#روزگار_قدیم 🍁 سوار پراید سفیدشان شدند. به طرف خانه پدر بزرگ حرکت کردند. بچه ها از داخل ماشین، کوچه ها، خیابان ها و مردم را تماشا می کردند. زمین همه جا آسفالت بود؛ حتی کوچه ها. به خانه پدر بزرگ رسیدند. پدر بزرگ در را برایشان باز کرد. با روی خوش با یکی یکی آن ها از بزرگ به کوچک دست داد. با تعارف او وارد اتاق پذیرایی شدند. دور تا دور نشستند. پدر بزرگ کنار سماور همیشه روشن، روی بالش مخصوصش نشست. مادر گفت:«آقا جان، بچه ها مشتاق شنیدن داستان هایتان هستند. می شود برایشان یکی از داستان هایتان را تعریف کنید.» 🍁 پدر بزرگ همانطور که قوری، داخل یک دستش بود و چایی را داخل استکان کمر باریک می ریخت، گفت:«چه بگویم؟» 🍁 یکی از بچه ها با ذوق گفت:«آقا جان از زمان خودتان برایمان تعریف کن. آن زمان خیابان ها چه شکلی بود؟ ماشین داشتید؟» 🍁 لبخند تلخی بر لبان پدر بزرگ نشست. گفت:«نه پسرم، ماشین کجا بود؟ آن زمان پولدارترین مردم شهر قاطر یا اسب داشتند. بعضی که دستشان به دهانشان می رسید الاغ داشتند. تمام جاده های اصلی خاکی بود؛ چه برسد به خیابان ها و کوچه پس کوچه ها. نمی دانم شاه اصلا به مردم فکر می کرد؟» 🍁 پدر بزرگ آهی کشید. بچه ها میان چروک های صورتش گم شدند. با حرف های پدر بزرگ به پنجاه یا شصت سال پیش سفر کردند. مادر پرسید:«مسافرت بین شهری هم می رفتید؟ مسافرت زیارتی یا کاری؟» 🍁 پدر بزرگ دستی روی سر بی مویش کشید و جواب داد:«در شهر فقط یک کامیون بود که مردم با آن به شهرهای مجاور می رفتند. گاهی الاغ، گاو و گوسفندشان را هم سوار می کردند. همه مجبور بودیم کنار هم بنشینیم. البته من که جوانتر بودم گاهی وقتی جا نبود مجبور بودم به بدنه ماشین آویزان بمانم تا برسیم. خیلی سخت بود. هیچ رسیدگی به مردم نمی شد. هیچ کس به داد دل مردم نمی رسید. الان تا پشت در خانه را آسفالت کرده اند.» 🍁 مادر بزرگ با ظرف میوه وارد اتاق شد. آن را جلو عروسش گذاشت. کنار پدر بزرگ نشست. مادر رو به او پرسید:«عزیز، زمانی که جوان بودید. لباس هایتان را کجا می شستید؟ اصلا داخل خانه ها آب بود؟» 🍁 مادر بزرگ لبخندی زد و گفت:«نه، ننه. آب کجا بود. آب خوردنمان را از آب انبار می آوردیم. برای شستن لباس هم باید به رختشوی خانه می رفتیم. همه ردیف جوی آب می نشستند و لباس هایشان را می شستند.» 🍁 بچه ها با دهان باز و چشمهای گشاد شده به مادربزگ خیره شده بودند. مادر بزرگ گفت:«آره ننه، پدر و مادرتان به این راحتی بزرگ نشدند. الان شما خیلی راحت هستید. خدا را شکر کنید. من دو تا بچه اولم چون ذغال نداشتیم تا زیر کرسی بگذارم و گرم شوند سده کردند و مردند.» 🍁 اشک از گوشه چشمان مادر بزرگ جاری شد. آن را با گوشه روسری گل گلش پاک کرد. گفت:«بفرمایید. نیاورده ام نگاهش کنید. بفرمایید. خدا را شکر سختی های زمان شاه تمام شد. هر چند دنیا هیچ وقت رنگ آسایش و راحتی را به ما انسان ها نشان نخواهد داد.» #آرامش #صدف @sahel_aramesh

#روزگار_قدیم #زمان_شاه #برق_داشتید؟ 🍁 مادر سیبی را پوست کند.چند برش داد. برشی را به پدر بزرگ تعارف کرد. پدر بزرگ دست مادر را پس زد. گفت:«عروس من که دندان ندارم.» 🍁 مادر جواب داد:«آقا جان، دندان ندارید. دندان مصنوعی که دارید. تازه سیب از دست عروس خوردن طعم دیگری دارد. بفرمایید.» این جملات را چنان با ناز و غمزه ادا کرد که پدر بزرگ نرم شد و سیب را گرفت. برشی را هم به مادر بزرگ تعارف کرد. مادر بزرگ زرنگی کرد و گفت:«ممنون عروس گلم، نیاورده ام که به خودمان بخورانی. قبل از اینکه میوه ها را بچینم و برایتان بیاورم خودم خورده ام بده پسرم بخورد.» 🍁 مادر خنده ای کرد. برش سیب را رو به پدر گرفت و گفت:«می گویند مادر پسر دوست است. آقا داشته باش.» 🍁 پدر تشکر کرد و برش سیب هنوز از سر چاقو جدا نشده، نیمی از راه قوای هاضمه را پیمود. مادر بقیه سیب را به بچه ها داد و سیب دیگری برداشت تا پوست بگیرد. بچه ها درون خیالشان سعی می کردند شهر زمان پدر بزرگ را تصور کنند؛ شهری خاکی، بدون ماشین، بدون آب لوله کشی. اما برای تصور کامل هنوز باید اطلاعات بیشتری از پدر بزرگ می گرفتند. برش های سیب را خورده و نخورده نگاه هایشان به طرف پدر بزرگ و مادر بزرگ چرخید. یکی از بچه ها دستش را به طرف لامپ وسط سقف نشانه رفت و پرسید:«زمان شما آب لوله کشی نداشته اید و از آنجا که گفتید بچه هایتان به خاطر نبود ذغال مردند، پس گاز هم نداشتید. یعنی برق هم نبود؟ بخاری برقی نداشتید؟» 🍁 مادر بزرگ چنان آهی کشید که غم بر محیط اتاق سایه افکند. گفت:«برق کجا بود. آنجا بالای سرت آن طاقچه را می بینی یک چراغ موشی رویش می گذاشتیم. الان نبین رنگش سفید است. آن موقع دیوارها کاه گلی بود و از بس چراغ بر سینه دیوار دوده بسته بود، از دیدن اتاق چشم سیاهی می رفت. این برای روشنایی اتاق بود. برای گرم شدن اوایل که فقط کرسی بود. چند سال بعد چراغ های نفتی آمد که هم رویش غذا می پختیم و هم اتاق را گرم می کرد. اوایل از بوی نفت تا صبح سرمان درد می گرفت و سرگیجه امانمان را می برید. اما جز تحمل چاره دیگری نداشتیم. بعد از مدتی به بویش عادت کردیم و آن هم جزئی از زندگیمان شد.» 🍁 کوچک ترین نوه وسط حرف های مادر بزرگ پرید و گفت:«شهر به بزرگی الان بود؟» 🍁 مادر با خشم چشم و ابرویی برایش رفت و گفت:«مادر بزرگ ناراحت شدند. چرا وسط حرفش پریدی؟» 🍁 مادر بزرگ لبخندی بر لبانش نشست و گفت:«اشکال ندارد. بچه است. بزرگ شود یاد می گیرد، چه کاری درست و نادرست است.» 🍁 پدر بزرگ مزاح پرانی اش گل کرد و گفت:«هنوز هِر را از نِر تشخیص نداده است.» ادامه دارد... #آرامش #صدف @sahel_aramesh

#روزگار_قدیم #پیشرفت_پزشکی 🍁 فرزند کوچک خانواده لبانش آویزان شد. به گمان اینکه پدر بزرگ به او توهین کرده است غم بر چهره اش نشست. پدر بزرگ لبخند بر لب گفت:«حالا چرا ناراحت شدی؟ حرف بدی نزدم. می دانی یعنی چه؟» 🍁 نوه بدون اینکه حرفی بزند با چشمانی سؤالی خیره به پدر بزرگ نگاه می کرد. پدر بزرگ گفت:«یعنی هنوز مدرسه نرفته ای تا هِرّ و نِرّ در بسم الله الرحمن الرحیم را یاد گرفته باشی.» 🍁 مادر به نیت تغییر فضای حاکم پرسید:«آن زمان ها دکتر بود؟» 🍁 مادر بزرگ جواب داد:«آره ننه، دکتر بود؛ اما ایرانی نبود. خوب تشخیص می دادند و درمان می کردند. ولی خوب بعضی درد و مرض ها را یا نمی توانستند تشخیص دهند یا دیر می فهمیدند. گاهی پیش می آمد که درست تشخیص نمی دادند مثل عمه بزرگ شما که مننژیت گرفت. پیش چند نفر بردمش آخر یکی از دکترها فهمید مشکلش چیست. آمپولی تجویز کرد. نمی دانم دیر فهمیده بود یا دارو اشتباه بود. آمپول را که به بچه ام زدیم؛ تشنج کرد تا او را به دکتر برسانیم، از دستم رفت.» 🍁 پدر بزرگ آهی کشید و گفت:«آن زمان که مثل الان علم پزشکی پیشرفت نکرده بود. با کوچکترین بیماری بچه ها می مردند. البته اکثر مردم بچه زیاد داشتند. بچه برایشان حکم سرمایه داشت. اگر یکی یا دو تایشان می مرد، خیلی ناراحت نمی شدند. زنان داخل خانه قالی می بافتند. بچه داری می کردند. یکی می مرد، پشت بندش بعدی را به دنیا می آوردند. اما الان بچه برای پدر و مادرها بیشتر حکم سربار را پیدا کرده است. آنقدر سرمایه زندگیشان را به پای یک بچه می ریزند که دیگر جرأت آوردن بعدی را ندارند. یعنی می گویند از پس هزینه اش بر نمی آییم. سربار پروری می کنند.» 🍁 عروس نگاهی به او انداخت و گفت:«آقاجان، همه را با یک چوب راندید. ما را هم با آن ها جمع بستید.» 🍁 پدر بزرگ دستی روی پشت گردنش کشید و گفت:«دروغ گفتم عروس؟ حالا پدر و مادر به کنار، آیا مملکت برای پیش رفت به نیروی جوان نیاز ندارد؟ وقتی همه پیر و مریض باشند چه کسی باید از آنها مراقبت کند؟ وقتی همه مردم یک یا حداکثر دو فرزند دارند آیا خاله و عمه و عمو و دایی معنا پیدا می کند؟ بچه ها هم لوس و پر توقع خواهند شد این جوانان چطور می خواهند مملکت را بسازند؟» 🍁 پدر نگاهی به ساعت روی دیوار انداخت و گفت:«خوب، به اندازه کافی مادر و پدرم را با سؤال هایتان خسته کردید. بلند شویم برویم تا عزیز و آقاجان نفس راحتی بکشند و استراحت کنند.» #آرامش #صدف @sahel_aramesh