رحمت به مادرم که مرا زاد با غمت پوشاند برتنم ز وفا رختِ ماتمت ، بر سینه‌ام نوشت به صد سوز و اشک و آه من را همین بس است کنم گریه از غمت رحمت به مادرم که به شیرِ حلالِ خود من را نمود عاشقِ ماهِ محرمت ! چاییِ روضه‌های حسین به ، ز زمزم است مکه بیا نناز به آن آبِ زمزمت . . جعفر‌ابوالفتحی .

[ سید مهدی میرداماد شبِ اولِ محرم ¹⁴⁰³ ]

چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است آغوش ِحسین امن‌ترین جای جهان است .

من گریه میکنم به سر از پیکری که نیست تو شکوه میکنی ز من از معجری که نیست ، جارو زدم به پایِ تو خاکِ خرابه را با چند تارِ گیسوی از خون تری که نیست با این نگاهِ تار فقط دست میکشم بر لعل خیزرانی‌ات از باوری که نیست انگارکه نه از سرِ تو چیز مانده است نه دخترت . . که جز بدنِ لاغری که نیست از آن شبی که آب به ما باز شد رباب سرگرمِ بازی است . . با اصغری که نیست جا ماندم از بقیه و خوابم گرفته بود بر دست های خسته ی آن مادری که نیست از زیر سنگ و آتش و سیلی گذشته‌ام دیدی اگر به بالِ کبودم پری که نیست در پاسخِ سوالِ تو از گوشواره‌ام می‌پرسم از عمامه و انگشتری که نیست ! یک نانجیب دخترکت را کنیز خواند دور از نگاهِ ساقیِ آب آوری که نیست ؛

[ سید مهدی میرداماد شبِ سومِ محرمِ ¹⁴⁰³ ]