🌙 تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح مَلَک «حافظ» ☘ #چَکامه «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ╔🌸🍃═══════╗

‌┄═❁✨❈[﷽]❈✨❁═┄   🌌 خدای آسمون‌ها 💎  #دُرّ_گران ……………………………………… 🌿 «زندگی زیباست» 🍃 @sad_dar_sad_ziba

❇️ برای او که از هیچ کسی جز خدا نترسید! ☘ تولدش مبارک! #قله ⛰ / نامداران راهدان ╭─┅─ 🍃 ⛰ 🍃 ─┅─╮ @sad_dar_sad_ziba . ╰─┅─ 🍃 ⛰ 🍃 ─┅─╯

🌳🍃🌹🍃🌲 این گیاه فانوس نام دارد. در زمستان، شکوفه می‌دهد و در بهار، خشک می شود و میوه اش درون گلبرگ خشک، باقی می ماند.  🌿 #آفرینش ༻‌🍄 @sad_dar_sad_ziba 🍄༺  ‎‎‌‎

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «فرنگیس» ⏪ بخش ۱۲۳: هر چه به علیمردان گفتم همه با هم باشیم، قبول نکرد. گفت: «من شیان نمی آیم، برویم ماهیدشت.» کمی جلوتر، نیروهای خودی ایستاده بودند و به مردم اجازه عقب نشینی نمی دادند. سربازها جلوی مردم را می گرفتند تا فرار نکنند. همگی شروع به داد و فریاد کردیم. من هم فریاد زدم و گفتم: «می خواهید بچه‌هامان را به کشتن بدهید؟ این بچه ها که نمی توانند. کاری بکنند.» فرمانده نیروها به سربازها دستور داد که راه را باز کنند. بعد اعلام کرد فقط غیر نظامی‌ها رد شوند، نیروهای نظامی حق عقب نشینی ندارند. بعضی از سربازها و نظامی‌ها که ترسیده بودند، بین مردم داشتند فرار می کردند. حتی چند تا سرباز، خودشان را بین ما قایم کردند و رد شدند. روی جاده شلوغ بود. مردم گروه گروه می رفتند تا خودشان را نجات دهند. بعضی‌ها گریه می کردند بیشتر بچه‌ها خسته بودند. با یک ریوی ارتش به سمت ماهیدشت رفتیم. حالم خیلی بد بود. نگران مادرم، پدرم و بچه‌ها بودم. توی راه اصلاً با شوهرم حرف نزدم. دلم گرفته بود. ریوی ارتشی تا نزدیکی های ماهیدشت مأموریت داشت. همان جا که باید می پیچید، ما را پیاده کرد. نیمه شب بود. جاده ساکت و خلوت بود. کنار جاده توی علف‌ها نشستیم به شوهرم غر زدم و گفتم: «ما را آوردی این جا، الآن گرگ ما را می خورد. بچه‌هامان از دست می روند.» توی ماهیدشت گرگ زیاد بود. حدود ساعت سه و چهار نیمه شب بود. شوهرم چیزی نمی گفت کتش را درآورد و دور رحمان پیچید. من هم سهیلا را محکم بغل کردم. چاقویی را که زیر لباسم گذاشته بودم، دستم گرفتم. خودم را کاملاً آماده کرده بودم. علیمردان روی جاده ایستاده بود که صدای خش خش از وسط علف ها، دلم را لرزاند. توی تاریکی، یک دفعه برق چشم دو تا گرگ را دیدم. محکم سهیلا و رحمان را بغل کردم و فریاد زدم: «علیمردان، گرگ... گرگ.» علیمردان چوبی را از لای علف ها بیرون کشید و دور سرش چرخاند. گرگ ها نماندند، اما از ترس تا صبح لرزیدیم. بچه‌ها خوابشان نمی برد و گریه می کردند. هوا که روشن شد. به راه افتادیم. خورشید که از روی کوه بالا آمد، انگار دنیا را به من دادند. رو به ماهیدشت می رفتیم. ماشینی از سمت ماهیدشت می آمد. ما را که با آن حال و روز دید دور زد و سوارمان کرد. ما را تا در خانه ی «غلام بیگلری» پسردایی ام برد. او و خانواده‌اش با روی باز از ما استقبال کردند، اما من توی خودم بودم و با هیچ کس حرف نمی زدم. پسردایی‌ام و خانواده‌اش دور ما را گرفتند و دائم دلداریمان می دادند. چای و نان را که خوردیم، بچه ها با خوشحالی شروع به بازی کردند. روز بعد به علیمردان گفتم باید بروم گیلان غرب. شوهرم گفت: «فرنگیس، هنوز از من ناراحتی؟ به خدا به خاطر خودت می گویم. من خوبی تو را می خواهم. این جا امن است.» با ناراحتی گفتم: «پس خانواده‌ام چی؟ خانه‌ام؟ وسایل زندگی‌ام؟ گوساله‌هایم؟» گفت: «این جا برای بچه‌ها امن‌تر است. باور کن نیروهای عراقی این بار تا خود کرمانشاه می روند. ببین با چه سرعتی جلو می آیند. ◀️ ادامه دارد ... ................................. 🔺 #توجه: «نشر داستان تنها با ذکر نشانی همین کانال، مجاز است.» 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

⏫ کوچه‌ی چند طبقه معماری منحصر به فرد / کاشان #ایرانَما / نَمایی از ایران زیبای ما 🇮🇷 @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

‌┄═❁✨❈[﷽]❈✨❁═┄   🌧 باران 💎  #دُرّ_گران ……………………………………… 🌿 «زندگی زیباست» 🍃 @sad_dar_sad_ziba

🌙 💚 عشق ☘ #چَکامه «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ╔🌸🍃═══════╗

‌‌‍‌‌‎‎「🍃「🌹」🍃」 هر کسی باید پشـت پنجره‌ی اتاقــش یک گلــدان شمــعدانی داشــته باشــد که هــربار گل‌هایش خشـک می شـوند و دوبـاره گـل می دهند، یادش بیـفتد همیشه امــید هـست. 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان‌شناس 🗞 #مجله‌ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba      ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

🌺 اخراج به خاطر نام «خلیج فارس» #نیمه‌ی_پر_لیوان 🌱 امید 🌳 «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼🍃🌹🍃✼══┅┄

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «فرنگیس» ⏪ بخش ۱۲۴: با ناراحتی گفتم: «غلط می‌کنند. حتی تا آن سر دنیا هم بروند، من باید نزدیک گور سفید باشم و بتوانم به خانه‌ام سر بزنم.» ناراحت شد. گفت: «من حاضر نیستم به طرف گیلان غرب حرکت کنم. اگر لازم باشد، عقب‌تر هم می‌روم. دیگر از این وضع خسته شده‌ام.» پسر دایی‌ام گفت: «فرنگیس، ببخش دخالت می کنم، اما نیروهای عراقی با منافقین هستند. با هم متحد شده‌اند. خیلی سریع پیشروی می‌کنند. وضعیت خطرناک است. به خاطر خودت می‌گویم. همین جا بمان. این جا خانه ی خودت است. اشک از چشمم پایین آمد. صورتم را توی دست‌هایم گرفتم و گریه کردم. گفتم: «نمی‌توانم. من این جا می‌میرم. نمی‌توانم این جا بمانم. می‌روم نزدیک‌ترِ خانه ی خودم. توی خانه ی خودم بمیرم بهتر از این است که این جا بمانم.» علیمردان، رحمان را بغل کرد و رفت توی گندمزارها. سرش را پایین انداخته بود و می‌رفت. سهیلا را بغل کردم و دنبالش رفتم. توی گندم‌ها نشسته بود و به اطراف نگاه می‌کرد. کنارش نشستم. من هم به اطراف نگاه کردم. دشت ماهیدشت قشنگ بود. فرسنگ‌ها دشت بود و همش گندمزار و زمین کشاورزی. گندم‌های رسیده، با تکان باد، این طرف و آن طرف می‌رفتند. آدم دلش می‌خواست ساعت‌ها همان جا بنشیند و به آن ها نگاه کند. در همان جا، پیچ چهار زبر را نگاه کردم. انگار ماری بود توی دل دشت. دستم را روی خاک‌های کنارم کشیدم و به علیمردان گفتم: «از من نرنج. بگذار برگردم و سری به خانه بزنم. سری به پدرم و بچه‌ها می‌زنم و برمی‌گردم. دلم طاقت نمی‌آورد. دارم جان می‌دهم. علیمردان، این جا جای من نیست بقیه شاید راحت باشند، اما به خدا من نمی توانم انگار دارم خفه می شوم. بگذار بروم.» علیمردان نگاهم کرد. چشم هایش پر از اشک بود. وقتی چشم هایش را دیدم انگار چیزی به دلم چنگ انداخت. اشک هایش را پاک کرد و گفت: «برو!» بعد مکثی کرد و ادامه داد: «ولی زود برگرد.» با تردید گفتم: «سهیلا را ببرم؟ این جا طاقت نمی آورد.» با بغض گفت: «سهیلا را هم ببر.» دستم را روی دستش گذاشتم و گفتم: «زود برمی گردم علیمردان. تو فقط مواظب رحمان باش. قول می دهم که بچه را صحیح و سالم برگردانم.» آرام دستم را فشار داد و دیگر سرش را بلند نکرد. می دانستم برای یک مرد کلهر خیلی سخت است، اما پا روی دلش گذاشته بود. همان جا پشتش را به من کرد. رحمان را به طرف خودم کشیدم. صورتش را بوسیدم. چشم هایش را بوسیدم و گفتم: «رحمان، مواظب خودت و پدرت باش.» دهانش باز مانده بود. نگاهی به پدرش کرد. انگار می خواست چیزی بپرسد، اما چیزی نگفت. شوهرم از توی گندمزار بلند شد. دست رحمان را گرفت و گفت: «برویم پسرم.» دیگر نگاهم نکرد. سهیلا را بغل کردم، پشتم را به ماهیدشت دادم و به طرف جاده به راه افتادم یک لحظه برگشتم. رحمان در حالی که دستش توی دست پدرش بود، سرش را به عقب برگردانده بود. و ما را نگاه می کرد. توی دلم گفتم: «رحمانم، مادر، طاقت بیاور، برمی‌گردم.» ◀️ ادامه دارد ... ................................. 🔺 #توجه: «نشر داستان تنها با ذکر نشانی همین کانال، مجاز است.» 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

‌┄═❁✨❈[﷽]❈✨❁═┄   🔥 زیانکار 💎  #دُرّ_گران ……………………………………… 🌿 «زندگی زیباست» 🍃 @sad_dar_sad_ziba

‌‌‍‌‌‎‎「🍃「🌹」🍃」 🔳 مهم‌تر از اشتباه 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان‌شناس 🗞 #مجله‌ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba      ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «فرنگیس» ⏪ بخش ۱۲۵: سهیلا را روی کولم محکم کردم و به راه افتادم. تنها چیزی که داشتم، چاقویم بود. سوار یک تویوتای سپاه شدم. چند پاسدار و پیشمرگ کُرد، پشت تویوتا بودند. پرسیدم: «تو را به خدا چه خبر است؟» یکی از پاسدارها که مسن بود، گفت: «خواهر، چه خبر؟! منافقین و عراقی ها از مرز تا سرپل ذهاب آمده اند و دارند به طرف ما می آیند.» مردها توی ماشین داشتند با خودشان حرف می زدند. انگار غم دنیا روی دلم سنگینی می کرد. خسته بودم. دلم می خواست بروم توی روستایم؛ همان جا بنشینم و تا آن جا که می توانم بجنگم و بعد بمیرم. سهیلا زیر تیغ آفتاب بی‌تابی می کرد. وسط راه، وقتی تویوتا پیچید. پیاده شدم و کنار جاده ایستادم. مینی بوسی به سمت گیلان غرب می رفت. سوار شدم همه مرد بودند. با تعجب به من و بچه روی کولم نگاه کردند اما چیزی نگفتند. روی صندلی جلو نشستم. دوازده نفر توی مینی بوس بودند. سرم را به طرف بیرون چرخاندم تا مجبور نباشم اگر کسی سؤالی کرد، جوابی بدهم. به دار بادام رسیدیم. درخت‌ها همه سبز بودند. توی ماشین، داشتم دره و کوه‌ها را نگاه می کردم که یک دفعه فریاد راننده بلند شد: «یا ابوالفضل!» پا روی ترمز گذاشت و ماشین کنار دره ایستاد. با تکان ماشین نزدیک بود سهیلا از بغلم بیفتد. تکان سختی خوردم. مرد راننده، از شیشه‌ی جلو به آسمان خیره شده بود هنوز گیج بودیم چه خبر شده که با صدای وحشتناک، هواپیماها زمین و زمان لرزید. از شیشه جلوی مینی بوس، هواپیمای عراقی را دیدم که شیرجه زد و به سمت ما آمد. راننده فریاد زد: «بروید پایین. خودتان را نجات دهید.» با فریاد راننده، همه به طرف در هجوم آوردند. دستم را به چادرم گرفتم و از در مینی بوس خودم را پرت کردم پایین. باید به سمت کوه می رفتیم و لای درخت ها قایم می شدیم. توی جاده، علاوه بر مردم عادی، ماشین نیروهای نظامی هم بود که می خواستند. عبور کنند. فهمیدم هواپیماها آمده‌اند تا آن‌ها را بمباران کنند. ما هم که قاطی آن‌ها بودیم برایشان فرقی نمی‌کرد. صدای هواپیماها کوه و دشت را لرزاند. یکی از مردها فریاد زد: «دیوار صوتی را شکستند.» دست روی گوش سهیلا گذاشتم و فشار دادم و دهان خودم را هم باز کردم. گفته بودند در این جور وقت‌ها، باید این کار را کرد. کوه لرزید. خاک و شن زیادی از بالای کوه پایین ریخت. جیغ سهیلا توی گوشم پیچید. به خودم گفتم: «فرنگیس، لعنت به تو. چه کار کردی؟ داری دخترت را با دست خودت به کشتن می‌دهی.» چادرم را از کولم باز کردم و دور سهیلا پیچیدم. چیز دیگری نبود که از او محافظت کنم. این طوری اگر تکه های کوچک بمب به او می خورد، حفظ می شد. از سمت چپ جاده، از پشت مینی بوس شروع به دویدن کردم تا به کناره‌ی کوه رسیدم. جماعت وحشت زده، از ماشین‌ها پیاده می‌شدند و به طرف دامنه‌ی کوه می‌دویدند. نظامی‌هایی که در حال عبور بودند، با ترس و وحشت کنار درخت‌ها و زیر صخره‌ها پناه می‌گرفتند. کلی درخت بلوط توی کوه بود و می‌شد وسط آن‌ها قایم شد. موقع بالا رفتن از کوه، سُر می‌خوردم و می‌افتادم. سهیلا شروع کرد به جیغ کشیدن. صدای هواپیماها همه را دیوانه کرده بود. دستم را به خارهای کناره‌ی کوه گرفتم و خودم را بالا کشیدم. یک دفعه باران بمب بارید. ◀️ ادامه دارد ... ................................. 🔺 #توجه: «نشر داستان تنها با ذکر نشانی همین کانال، مجاز است.» 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

‌┄═❁✨❈[﷽]❈✨❁═┄   راه درست توکل بر خدا 💎  #دُرّ_گران ……………………………………… 🌿 «زندگی زیباست» 🍃 @sad_dar_sad_ziba

🌙 تا در طلب گوهر کانی، کانی تا در هوس لقمه‌ی نانی، نانی این نکته‌ی رمز اگر بدانی، دانی هر چیز که در جستن آنی، آنی «مولوی» ☘ #چَکامه «زندگی زیباست » @sad_dar_sad_ziba ╔🌸🍃═══════╗

🔹 ای بزرگترین صُنع الهی! #نردبان 🪜 /دینی، اخلاقی ……………………………………… 💐 @sad_dar_sad_ziba

✅ کار و هدف بزرگ خود را به چند کار و هدف کوچک‌تر تقسیم و سپس آغاز کنید! 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان‌شناس 🗞 #مجله‌ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba      ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄