🔶7- اما شور عشق الهی در قلب او چنان موج می‌زد که می‌خواست از همان ابتدای راه، با عشق و جذبه راه را طی کند. پس از چندی با دیدن عارف مجذوب، آیت‌الله حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی(ره) ـ که به زیارت عتبات مشرف شده بود ـ گمشده خود را نزد او یافت و برای هجرت به همدان و درک مجلس پرفیض او آماده شد.

🔶8- عنایات امام حسین (ع) ◽️آیت‌الله انصاری همدانی(ره) با چشم خدابین خود درمی‌یابد که این جوان دل‌باخته، مورد عنایت مستقیم ائمه اطهار(ع)و به‌ویژه حضرت سیدالشهدا(ع)است؛ بنابراین به او توصیه می‌کند: «در کربلا بمانید و لازم نیست به همدان بیایید». ◽️از این پس، دورانی درخشان‌تر از گذشته، در مسیر تربیت معنوی او به‌وجود می‌آید و با فیوضات بی‌وقفه‌ای که از حرم مطهر امام حسین(ع) و قمر بنی‌هاشم(ع)در کربلا، و حرم مطهر امیرالمؤمنین(ع) در نجف، نصیبش می‌گشت، مدارج قرب را یکی پس از دیگری طی می‌نمود. این عنایاتِ حساب‌شده و دقیق، بدون آنکه تدبیر کسی در آن دخیل باشد، بی‌واسطه از جانب ائمه اطهار(ع)و به‌ویژه امام حسین(ع) به او می‌رسید.

🔶9- ایشان در بیان الطاف خاص حضرت اباعبدالله الحسین(ع) می‌فرمود: «آنچه تاکنون نصیبم شده، و می‌توان گفت واقعاً «چیز» بوده، همه در مجالس عزای امام حسین(ع) به من تفضل شده است». ایشان برخی از این عنایات را در کتاب «سفینةالصادقین» بیان فرموده است، که برای نمونه چند مورد در اینجا ذکر می‌شود.

🔶10- ایشان درباره یکی از عنایات مهم حضرت سیدالشهدا(ع)می‌فرمود: «در مجلس روضه گاهی ابتدا می‌دیدم روضه‌خوان مشغول ذکر مصائب است، ولی بعد از آن مشاهده می‌کردم که خود امام حسین(ع) روضه می‌خوانند. ◽️سپس بالاتر از آن را می‌یافتم! همه گریه می‌کردند، ولی کسی متوجه حال من نبود و نمی‌دانست گریه‌های این حقیر ناشی از مشاهده و یافتن چه حقایقی است». اهمیت این عنایت ویژه، برای هر کسی روشن نیست، ولی اهل معنا و آنان که به رموز سیروسلوک آشنا هستند، به‌خوبی می‌دانند که چنین عنایتی درواقع، به‌معنای آشنایی با اسرار عالم ولایت است.

🔶 11-ایشان یکی دیگر از عنایات امام حسین(ع) را چنین بیان می‌فرمود: «یکی از فتوحات بزرگی که خداوند به من عنایت فرمود، وقتی بود که در حالی قرار داشتم و به‌شدت منقلب بوده، گریه می‌کردم. ناگاه دیدم سرم در دامان امام حسین(ع) است و آن حضرت مرا نوازش می‌کنند. بلافاصله دیدم سرم در دامان پیغمبر اکرم(ص) است. به‌محض این احساس، معنای بزرگی را به حقیر افاضه کردند و دیدم وجود پیغمبر اکرم(ص)دریچه ای است به‌سوی عظمت خداوند متعال؛ از دریچه وجود اقدس نبوی چنان عظمتی احساس کردم که در حال عادی طاقت تصور آن را هم ندارم.

🔶 12-اما عنایت بزرگ دیگر آن حضرت(ع) که اثرش برای ایشان دائمی بود و نتیجه‌اش برای همیشه ماندگار شد، در شهر همدان برای ایشان به وقوع پیوست. در یکی از سفرهایی که برای دیدار مرحوم آیت‌الله انصاری(ره)به همدان داشت، مدتی در آن شهر اقامت نمود. در طول این مدت، برای اقامه نماز جماعت به امامت مرحوم آیت‌الله انصاری همدانی(ره)به مسجد جامع همدان می‌رفت. ◽️در یکی از این شب‌ها، پیش از نماز، این شعر را می‌خواند: «تو کز سرای طبیعت نمی‌روی بیرون/ کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد». با زمزمه این شعر، درد فراق عجیبی در خود احساس می‌کند و همراه با این سوز، حالتِ وثوق و اطمینان به رحمت و رأفت الهی در او ظهور می‌یابد. در هنگام نماز مغرب چنان حالی به‌ او دست می‌دهد که گویا در حال رفتن از این دنیاست. ◽️اینها همه مقدمه می‌شود برای رسیدن به فیضی بزرگ! پس از نماز در همان مجلس، روضه خوانده می‌شود و ایشان ناگاه می‌بیند که در ضمن آنکه در مجلس روضه نشسته است، در عالمی دیگر است و امام حسین(ع) دست وی را گرفته، او را به معنایی توجه می‌دهند و می فرمایند: «ببین تو کجا بوده ای!»