🔸 بازی ششم: صدای راهنما! بازی‌های شنیداری، علاوه بر ایجاد لحظه‌های شاد و پرهیجان، مهارت‌های مهمی مثل تمرکز، دقت شنیداری و اعتماد به حواس را در کودک تقویت می‌کنند. «صدای راهنما» از آن دسته بازی‌هاست که هم خنده و انرژی می‌آورد و هم فرصتی برای تمرین گوش‌دادن فعال فراهم می‌کند. روش اجرا: والدین یک وسیله‌ی کوچک (مثلاً توپک یا اسباب‌بازی) را در اتاق پنهان می‌کنند. سپس با یک وسیله‌ی صدا‌دار (مثلاً دست زدن، زنگوله یا حتی صدای «بوق‌طور») کودک را راهنمایی می‌کنند: هرچه کودک به شیء پنهان نزدیک‌تر می‌شود، صدا بلندتر یا سریع‌تر زده می‌شود. هرچه دورتر شود، صدا آرام‌تر یا کمرنگ‌تر می‌شود. 👶 گروه سنی: ۴ تا ۹ سال ⏳ زمان: ۱۰ تا ۱۵ دقیقه ✨ فواید: - تقویت مهارت شنیداری و تمرکز - افزایش دقت و توانایی تحلیل موقعیت - تجربه‌ی هیجان همراه با یادگیری غیرمستقیم «استقامت تا رسیدن به هدف» 🔻نکته برای والدین: مراقب باشید صداها خسته‌کننده یا استرس‌زا نشوند؛ از تنوع و شوخی‌های کوچک استفاده کنید تا کودک با شوق مسیر را دنبال کند. #معرفی_بازی ۶ کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

مرز میان استقلال و نظارت کجاست؟ دوران نوجوانی، مرحله‌ای است که فرزند ما نیازمند تجربه‌ی استقلال و احساس بزرگ‌شدن است. در چنین شرایطی، اگر والدین بخواهند تمامی امور را تحت کنترل مستقیم خود داشته باشند یا پیوسته به نصیحت و امر و نهی بپردازند، معمولاً با واکنش منفی نوجوان روبه‌رو خواهند شد. در مقابل، شیوه‌ی صحیح آن است که والدین حدود و چارچوب‌های روشن و منطقی را مشخص نمایند (مانند زمان بازگشت به منزل، نحوه‌ی استفاده از تلفن همراه یا رعایت نظم در امور تحصیلی) اما در عین حال، در جزئیات زندگی به نوجوان حق انتخاب و آزادی عمل بدهند. چنین رویکردی سبب می‌شود در نوجوان احساس کند مورد احترام و اعتماد والدین قرار گرفته (تقویت روابط) و در عین حال می‌آموزد که مسئولیت تصمیم‌ها و پیامدهای آن‌ها را بر عهده بگیرد (خارج از چارچوب نباید عمل نماید) 🔸 جمع‌بندی: موفقیت والدین در تربیت نوجوان، در گرو ایجاد تعادلی ظریف میان "آزادی" و "نظارت" است؛ به‌گونه‌ای که هم استقلال نوجوان محترم شمرده شود و هم چارچوب‌های تربیتی خانواده حفظ گردد. این تعادل، کلید پرورش نسلی مسئولیت‌پذیر، با اعتماد به‌ نفس و در عین حال پایبند به ارزش‌های خانوادگی خواهد بود. #یک_دقیقه_با_تربیت_نوجوان ۱ کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

آیا نوجوان شما فرصت کافی برای تجربه و یادگیری از خطاهایش دارد؟ دوران نوجوانی مرحله‌ای است که انسان در حال کشف توانایی‌ها و محدودیت‌های خود است و نیاز دارد فرصت‌هایی برای تمرینِ تصمیم‌گیری و پذیرش مسئولیت داشته باشد. والدین می‌توانند با واگذاری مسئولیت‌های متناسب با سن نوجوان - مانند مدیریت بخشی از هزینه‌های شخصی یا برنامه‌ریزی برای درس و مطالعه - به او کمک کنند تا مهارت‌های عملی زندگی را یاد بگیرد. این واگذاری باید همراه با "انتظارات روشن" ، "راهنمایی مستمر" و "پیگیری" باشد؛ یعنی فرزند ما دقیقا بداند مسئولیت چه کارهایی را بر عهده دارد، هر زمانی نیاز داشته باشد می‎تواند از راهنمایی ما استفاده کند و همچنین باید پاسخگوی انتخاب‎هایی که انجام می‎دهد باشد باید توجه داشته باشیم که در انجام راهنمایی و پیگیری مسئولیت‎ها از فرزندمان باید از هرگونه تنبیه یا سرزنش غیرضروری پرهیز نماییم؛ چنین رویکردی به نوجوان امکان می‌دهد "مهارت‌های تصمیم‌گیری" ، "خودکنترلی" و "پاسخگویی به نتایج انتخاب‌هایش" را به‌تدریج توسعه دهد و در محیطی امن و حمایت‌کننده رشد کند. 🔸 جمع‌بندی: واگذاری مسئولیت‌های مرحله‌ به‌ مرحله، نه تنها اعتماد به‌ نفس عملی نوجوان را تقویت می‌کند، بلکه او را برای مواجهه با چالش‌های زندگی آماده می‌سازد؛ نوجوانی که فرصت تجربه و خطا در چارچوب حمایت والدین دارد، می‌آموزد که هر تصمیمی پیامدهایی دارد و پذیرش مسئولیت، نشانه‌ی بلوغ و توانمندی است. این فرآیند، پایه‌ی شکل‌گیری استقلال سالم، مسئولیت‌پذیری و رشد شخصیت مستحکم در نوجوان خواهد بود و زمینه‌ای محکم برای ورود او به مراحل بعدی زندگی فراهم می‌کند. #یک_دقیقه_با_تربیت_نوجوان ۲ کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

یک تیر و دو نشون!💘 برای اینکه بچه‌هامون یاد بگیرن نسبت به پدر و مادرشون احترام بیشتری قائل بشن، لازم نیست همیشه به نصیحت و تذکر متوسل بشیم. یکی از ساده‌ترین و مؤثرترین راه‌ها این هست که در حضور بچه‌ها از خوبی‌ها و ویژگی‌های مثبت همسرمون صحبت کنیم و ازش تعریف کنیم😊 وقتی فرزند ما می‌بینه پدر و مادرش با قدردانی و احترام باهم صحبت می‌کنن، یاد می‌گیره همون نگاه رو نسبت به والدینش داشته باشه و با احترام برخورد کنه؛ در حقیقت "احترام متقابل بین والدین" به بچه‌ها یاد میده که پدر و مادرشون شایسته‌ی ارزش و احترام‌ هستند. این رفتار کوچیک، علاوه بر تقویت پیوند عاطفی بین خانم و آقا ❤️، فضای خونه رو سرشار از محبت و آرامش می‌کنه و تو دل بچه‌ها هم پایه‌های احترام رو محکم می‌کنه🏡🌸 بیایید از همین امروز شروع کنیم؛ با چندتا جمله‌ی ساده و صمیمی، خوبی‌های همسرمون رو پیش بچه‌هامون بگیم تا هم دل همسرمون حسابی گرم بشه😍 هم "احترام گذاشتن به والدین" تو وجود بچه‌هامون نهادینه بشه🌱✨ کانال #تربیت_فرزند | نور دیده 👇 https://eitaa.com/nooredideh

قابل توجه باباها🙃 کانال #تربیت_فرزند | نور دیده 👇https://eitaa.com/nooredideh

«کوچولو بیا کمک کن!» از خودمان قهرمان یک تنه کار کن و خستگی ناپذیر نسازیم. پیش چشم کودکان مان به تنهایی همه ی کارهای خانه را سر و سامان ندهیم. فرش را تنهایی لوله نکنیم، کمد را بدون کمک هل ندهیم، میز و مبل و صندلی را با یک دست بلند نکنیم تا بتوانیم با دست دیگر زیرش را جارو بزنیم! کودکان تصور دقیق و درستی از کار بیرون از خانه ندارند. اما کارهای خانه مدام جلوی چشم شان انجام می شود، بنابراین همکاری، همدلی، همراهی و مشارکت را در خانه و با کارهای ریز و درشت خانه یاد می گیرند. با رفتارمان انجام دادن کارهای ریز و درشت خانه را به عنوان وظیفه برای "یک نفر" تعریف نکنیم. بترسیم از روزی که فرزندمان با اطمینان ادعا کند: مامان من که هیچ وقت احتیاج به کمک نداشت، خودش تنهایی تمام کارهای خونه رو انجام می داد! بترسیم از روزی که نتواند کمک کند یا نتواند کمک بگیرد! کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

پدر فرزندی! 💝 ارتباط پدر با فرزندان، یکی از عمیق‌ترین نیازهای عاطفی و روانی آنهاست؛ نیازی که اگر تأمین شود، در وجود کودک احساس امنیت و اعتماد به نفس شکل می‌گیرد. باید بدانیم امنیتی که ریشه در رفتار مادر دارد، با حضور پدر کامل می‌شود؛ چون پدر برای فرزند، نماد پشتوانه و اطمینان است و وقتی پدر با آرامش در کنار فرزند حضور دارد و او را می‌بیند و می‌شنود، فرزند احساس می‎کند ترکیبی از قدرت و محبت را در کنار خود دارد💪❤️ همین ترکیبِ قدرت و محبت، زیربنای شکل‌گیری اعتماد به‌ نفس در سال‌های بعدی زندگی اوست. اما اگر این ارتباط نباشد، کودک در مواجهه با چالش‌های زندگی، یا دچار تردید می‌شود، یا به رفتارهای ناپایدار روی می‌آورد. به همین دلیل، پدرها باید بدانند فقط حضور فیزیکی کنار فرزندان کافی نیست، بلکه؛ حضور ذهنی و عاطفی آن‌هاست که فرزند را می‌سازد. پدرهای عزیز!✋ می‌دانیم که ممکن است کار و خستگی اجازه ندهد همیشه وقت کافی برای ایجاد ارتباط با کیفیت با فرزندان داشته باشید؛ اما بدانید همین چند دقیقه‌ی واقعی در روز، می‌تواند مسیر رشد فرزندتان را برای همیشه تغییر دهد... #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

کنار فرزندت هستی ولی نیستی💕 والدین عزیز! فرزند شما برای «رشد عاطفی»، نیازمند حضور مداوم شما نیست؛ بلکه به حضور با کیفیت نیاز دارد. اگر حتی مدت کوتاهی با تمرکز کامل به فرزندتان توجه کنید، احساس امنیت و محبت در وجودش تثبیت می‌شود؛ اما اگر از نظر ذهنی در دسترس او نباشید، هرچقدر هم کنارش باشید، باز هم احساس کمبود می‌کند. چسبندگی بیش از حد بعضی از کودکان به والدین، معمولاً نشانه‌ی همین کمبود است. پس سعی کنید کیفیت ارتباط خود را با فرزندتان افزایش دهید: هنگام صحبت با او به چشمانش نگاه کنید، با انرژی گوش دهید، واکنش نشان دهید، با زبان خودش گفت‌وگو کنید، بغلش کنید، ببوسید و محبت‌تان را آشکارا ابراز کنید تا خیالش جمع شود که همیشه محبت شما را دارد ✨ #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/joinchat/971833344C27493babe0

مراقب باشید فرزندتان غرق نشود! کودکانی که با بچه‌های دیگر بازی می‌کنند، هویت خود را بهتر کشف می‌کنند؛ آنها از طریق بازی کردن نقش‌های متنوع بزرگسالان، مقررات اجتماعی و معیارهایی تنظیم کردن رفتار را می‌آموزند و همچنین می آموزند که به قواعد بازی - حتی زمانی که ‌دلشان چیز دیگری می‌خواهد - باید پایبند باشند. متأسفانه امروز بی توجهی به بازی‌های حقیقی (غیر مجازی) به صورت فزاینده‌ای در میان خانواده‌ها در حال افزایش است و علیرغم آگاهی نسبت به آسیب‌های فراوان، بسیاری از خانواده‌ها سعی می‌کنند فرزندان خود را با بازی‌های مجازی - که با حقیقت فاصله‌ی بسیار زیادی دارند - سرگرم نمایند! باید بدانیم که غرق شدن فرزندانمان در بازی‌های مجازی علاوه بر آسیب‌های جسمی (عدم تحرک، آسیب به چشم و...)، آسیب‌های روحی زیادی به آنها می‌رساند که از جمله آن آسیب ها عدم موفقیت در برقراری روابط اجتماعی می‌باشد. - برای بازی مجازی زمان تعیین کنید - محتوای بازی را حتما بررسی نمایید - فرزندتان را به انجام بازی واقعی تشویق نمایید و شرایط را برای او فراهم کنید (لطفا غفلت نکنید🙏) #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/joinchat/971833344C27493babe0

با فرزندت زیاد حرف بزن💕 (این کار خیلی مهمه) یکی از ساده‌ترین و مؤثرترین راه‌ها برای نزدیک شدن به دنیای فرزند، «گفتگو» هست؛ سعی کنید به بهانه‌های مختلف با فرزندتون وارد صحبت بشید؛ با شوخی، با سؤالای کنجکاوانه، با تعریف یک اتفاق روزمره یا یک خاطره‌ی خنده‌دار و... این رفتار باعث میشه کم‌کم خودش هم به گفت‌وگو عادت می‌کنه و از حرف زدن با شما لذت می‌بره، علاوه بر سلامت روحی که این کار برای فرزندتون ایجاد می‌کنه باید بدونید که وقتی فضای گفتگوی صمیمی بین شما و فرزندتون شکل بگیره، یواش یواش احساسات و تجربه‌های مختلفش از زندگی رو به شما می‌گه؛ تجربه‌ها و احساساتی که بدون شکل گیری فضای گفتگوی صمیمی ممکنه خیلی دیر از اونها مطلع بشید و عملا نتونید برای مواجهه صحیح با اونها فرزندتون رو راهنمایی کنید سعی کنید مسأله‌ی گفتگو با فرزند رو خیلی جدی بگیرید و به سادگی از کنارش عبور نکنید؛ این کار خیلی مهمه کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

🔸تغییرات کوچک؛ تفاوت های بزرگ! ریشه‌ی بسیاری از «نمی‌توانم»‌ها در سنین نوجوانی و جوانی در جملات به ظاهر ساده‌ای است که در دوران کودکی به فرزندانمان گفته‌ایم؛ وقتی مدام به کودک می‌گوییم: «دست نزن»، «نمی‌توانی»، «نکن»، «بگیر یک جا بنشین» و... در واقع داریم به او یاد می‌دهیم که ضعیف است، بلد نیست و نباید امتحان کند! این جملات به مرور زمان باعث شکل گیری یک باور درونی برای فرزند ما می‌شود که در نوجوانی و جوانی خودش را این‌طور نشان می‌دهد: «درس‌ها سخت است، نمی‌توانم نمره‌ی خوب بگیرم»، «در کنکور قبول نمیشوم»، «از پس کار و کسب درآمد بر نمی‌آیم» یا «ازدواج و اداره زندگی مشترک سخت است، نمیتوانم». 👈سعی کنیم به‌ جای اینکه به کودک بگوییم «دست نزن»، بگوییم: «بیا با هم امتحانش کنیم»، به‌جای اینکه بگوییم: «نمی‌توانی»، بگوییم: «می‌توانی، فقط باید یاد بگیری» و از به کار بردن جملات منفی - حتی کوچک - در ارتباط با فرزند پرهیز کنیم. همین "تغییرات کوچک" در صحبت‌های ما، "تفاوت‌های بزرگ" در شخصیت آینده‌ی فرزندمان ایجاد می‌کند. کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh

صبر و مدارا با لجبازی بچه‌ها باید بدانیم کودک در سال‌های ابتدایی زندگی، معمولاً تا حدود ۶ یا ۷ سالگی، هنوز در حال یادگیری و تمرین کنترل احساسات و خواسته‌های خود است. وقتی در این سن و سال ما در برابر رفتارهای ناپخته یا لجبازی او با خشم، تهدید یا عجله واکنش نشان می‌دهیم، در واقع به او یاد می‌دهیم که احساساتش بی‌اهمیت است و تنها وقتی «مطیع» باشد، پذیرفته می‌شود. نتیجه‌ی این رفتار، کودکی است که یا احساساتش را سرکوب می‌کند و در خودش فرو می‌رود، یا برای جلب توجه، لجبازی را بیشتر می‌کند. راه درست این است که آرام بمانیم، احساس او را درک کنیم و به او بفهمانیم که احساسش را درک می‌کنیم؛ مثلاً فرض کنید فرزندتان نمی‌خواهد از پارک برگردد، به‌جای اینکه بگویید «بس کن دیگه، بریم خونه!» یا او را بکشید سمت ماشین، می‌توانید در سطح چشمش بنشینید و بگویید: «می‌دونم ناراحتی چون هنوز دلت می‌خواست بازی کنی، ولی الان وقت رفتنه. قول می‌دم فردا هم بیایم اگه بشه» در این حالت، کودک حس می‌کند احساسش دیده و درک شده، و چون آرامش شما را می‌بیند، به‌مرور یاد می‌گیرد چطور خودش را آرام کند و تصمیم منطقی‌تری بگیرد. کانال #تربیت_فرزند | نور دیده👇 https://eitaa.com/nooredideh