در خانه های قبلی، صاحبخانه در وهله اول یک آب معدنی سربسته و پذیرایی و رمز وای فای می دهد اما اینجا از این چیزها خبری نیست. در این مسیر از لحاظ دستشویی ها در عذابم. نمی دانم چرا هنوز صنعت شلنگ به این مسیر نرسیده است و مردمان به سبک کلاسیک افتابه استفاده می کنند. این خانه همه رکوردها را شکسته، حتی سرویس بهداشتی اش آفتابه معمولی هم ندارد. از آن هم منصرف می شوم. منتظر اذانم تا زودی نماز بخوانم و بعد هرچه به اسم ناهار می اورند را به ظاهر و با اکراه بخورم و حرکت کنم. نماز می شود. در حیاط نشسته ام. برادر معلولش با عتاب خطاب به من میگود: وقت الصلاة خوشحالم که دارد وقت رفتن می شود. نماز را خوانده ایم سفره را پهن کرده اند. انتظارم این است که یک لوبیا پلویی جزیی بیاورن. عربها به فاسولیا خیلی علاقه دارن. دارم با خانوم چت می کنم سرم در گوشی است ناگه دنیا دور سرم چرخید. دیدم همان مرد با چند مدل غذا دارد سفره آرایی می کند. غذا ها را چید این بار میوه می آورد نه یک نوع بلکه سینی از میوه ها شوکه شدم. نمی دانم چه بگویم. فقط سکوت کرده ام سفره تکمیل شده و من باز پادشاه شده ام ولی این بار در یک کلبه و یا خرابه. هیچ گاه فکر نمی کردم در خرابه هم می توان پادشاه شد وقت خوردن است مرد و برادر معلولش و دو بچه اش کنار ایستاده اند عربها به انها به عربی تعارف می کنند که شما نیز سر سفره بیایید. قبول نمی کنند و کنار نشسته اند شروع به خوردن کرده ام سرم زیر است هم در سفره و هم پیش خودم. غذایم یعنی غذاهایم تمام شده. تنها بشقاب من تمیز مانده انگار با اسکاچ شسته باشند ولی عربها کامل نخورده اند ته دلم می گویم چرا اینها مسرفند. پیرمردی دعای سفره می خواند و من با اعتماد به نفس و قیافه کسی که در بین اسراف کاران تا دانه اخر برنج خورده عقب می کشم. تازه مرد و برادرش و پسرانش سر سفره می آیند. و باقی مانده عربها را می خورند. بچه ها به پدر اشاره می کنند که موزها را به ما بده. احساس می کنم که مدتیست نخورده اند. بار دیگر خجل زده می شوم این روزها در این مسیر خیلی چیزها به ما داده اند: کباب عراقی، کباب ترکی، ساندویچ، شربت، دوغ، آبمیوه، میوه، انواع غذا ولی این خانه چیزهای زیادی به من داد درس داد از خانه بیرون زده ام. در بین موکبها راه می روم. موکبداران و روستایی ها صدا می زنند: مبیت مبیت آن یکی داد می زند زائر بیا غذا داریم و من همین طور راه می روم گاهی حتی صدایشان را هم نمی شنوم. هوا گرم شده، باید کمی اب بخورم و کمی استراحت کنم. در کاخ آن مرد نتوانستم بخوابم حال باید فکری به خود بکنم دنبال یک موکبم ولی هنوز نگاه آن زن در چشمانم هست. نمی دانم چرا آن طور به جاده زل زده بود؟ چرا نگران بود؟ ایا بخاطر این بود که کسی قبول می کند که مهمان کاخ رویاهایشان شود یا نه؟ اینها را هم برای خود جواب بدم نمی توانم جواب خنده رضایتش را با دیدن ۸ یا ۹ نفر زائری که پشت شوهرش راه می رفتن را بدهم

پرچم سوئد (کشوری که در آن به قرآن جسارت شده) زیر پای راهپیمایان اربعین طریق علما #عصر_اربعین @asr4in_ir 📣 لحظه به لحظه با جدیدترین اخبار اربعین