباطی امروزین ما که نه در فاصله محدودیم و نه در حجم بیان مطالب ، همدیگه رو پیدا نمیکنیم و به وحدت و آرامش در پس آن نمی رسیم ‌. #واقعا_چرا راوی :حاج کاظم https://eitaa.com/saberin_shahid_ghafari1