با تشکر از همه دوستانی که در این بحث ما مشارکت داشتند

#دعا_بیستم_20 بسم الله الرحمن الرحيم بخش اول از سه عبارت زیر : ✳️ اللَّهُمَّ 1️⃣ أَنْتَ عُدَّتِى إِنْ حَزِنْتُ، بار الها! اگر محزون و غمگين گردم، پناهگاه معنوى و ذخيره‏ ى روحى من تويى، 2️⃣ وَ أَنْتَ مُنْتَجَعِى إِنْ حُرِمْتُ، بار الها! اگر محروم شوم، اميدوارى و اتكايم به ذات اقدس توست، 3️⃣ وَ بِكَ اسْتِغَاثَتِى إِنْ كَرِثْتُ، بار الها! اگر به مشقت و سختى شديد گرفتار شوم، ناصر و فرياد رسم تويى.

«عدة»آن چیزی است که انسان برای روز مبادا ذخیره می کند.«منتجع»یعنی محل امید و «مستغاث»به معنای فریادرس. این فراز در پی تقویت «یقین»و«باور»به خداوند است.البته خداوند تبارک وتعالی،اصل رحمت است(واکفناوحشة القاطعین بصلتک) اما مشکل آنجا ست که انسان« توهم»وجود،قدرت و بی نیازی می کندو این باعث می شود به خود تکیه کند. در روایات آمده است،در روز «دارایی» آنگونه دعا کنید که در«نداری» تاوقتی حزن آمد،خدارا داشته باشید،تادر محرومیت،محل امید داشته باشید،تا در سختی فریاد رس داشته باشید.

مرحوم سيد على‏خان در معناى «عده» و معناى «حزن» چنين مى‏گويد: العده بالضم ما اعددته و هياته لحوادث الدهر من المال و السلاح، و الحزن كيفيه نفسانيه تحصل لوقوع مكروه او فوات محبوب فى الماضى. «عده» عبارت از چيزى است كه آماده نموده‏ اى براى مقابله با حوادث روزگار از مال و سلاح، و «حزن» حالتى است نفسانى كه در آدمى پديد مى‏آيد و منشا آن حدوث واقعه‏ اى است ناملايم يا از دست رفتن چيزى است محبوب كه در گذشته روى داده است.

حزن و اندوه، حالتى است كه به طور طبيعى در ضمير انسان، بر اثر مواجه شدن با مصائب و ناملايمات، پديد مى‏آيد و اين رويداد، منحصر به اشخاص عادى نيست، بلكه افراد بزرگ و بااراده همانند پيمبران و پيشوايان الهى نيز در مواقعى محزون و غمگين مى‏شوند

**حضرت #يعقوب (علیه السلام) در غم فراق حضرت #يوسف (علیه السلام) سخت متاثر و مهموم گرديد: قال يا اسفى على يوسف و ابيضت عيناه من الحزن. گفت: اى افسوس بر يوسف عزيز. در غم فرزند، بسيار گريست تا جايى كه از شدت حزن و اشك، وضع چشمش دگرگون شد.

** حضرت محمد صلى الله عليه و آله در مورد مرگ فرزند خود ابراهيم فرمود: تحزن النفس و يفزع القلب و انا عليك، يا ابراهيم لمحزونون و لا نقول ما يسخط الرب. نفس، محزون و غمگين است و قلب در جزع و بى‏قرارى. اى ابراهيم! همه‏ى ما در مرگت محزونيم، ولى سخنى كه موجب سخط بارى تعالى گردد به زبان نمى‏آوريم.

**اميرالمومنين سلام الله عليه در شهادت حضرت #فاطمه_زهرا عليها سلام، بسيار متاثر و متالم گرديد. موقع دفن آن حضرت، رسول اكرم (ص) را مخاطب ساخت، خطبه‏اى خواند و در ضمن فرمود: اما حزنى فسرمد و اما ليلى فمسهد. غم و اندوهم طولانى خواهد بود و شبم با بيدارى خواهد گذشت.

**مالك اشتر براى على (ع) افسرى رشيد و صديقى باايمان بود. بر اثر توطئه ‏ى خائنانه‏اى مسموم گرديد و از دنيا رفت. مرگش براى آن حضرت بسيار سنگين و اندوهبار بود. بكى عليه اياما و حزن عليه حزنا شديدا و قال: لا ارى مثله بعده ابدا. چندين روز در مرگش گريست و حزن و اندوه امام (ع) در غم مالك، شديد بود و فرمود: بعد از او نمى‏بينم كسى را كه همانند وى باشد و جايگزينش گردد.

حزن و اندوه مانند گريستن براى بشر يك امر طبيعى است و در تمام مردم، حتى انبيا و اولياى الهى وجود دارد، با اين تفاوت كه افراد عادى وقتى با حزن و اندوه مواجه مى‏شوند، ممكن است سخنانى ناروا بگويند، به ذات اقدس الهى و قضاى حكيمانه ‏اش اسائه‏ى ادب نمايند، و خود را در معرض خشم خداوند قرار دهند، اما اولياى خدا و مردان باايمان همواره به #قضا ى بارى تعالى راضى هستند، نه تنها كلام ناروا به زبان نمى‏آورند، بلكه او را عده و ذخيره ‏ى خود مى‏دانند، در مصائب و شدايد به وى پناه مى‏برند، با نيروى ايمان و استمداد از ذات مقدسش خاطر آزرده‏ ى خويش را آرام مى‏كنند و از اندوه و غم رهايى مى‏يابند، و جمله‏ امام سجاد (ع) در اين قطعه نورانی اشاره به همين امر است: اللهم انت عدتى ان حزنت. بار الها! اگر محزون و غمگين گردم، پناهگاه معنوى و ذخيره ‏ى روحى من تو هستى.

قتيبه بن اعشى مى‏گويد: حضور امام صادق (ع) شرفياب شدم، به منظور عيادت از فرزند بيمارش. ديدم حضرت دم در با قيافه‏اى مهموم و محزون ايستاده، عرض كردم: حال طفل چطور است؟ فرمود: همانطور كه بود. سپس داخل اندرون منزل شد. پس از ساعتى برگشت، اما چهره‏اش گشاده و آثار اندوه و حزن برطرف شده بود. از مشاهده ‏ى اين حالت به نظرم آمد كه طفل بيمار از خطر رسته و بهتر شده است. عرض كردم. يابن رسول‏الله! حال كودك چگونه است؟ فرمود: از دنيا رفت. عرض كردم: او وقتى زنده بود، شما محزون و غمگين بوديد و اكنون كه از دنيا رفته، آن حالت تاثر نيز از چهره‏ى شما برطرف گرديده، اين چگونه است؟ فرمود: انا اهل البيت انما نجزع قبل المصيبه فاذا وقع امر الله رضينا بقضاءه و سلمنا لامره. ناراحتى و جزع ما اهل‏بيت، قبل از وقوع مصيبت است، اما موقعى كه مصيبت آمد و امر الهى تحقق يافت، راضى به قضاى او و تسليم امر او هستيم.

كسانى كه از تعاليم سعادت‏ بخش اسلام به شايستگى بهره‏مند گرديده و خوب بار آمده‏اند، به پيروى از اولياى گرامى اسلام، در رويدادهاى حزن‏انگيز قوى و مقاوم‏اند، به پناه خداوند مى‏روند و با نيروى ايمان، ضمير ناراحت و نگران خويش را آرام مى‏كنند و ايام عمر را با ياد خداوند به سلامت مى‏گذرانند.