🔴 دیدن این فیلم واجب است بر همه ایرانیان من ژاپن،کره جنوبی، کل اروپا بودم،هشت ساله آمریکا هستم، ✅آمریکا را آمریکاییها بهش میگن عمری کار‼️ هر کس حداقل دوهفته یک بار در آمریکا چکش را نگیره خیابون خواب میشه‼️ اگر زنان ایرانی اندازه زنان ژاپنی کار می کردند همشون نازا می شدند‼️ ✳️زن ایرانی در بالاشهر تهران چهار تا کارت چهار میلیونی کشید،اگر لباسش را می فروخت می تونست ماشین من را بخره داشت خامنه ای را فحش می داد‼️ #حقیقت_غرب #غرب_بدون_روتوش #غربزدگی #فقر #آمریکا #ژاپن #ایرانی🌷🌹

🍃❤️🍃❤️ ❤️🍃❤️ 🍃❤️ ❤️ #داستان_شهدا #خداحافظ_سالار قسمت چهاردهم حسین خندید اما من با چندشی که ناشی از شنیدن این شوخی پیدا کردم، شاید هم برای عوض کردن، بحث ازش پرسیدم: تکفیری ها تا کجا اومدن؟ ابوحاتم که راحت و خودمانی شده بود، به جای حسین جواب داد: مثل موش رفتن زیرزمین و دارن تونل میکنن که از اونجا به حرم برسن. حسین با صدای دورگه اش به حالت تمسخر خندید و گفت: قمپز در می‌کنن، پهلوون پنبه ها! و لحظه ای مثل اینکه به جمله اش فکر کند، مکثی کرد و کنجکاوانه از ابوحاتم پرسید: اصلا تو میدونی قمپز چیه؟» ابوحاتم دوباره آن حالت حجب و حیا را پیدا کرده بود، آهسته و خجالتی گفت: اصطلاحات شما رو بلد نیستم اما فکر می‌کنم منظورتون اینه که اغراق آمیزی می‌گن!» ما که تا به حال هیچ وقت به معنی قمپز فکر نکرده بودیم و همیشه بلافاصله بعد از شنیدن آن بدون نیاز به فکر کردن فهمیده بودیمش، حرف‌های ابوحاتم، خصوصاً تعريف او از قمپز برایمان جالب به نظر رسید آن قدر که لبخندی ملایم روی لبهای هر چهار نفرمان نشست. حسین که تا آن لحظه با ویژگی شوخ طبعانه اش حرف می‌زد یکباره جدی شد و نگاه واقعی اش را نسبت به همین پهلوان پنبه ها گفت: دلم برا جوونای مسلحی که فکر می‌کنن، در راه خدا و پیغمبر جهاد می‌کنن، می‌سوزه. با اینکه اسلحه دست گرفتن و از توی همین خونه ها ما رو می‌زنن، اما من راه برگشت رو براشون بسته نمی‌بینم. اونا ابزار و وسیله ان توی دست مفتی‌های وهابی که این فکر پلید رو تولید کردن. به همین دلیل همیشه به این پهلوون پنبه‌ها می‌گم مسلحین نه تکفیری. حسین شعار نمی داد، اما هضم این نگاه رحمانی حتی برای من که سال ها با او را زندگی می‌کردم، دشوار بود. برای من، فرقی میان مسلحین و تکفیری ها نبود. دقایقی بعد به کوچه هایی باریک رسیدیم که در میان ساختمان‌هایی بلند و نیمه ویران محصور بودند. کوچه ها آن قدر باریک و پیچ در پیچ و ساختمانها آن چنان بلند بودند که حتی بیرون از ماشین هم به زحمت می‌شد سر چرخاند و رنگ آسمان را دید! سر یکی از همین کوچه ها تابلوی آبی رنگی کاشته شده بود که راهنمای حرکت به سمت زینبیه بود و با گلوله‌هایی که حکایت از نفوذ تکفیری‌ها به این منطقه داشت، سوراخ سوراخ شده بود. فلش تابلو نشان می‌داد که باید به سمت راست دور بزنیم. ماشین که پیچ کوچه را پشت سرگذاشت، از دور گنبد حرم پیدا شد. دیدن گنبد، شوق زیارت خانم را در وجودم زنده کرد. پر شدم از شادی این توفیق اما این شادی دوامی نداشت! گنبد زخمی بود، زخمی از بی حرمتی تکفیری‌ها! همۀ آن شادی لحظاتی پیش جایش را با غم و غصه ای عمیق عوض کرد اشک توی چشم‌هایم پر شد. ای کاش می‌مردم و این صحنه را نمی‌دیدم. تازه فهمیدم که دلیل آن همه شکستگی و سپیدی موهای سروصورت حسین را. حق داشت که خواب و خوراک نداشته باشد. مگر می‌شود دشمنانی این چنین وقیح را در نزدیکی حرم ناموس علی دید و یک جا نشست؟! مثل گنگ‌ها شده بودم از آن لحظه تا رسیدن به حرم، هیچ چیز نه شنیدم و نه دیدم. از در که وارد حیاط صحن شدم جان از پاهایم رفت. انگار دو دست از زیر خاک، پاهایم را به سمت پایین می‌کشیدند، تا جایی که زانوهایم خم شد و دیگر نتوانستم جلوتر بروم. قلبم به شدت می‌تپید و چشمانم با پرده ای از اشک روی دیوارها تا مناره ها، تا گنبد را می‌کاوید، همه جا زخمی بود زخمی از تیر و ترکش تکفیری‌ها. با دیدن هر زخمی بر حرم، بی هیچ اغراقی احساس می‌کردم آن زخم بر قلب و دل من می‌نشیند، گویی همۀ دردهای نگفته و زخم‌های نهفته خانم، سرباز کرده و به این شکل عیان شده است. همۀ روضه‌هایی که از کودکی شنیده بودم، توی ذهنم مجسم شدند. چادرم را روی سرم کشیدم و مثل اینکه خون بالا بیاورم با هر ضجه ای، جانم بالا می آمد. با خودم مدام می‌گفتم: امان از دل زینب، امان از... هربار که این جمله را تکرار می‌کردم، امید داشتم که این دیگر آخرین جمله ام باشد اما نمی شد! خواستم تا روی پا بلند شوم و به سمت ضریح خانمی که خیلی غریب بود، بدوم اما جان در تنم نداشتم. گنبد زخمی، از پشت پرده‌های اشک، نور به چشمانم می پاشید و مثل کهربا مرا به سمت حرم می‌کشید. به زحمت به آستانه حرم نزدیک شدم. این صحن و بارگاه، هیچ شباهتی به آن زیارتگاهی که سالها پیش در روزگار امن دیده بودم، نداشت. زائر که نه حتی از آن کبوترهایی که مدام توی آسمان حرم چرخ می‌زدند و اطراف گنبد می‌نشستند، خبری نبود. خواستم اذن دخول بخوانم اما لال شده بودم، نگاهی به ضریح انداختم کششی قدرتمند مرا به سمت خود می‌کشید، با خودم گفتم کسی که در این اوضاع و احوال مرا از ایران به اینجا کشانده حتماً اذن دخول را هم خیلی قبل‌ترها داده است. نگاه غمزده من به ضریح بود و نگاه نگران دخترها به من. طاقت نیاوردند. آمدند و زهرا خم شد و هراسان توی صورتم نگاه کرد: مامان خوبی؟ آرام پلک‌هایم را روی هم گذاشتم و با اندک حرکت سر، پاسخش دادم که خوبم. ❤️ 🍃❤️ ❤️🍃❤️ 🍃❤️🍃❤️

💬 حکم خواندن و دیدن مسائل مستهجن به قصد آموزش #احکام @saghebin

#امام_زمان #لبیک_یا_خامنه_ای @saghebin

الان‌بایدروبہ‌حرمت‌وایساده‌بودم دست‌به‌سینه‌میگفتم: به‌توسلام‌میدم،درمون‌دردامــی ... امادورم‌،خیــلی‌دور:) #اللهم‌ارزقناکربلا #شب‌بخیر🌙✨

سلام امام زمانم✋🌸 به نام رب مهدی لب گشایم سرودغیبتش رامی سرایم سخن ازغربت مهدی زهراست سخن ازبی وفایی من وماست غم مهدی غمی جانکاه باشد ازآن کمتر کسی آگاه باشد #امام_زمان @saghebin

‏خدا نکنه جواب یه سوال مجری مسابقه تلویزیونی رو دوستم بدونه و شرکت کننده ندونه💪💪😳😳 از هیچ تشر و حرف درشت و توهین و تحقیر و شماتتی فروگذار نیست😁😂😂😂😂 امام باقر عليه السلام لايَكونُ العَبدُ عالِما حَتّى لا يَكونَ حاسِدا لِمَن فَوقَهُ ، و لا مُحَقِّرا لِمَن دونَهُ. بنده عالم نباشد مگر آن گاه كه به فرادست خود حسادت نورزد و فرو دست خود را تحقير نكند. تحف العقول ص 294 یکی از مشکلات زندگی زمینی حسادت نسبت به افراد برتر و تکبر نسبت به افراد پایین تر است. یکی از موانع عالم شدن همین دو خصلت ناپسند است. بنابراین علاقمندان به علم و عالم شدن باید با زیردستان متواضع و با بالادستان بدون حسد باشند. ✍مشاور #قرآن @saghebin

اَعوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيطانِ الرَّجيم بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَالْعَنْ اَعْدائُهُمْ اَجْمَعینْ 🔴 حکمت میزان رزق بندگان (بخش هفتم و آخر) ❌ بعضی‌ها به رزقشان راضی هستند، قانعند، به سختی زندگی می‌کند، اما ناشکری نمی‌کند، بعضی اما راضی به رزقشان نیستند، زیاده طلب هستند، با دروغ و فریب و کلاه گذاشتن بر سر دیگران دنبال درآمد بیشترند، بعضی‌ها از رزقشان شاكی‌اند، شكايت می‌كنند، بعضی بخيل‌ هستند، بعضی سخاوتمندند... بعضی كتمان رزق می‌‌کنند، می‌گویند خودمان کار کردیم، خودمان تحصیل کردیم، رزق را از خودشان می‌دانند، می‌گويند این از هوش و استعداد من بوده، تخصص داشتم، فراموش می‌کنند که رزاق کیست، به قارون می‌گفتند به فقرا کمک كن، خدا بهت داده، تو هم به فقرا کمک کن، در جواب می‌گفت، خدا نداده، خودم زحمت کشیدم و با علم خود کسب ثروت کردم «إِنَّما أُوتيتُهُ عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدي» (قصص/۷۸)... ❌ ولی حضرت سليمان علیه السلام می‌گفت «هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي» (نمل/۴۰) این نعمتها را خدا داده، یکی می‌‌گويد خودم، یکی می‌گوید پروردگارم، یکی نعمت‌ها را از خودش می‌داند یکی نعمت‌ها را از خدا می‌داند... یکی كفران می‌‌ورزد، یکی شکر می‌کند «إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً» (دهر/۳) ❌ در پایان باید گفت اگر یک رزقی را نداريم فكر نكنيم خدا تفاوت قائل شده، فکر نکنیم او را بیشتر دوست دارد، ما را کمتر، اين تفاوت‌ها یک حكمتی دارد و اگر خدا یک چيزی به او داده به من نداده عوضش یک چيزی به من داده که به او نداده، به داشته‌ها توجه کنیم... «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ» (ابراهیم/۷) ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺗﺎﻥ ﺍﻋﻠﺎم ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺳﭙﺎﺱ ﮔﺰﺍﺭی ﻛﻨﻴﺪ، ﻗﻄﻌﺎً نعمت ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺍﻓﺰﺍﻳﻢ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﺳﭙﺎسی ﻛﻨﻴﺪ، بیﺗﺮﺩﻳﺪ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ... وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى ✍️ حبیب‌الله یوسفی #رزق @saghebin

🔰شاهدان غدیر ١۵ روز تا غدیر @saghebin

#غدیر #امیرالمومنین علیه‌السلام در دگرگونی روزگار، گوهر شخصیت مردان شناخته می‌شود. حکمت ۲۱۷ @saghebin