💚بسم الله الرحمن الرحیم💚 ✿ تو فقط لیلی باش ܓ✿ افسوس هر آنچه بُرده‌ام باختنی است.... از خدا که پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشه که من یک عدد عمو دارم به نام عمو پیمان. این عموجان از از وقتی یادم میاد خلق و خوی خاص خودش رو داشت. به خاطر ته تغاری بودن و اختلاف سنی زیادش با مادر بزرگ و پدر بزرگم، با اونها زیاد حرف نمیزد. و انگار این حرف نزدن تبدیل به عادت ثانویه ش شده بود، و زیاد کسی رو تحویل نمیگرفت. بعدش هم که برای تحصیل رفت انگلستان و زندگی کردن در اونجا همون یه ذره حرف مشترکی که بین اون و خانواده وجود داشت رو هم از بین برد! ... وقتی بعد از ۶ سال به ایران برگشت، دیگه کلاً یه آدم دیگه شده بود. همه فامیل معتقد بودند بیچاره زنی که قراره عمرش رو در کنار اون سپری کنه. بجز این بحث کم حرف بودن و تحویل نگرفتن موجودات بشر، به شهادت مادر بزرگم حتی یه لیوان آب رو هم توی خونه جا بجا نمیکرد و یه وقتهایی که مادربزرگ چند روز میرفت جایی و براش غذا درست میکرد میذاشت توی یخچال اینقدر همت نداشت که غذای توی یخچال رو گرم کنه و بخوره! خلاصه زد و این شازده عمو با اونهمه کلاس و اهن و تلپش بعد از کلی خواستگاری رفتن و عیب روی دخترهای معصوم مردم گذاشتن، گلوش پیش کسی گیر کرد که هیچکدام از ملاکهای فامیل رو نداشت. شروط اصلی عمو جان اینها بود: 1.  خانواده بسیار ( به توان n )  باکلاس داشته باشد. 2.  " بقچه پیچ " نباشد!  (با عرض شرمندگی این اصطلاحی بود که عموجان برای خانمهای محجبه به کار میبرد!) 3.  تحصیلاتش حداقل فوق لیسانس باشد. ( خود عموجان دکترا داشت و عضو هیئت علمی دانشگاه بود) 4.  خییییییلی ( باز هم به توانn  ) خوشگل باشد!  اما اون دختر از تمام شرایط فقط شرط دوم رو داشت ( هنر کرده بود! ) ... وگرنه خانواده ش نه تنها باکلاس نبود، بلکه اصلاً آنقدر وضع مالیشون خراب بود که نتونستند حتی یک جهیز معمولی به دخترشون بدهند. از نظر زیبایی هم یک دختر سبزه رو بود که زیبایی کاملاً معمولی داشت. و بالاخره این که اصلاً دانشگاه نرفته بود و جالب این که حتی ابایی نداشت که بگه: " من دیپلمم رو هم به زور تقلب گرفتم! " ...  با تمام اینها اون چیزی داشت که در هیچ دانشگاهی نمیشه یاد گرفت: " درایت و ظرافت زنانه " ... عمو پیمان بالاخره موفق شد خانواده رو راضی کنه و ما هم زن عمو مهتاب دار شدیم! برخلاف بقیه که چندان دل خوشی از او ندارند، من از همون اول این درایت و مهارتش در زندگی کردن رو تحسین میکردم . (مثل امام خمینی (ره) که میگفت: من ورزشکار نیستم، ولی ورزشکارها را دوست دارم! ) ... حالا این عمو پیمان از تمام مردهای فامیل خوشبخت تره. الان همون عموجان تنبل ما از ریز تا درشت کارهای خونه رو انجام میده و بچه ها رو مدیریت میکنه و از همه مهمتر این که برق خوشبختی توی چشمهاش میدرخشه. چند وقت قبل توی یک مهمونی کنار زن عمو بودم که براش اس اومد. یواشکی دیدم نوشته : "خیلی دوستت دارم. دلم برات خیلی تنگ شده. کی بریم خونه؟ " ... باورتون میشه که این اس از طرف همون عموی از دماغ فیل افتاده ی من بود که اونطرف سالن نشسته بود! ... فقط ۱۰ دقیقه از همسرش جدا مونده بودها! ... اون هم بعد از نزدیک ۱۸ سال زندگی مشترک! هی روزگاااااار! ... شعری هست که میگه: افسوس هرآنچه برده ام باختنی ست     بشناخته ها تمام نشناختنی ست برداشته ام هرآنچه باید بگذاشت           بگذاشته ام هرآنچه برداشتنی ست   البته این شعر درباره توشه برداشتن برای اون دنیاست، اما میشه ازش برای حال روز من هم استفاده کرد که همه چیز بلدم، الا همسرداری ! این رو الان دارم میفهمم که روی این موضوع زوم کرده ام. حالا که دارم بایدها و نبایدهای زندگی مشترک رو یاد میگیرم و میبینم چه فرصتهای نابی رو توی اوایل زندگی از دست داده ام و با چه حماقتی زندگیم رو به اینجایی که هست رسونده ام! چه خوبه که این دنیا مثل اون دنیا نیست که همه درها بسته باشه و نشه کاری کرد. چه خوبه که "یوم الحسرت" این دنیا، " یوم الخلود " نیست ... توی این دنیا میشه حسرت خورد و عبرت گرفت و جبران کرد ... میشه یک یا علی مدد  گفت و سرنوشت رو از سر نوشت ... برام خیلی دعا کنید که بسیار محتاجم. ربنا اننا ظلمنا انفسنا و ان لم تغفر لنا و ترحمنا لنکونن من الخاسرین ... #پست_پانزدهم 💞تو فقط لیلی باش💞 #سبک_زندگی_کریمانه https://eitaa.com/sabkezendegikareemane