🌹 یک #مناجات زیبای دیگر با حضرت دوست: 👈 در وصل تو میزنند احباب افتتح یا مفتح الابواب چه شود گر بر تو ره یابند کم بقوا ناظرین خلف الباب تا کی ازحضرت تو صبر و شکیب طال تطوا فهم وراء حجاب در پس پرده تا بکی حسرت ارحم نظرة بلا جلباب از توشان جز تو مدعائی نیست ما لدیهم سوی لقاک ثواب خود حساب کتاب خود کرده انهم قسطهم بغیر حساب وجنوا قل موتهم ثمرات و اوتوا قبل نقلهم بشراب سکروا فی هواک ثم ضحوا ما لهم فی سواک هواک مناب از سببها گذاشته اند و حجب خرقوا الحجب ارتقوا الاسباب کرده بانفس و با هواغزوات هزموا الجند قاتلوا الاحزاب #فیض از خود اگر بپرهیزی انّ للمتّقین حسن مآب #فیض_خوانی #فیض_کاشانی #فیض_کاشانی_غزل_55 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

👆 با تشکر از همه دوستانی که در این بحث ما مشارکت داشتند و من عداوه الادنين الولايه، و من عقوق ذوى الارحام المبره، و من خذلان الاقربين النصره. #دعا_بیستم_7 بار الها! دشمنى نزديكان را به دوستى و جدايى ارحام را به نيكى و پيوستگى و ترك يارى بستگان را به حمايت و نصرت تبديل فرما.

..وابدلنی من عداوة الادنین الولایة و.... واو عطف است «ابدلنی»اول فراز، برای جمله های بعد هم می آید. یکی از گرایش های فطری انسان،اجتماعی بودن است.سرشت او بگونه ای است که نیازهای او در اجتماع برآورده می شود،یعنی خداوند او را اینطور آفریده است. زندگی اجتماعی با انس و الفت شکل می گیرد،والا اجتماعی بودن معنا نداشت.نتیجه انس و الفت در اجتماع ،همدلی و آرامش ودر نهایت ،تابش نور الهی و توحیدی شدن جامعه است.(=هدف آفرینش) از طرفی تا زمانی که نور خدا بر اجتماع تجلی نکند،اجتماع همدل و آرام نمی شود. به همین جهت،امام سجاد علیه السلام ، زمینۀ تجلی نور خدا و توحیدی شدن جامعه ،یعنی مبدل شدن دشمنی ها به دوستی ،ودر بعد فردی،صله ارحام (و نه قطع رحم )را از خداوند طلب مینماید. تشنۀ بادیه را هم به زلالی دریاب به امیدی که در این ره به خدا می داری یا صاحب الزمان(علیه السلام).

دوستی کردن دیگران باما ،نوعی روزی است که از جانب خدای کریم به ما میرسد دوستی کردن دیگران با ما، به نوع رفتار خود ما بستگی دارد.اگر خصلتهایی که مردم دوست ندارند، در وجودمان نباشد یا با گذشت کردن وخوبیهای خود ،دیگران را شرمنده کنیم وبا انصاف با خلق خدا برخورد کنیم قطعا دوستی ها، به سمتمان جلب خواهد شد مولایم یا علی ابن الحسین، از پدر بزرگوارتان امیر المومنین علیه السلام در نهج البلاغه آموختم که، خوش رویی دام دوستی است وهر کس درخت شخصیتش بی عیب ونقص باشد، دوستانش فراوان می گردد. دعایم کن مولایم که ،به گوهر های نابی که از شما خاندان به ما رسیده، جامه ی عمل بپوشانم وچنان رفتار کنم که مایه ی زینت امام زمانم "عجل الله تعالی فرجه "باشم

پروردگار حكيم، نظام عالم را بر اساس علل و معاليل استوار فرموده و براى هر چيزى اسباب و وسايلى را قرار داده است. هر كس بخواهد به هدف مورد نظر خود دست يابد بايد از مجرايى كه مقدر است وارد شود تا به آن نايل گردد: كسى كه رزق مى‏خواهد مجراى آن كشاورزى، دامدارى، و برخى اشجار ميوه است. كسى كه علم مى‏خواهد مجراى آن كتاب و كلاس و شنيدن درس استاد و بحث كردن با ساير محصلين است. و همچنين ساير امور. امام صادق (ع) فرموده: خداوند ابا دارد از اينكه امور جهان را به جريان اندازد مگر از راه وسايل و اسباب. بنابراين انسانهايى كه خواهان تعالى و تكامل معنوى يا مادى هستند بايد وسايل و اسباب كمال را در هر يك از امور بشناسند و از آن مجارى، فيض خدا را بخواهند. دنيا عالم علل و اسباب است و براى آنكه دعاd ی بالا به استجابت برسد ، بايد اسباب و علل "دوستى" به موازات دعا فراهم آيد تا خواسته‏ ى دعاكننده در پيشگاه الهى مقبول افتد و مورد استجابت واقع شود، لذا باید روی علل و عوامل دوستى بیشتر فکر کرد ...

امام باقر (ع) به جابر جعفى فرمود: پنج چيز را به تو سفارش مى‏كنم: اگر مورد ستم واقع شدى ستم مكن، اگر دگران به تو خيانت نمودند تو خيانت منما، اگر تكذيب كردند خشمگين مشو، اگر تمجيدت نمودند شادى مكن، و اگر مذمتت كردند بيتابى منما و به چيزى فكر كن كه درباره‏ات گفته‏اند، كسى كه دعا مى‏كند و از خدا مى‏خواهد كه " دشمنى نزديكانش را به دوستى مبدل سازد " بايد از توصيه‏ ى امام باقر (ع) به جابر جعفى استفاده نمايد و فكر كند : آيا دشمنى وى با من بر حق است يا ناحق و در مواقعى كه او مرا مذمت نموده يا تكذيب كرده، بجا بوده است يا نابجا، خلاصه منشا دشمنى او را مورد بررسى و دقت قرار دهد، اگر دعاكننده در مواقعى او را تحقير نموده و كوچك شمرده است يا درباره‏ى او كلمات زشت و زننده گفته و مورد اهانتش قرار داده است يا در غيابش از او بدگويى نموده و كسانى اين خبر را داده‏اند و اين قبيل امور منشا عداوت او گرديده، براى اينكه دعايش مستجاب شود و دشمنى او به دوستى مبدل گردد بايد حتما رفتار و گفتار خويش را تغيير دهد و روش خصمانه را ترك گويد و به ياد داشته باشد كه دنيا عالم علل و اسباب است و چون ترك عوامل دشمنى و به كار بستن وسايل و انگيزه ‏هاى دوستى در اختيار اوست بايد به موازات دعا اعمال خود را اصلاح كند و رفتار و گفتارش به گونه‏اى باشد كه مايه‏ ى محبت و دوستى گردد.

على (ع) فرموده: سه چيز است كه موجب محبت و دوستى مى‏شود: يكى حسن خلق، آن ديگر مدارا نمودن صحيح و شايسته، و سوم تواضع و فروتنى. اگر دشمنى وى نابجا و خلاف حق بوده و دعا كننده در تمام مواقع با رعايت اصول اخلاق و ادب با وى برخورد مى‏نموده است، در اين صورت او از نظر تامين وسايل و اسباب دوستى، وظيفه و تكليفى به عهده ندارد و اصلاح دشمن فقط به تحول قلب اوست و اين امر مهم به ذات اقدس الهى اختصاص دارد، اوست كه مى‏تواند نيت را تغيير دهد و دلها را از مسيرى كه مى‏روند بگرداند، اگر خداوند اراده نمايد و دل او را متحول سازد دعا مستجاب مى‏شود و محبت جايگزين دشمنى مى‏گردد و اگر در او تحولى ايجاد ننمايد به فرموده‏ى امام باقر (ع) دعا كننده بدون تحمل رنج و تعب بدنى از اجر باريتعالى برخوردار مى‏گردد. اين قبيل عناصر منحرف كه بى‏جهت نسبت به وظيفه‏شناسان و بردباران دشمنى دارند بيش و كم در جوامع بشرى وجود داشته و دارند.

امام سجاد (ع) خود مربى انسانها بود و تمام وظايف اخلاق و ادب را در مورد همه‏ى افراد رعايت مى‏فرمود و دشمنى بعضى از نزديكان ناشى از سوء برخورد نبوده است، اينكه در مقام دعا عرض مى‏كند: و من عداوه الادنين الولايه. بار الها! دشمنى نزديكان را به دوستى مبدل نما، ممكن است ناظر به دشمنانى باشد كه نسبت به آن حضرت در اشتباه بوده و سوء نيتى نداشته‏اند و از خدا مى‏خواهد كه اشتباه را از صفحه‏ ى خاطرشان بزدايد و آنان را واقع ‏بين كند تا دشمنى نابجا و بى‏موردشان مبدل به دوستى گردد يا ناظر به دشمنى بدخواهان و اشرار است كه على (ع) درباره‏ى آنان فرموده است: عداوت اشرار با پاكان از عادات مذموم و ناپسند اين گروه است. امام سجاد (ع) از مقلب القلوب مى‏خواهد كه در ضمير اينان تحولى به وجود آورد تا دوستى و محبت نسبت به آن حضرت جايگزين دشمنى و عداوت گردد.

و من عقوق ذوى الارحام المبره. بار الها! جدايى از ارحام را به نيكى و پيوستگى مبدل فرما. از جمله‏ى امورى كه در تعاليم اسلام مورد تاكيد قرار گرفته و رعايت آن اكيدا به جامعه ‏ى مسلمين توصيه شده مسئله‏ى «صله ‏ى رحم» است

رسول اكرم صلى الله عليه و آله به امت خود، فرموده است آنانكه حاضرند و آنانكه غايب ‏اند و آنانكه از اصلاب مردان و ارحام زنان تا روز قيامت به دنيا مى‏آيند سفارش مى‏كنم كه صله ‏ى رحم نمايند، اگر چه فاصله‏ى آنان تا ارحامشان به قدر يك سال مسافرت با كاروان باشد، چه آنكه صله‏ ى رحم يكى از مسائل مهم دين است. رسول اكرم (ص) براى پرورش افكار مسلمانان و راهنمايى آنان به وظايف اسلامى و انسانى، در تمام مواقع مهمترين تذكرات را در مواقع مختلف در منبر و محضر به مردم مى‏داد. از آن جمله به مناسبت فرارسيدن ماه مبارك رمضان و مهيا نمودن افكار مردم براى وظايف اجتماعى در منبر خطبه خواند و در خلال آن سه جمله را از پى هم فرمود: و قروا كباركم و ارحموا صغاركم و صلوا ارحامكم. بزرگسالان خود را احترام نماييد، خردسالان خود را مورد ترحم و مهر قرار دهيد و ارحام خود را صله نماييد. با اينكه ذكر بزرگسالان و خردسالان شامل حال ارحام نيز مى‏شود، ولى چون مسئله‏ى صله‏ ى رحم اهميت دارد، حضرت آن را تخصيص به ذكر داد.

افراد باايمان و پيروان راستين اسلام به امر باريتعالى در مورد صله‏ ى رحم توجه كامل دارند و از مواخذه الهى در اين مورد، سخت خائف و نگران‏اند، زيرا در قرآن شريف آمده است: و الذين يصلون ما امر الله به ان يوصل و يخشون ربهم و يخافون سوء الحساب. خردمندان باايمان كسانى هستند كه دستور بارى تعالى را در مورد اشخاصى كه امر به صله ‏ى آنها فرموده اطاعت مى‏كنند و از خداوند و حسابرسى سخت او بيم دارند. در حديث آمده است: خداوند سبحان فرموده است: من رحمان هستم و نام رحم را از اسم خودم مشتق نموده‏ام، پس هر كس صله ‏ى رحم كند و با بستگان خود پيوند نمايد من او را با رحمت خود صله خواهم كرد و هر كس قطع رحم كند من رحمت خود را از او قطع خواهم نمود.

اگر كسى صله ‏ى رحم مى‏كند و به ارحام خود عملا و قولا خدمت مى‏نمايد ولى در مقابل، از آنان اذيت و آزار مى‏بيند، پيشواى اسلام به چنين شخصى اجازه نمى‏دهد قطع رحم كند و خاطرنشان مى‏نمايد كه اين كار عذاب الهى را در پى دارد . مردى به حضور پيمبر گرامى شرفياب شد. عرض كرد: من ارحامى دارم و آنها را صله مى‏كنم ولى آنان مرا آزار مى‏دهند، مى‏خواهم تركشان گويم. حضرت فرمود: در اين صورت خداوند همه‏ى شما را ترك خواهد گفت.

صله‏ى رحم و نيكوكارى از عوامل جلب رحمت باريتعالى در دنيا و آخرت است و در حديثى امام صادق عليه‏السلام اين دو مطلب را در كنار هم ذكر كرده و از فايده‏ ى دنيوى و اخروى آن نام برده است. امام صادق عليه‏السلام فرموده: صله‏ى رحم و نيكى كردن به برادران، حساب را در قيامت آسان مى‏كند و آن دو آدمى را از گناه محافظت مى‏نمايد. پس شما به ارحام خود صله كنيد و به برادران خود نيكى نماييد اگر چه به سلام كردن نيكو و جواب سلام دادن باشد.

با توجه به اينكه مردم از جهت نيروى كار، بنيه‏ ى مالى، تعداد عائله، سلامتى و بيمارى، و ديگر جهات با يكديگر متفاوت ‏اند، قهرا صله‏ى رحم نيز متفاوت خواهد بود. افرادى كه بين ارحام، قدرت كار و درآمد كافى دارند و زندگى خود را به شايستگى اداره مى‏كنند به كمك مالى نياز ندارند، صله‏ ى رحم در اين قبيل موارد به ديدن يكديگر رفتن، سلام و احوالپرسى نمودن، و از آزار و اذيتشان پرهيز داشتن است. حضرت رضا از امام صادق عليهماالسلام حديث نموده كه فرموده است: صله‏ى رحم نما اگر چه به شربت آبى باشد و بهترين صله‏ى رحم خوددارى از ايذاء آنان است. رسول گرامى فرموده است: در دنيا صله‏ى رحم نماييد، گر چه با سلام گفتن باشد.

در مواردى كه ارحام بر اثر پيرى يا بيمارى يا نقص عضو از كارافتاده و عائله دارند ارحام متمكن بايد در كمال علاقه‏ مندى و گشاده‏رويى دست به دست هم بدهند و زندگى آنان را از جميع جهات اداره نمايند. در روايات اولياى گرامى آمده كه براى هر چيزى زكاتى است: زكوه علم معلومات خود را به افراد شايسته و لايق آموختن است، زكوه عقل رفتار و گفتار جهال را تحمل نمودن است، زكوه قدرت عفو و بخشيدن است و ديگر امورى از اين قبيل. در روايتى از على (ع) رسيده كه فرموده است: زكات كسانى كه از تسهيلات مالى برخوردارند نيكى به همسايگان و صله‏ ى ارحام است.

به موجب روايات، كسانى كه به ارحام تهيدست و بى‏بضاعت خود كمك مالى مى‏نمايند پاداش و اجرشان در قيامت نزد باريتعالى از ساير انفاقهاى مالى كه درباره‏ى دگران انجام مى‏دهند بيشتر و فزونتر است. رسول اكرم فرموده است: اجر صدقه ده برابر، پاداش قرض دادن هجده برابر، مزد صله‏ى برادران دينى بيست برابر، و اجر صله‏ى رحم بيست و چهار برابر است.

\و من خذلان الاقربين النصره. و ترك يارى بستگان را به حمايت و نصرت تبديل فرما. صله‏ى رحم از چند جهت شايان توجه است: اول از ديدگاه جود و عطا. كسانى كه طبع سخى و دست گشاده دارند، ارحام بى‏بضاعت خويش را با بلندنظرى مورد حمايت قرار مى‏دهند و با حفظ آبرو و عزتشان زندگى آنان را اداره مى‏نمايند. اين گروه داراى برترى و فضيلت اخلاقى هستند. على (ع) درباره‏ى اينان فرموده است: صله‏ى رحم از بزرگترين خوى و منش مردمان كريم‏النفس و بزرگوار است. دوم، از نظر دينى و ارزش اسلامى. صله ‏ى رحم از وظايف قطعى افراد باايمان است و قطع رحم از گناهان بزرگ. در حديثى كه مذكور افتاد، مردى از رسول اكرم سوال كرد: مبغوضترين كارها نزد خدا چيست؟ حضرت، اول از شرك نام برده و دوم از قطع رحم. پاسخ آن جناب روشنگر اين حقيقت است كه قطع رحم در كنار شرك قرار گرفته و به آن اندازه مورد بغض و بدبينى ذات اقدس الهى است. از اين رو ائمه‏ى معصومين عليهم‏السلام همواره مواظب اصحاب و دوستان خود بودند و در مقام بيان وظايف مالى آنان، خدمت به ارحام بى‏بضاعت را خاطرنشان مى‏ساختند و اين مهم را تذكر مى‏دادند. مردى به نام عمار از دوستان متمكن امام صادق (ع) بود. امام صادق (ع) به وى فرمود: اى عمار! تو صاحب مال بسيارى. عرض كرد: بلى، فدايت گردم. فرمود: آيا زكات واجب را مى‏دهى؟ عرض كرد: بلى. آيا مال معلومى كه قرآن شريف فرموده «فى اموالهم حق معلوم» پرداخت مى‏كنى؟ عرض كرد: بلى. آيا صله‏ى رحم مى‏نمايى و به آنان كمك مالى مى‏كنى؟ عرض كرد: بلى. آيا برادران دينيت را از حمايت مالى برخوردار مى‏سازى؟ عرض كرد: بلى. فرمود: اى عمار! مال فانى مى‏شود، بدن در قبر مى‏پوسد، و عمل باقى مى‏ماند، و خداوند زنده‏اى است كه هرگز نمى‏ميرد. اى عمار! آن را كه پيش فرستادى از تو سبقت نمى‏گيرد و آن را كه باقى گذاردى به تو ملحق نمى‏شود. سوم، از نظر خذلان قاطع رحم و اينكه ارحام بى ‏بضاعت در روز گرفتارى او را يارى نمى‏نمايند و نيازش را با حمايت خويش برطرف نمى‏سازند. زندگى بشر بر اساس همكارى و تعاون استوار است، مردم در جميع شئون حياتى به يكديگر نياز دارند، بايد همه دست به دست هم بدهند و چرخ زندگى را به حركت درآورند تا در پرتو آن جميع نيازهاى مادى و معنوى تامين گردد و بشر به حيات انسانى خويش ادامه دهد. مردى به نام ابوعبيده به امام صادق (ع) عرض كرد: از خدا بخواهيد كه رزق مرا در دست بندگانش قرار ندهد. فرمود: خداوند از اين امر ابا دارد و بايد نياز افراد مردم با تعاون يكدگر تامين گردد. تو از خداوند بخواه كه رزقت را در دست مردمان خوب و خير قرار دهد كه اين خود از سعادت است، و در دست اشرار و بدان قرار ندهد كه اين از بدبختى و شقاوت انسان است.

براى آدمى در طول زندگى وقايعى پيش مى‏آيد و با حوادثى مواجه مى‏گردد كه به كمك ديگران نياز دارد، مثلا يكى از افراد خانواده ‏اش ناگهان دچار بيمارى سخت مى‏شود و بايد هر چه زودتر به بيمارستان منتقلش نمايند يا آنكه مى‏ميرد و براى تهيه‏ى وسايل حمل جنازه و كفن و دفن لازم است اشخاصى او را يارى دهند يا مورد هجوم كسانى واقع مى‏شود و بايد با حمايت دگران از خطر رهايى يابد و ساير رويدادهايى از اين قبيل. البته افراد متمكن بيش از افراد عادى يا تهيدستان به حمايت و يارى احتياج دارند. صله‏ى رحم در انجام اين مهم نقش موثرى دارد، زيرا اولا صله‏كننده بر اثر صله‏ى رحم محبوبيت به دست مى‏آورد، و ثانيا در مواقع لازم، ارحامى كه مديون اخلاقى او هستند به ياريش قيام مى‏كنند و دشمن او را خوار و سركوب مى‏نمايند. صله‏ى رحم محبوبيت به بار مى‏آورد و موجب خوارى و ذلت دشمن مى‏شود.

و من خذلان الاقربين النصره. بار الها! ترك يارى بستگان را به حمايت و نصرت تبديل فرما. نه تنها ارحام و بستگان نزديك بايد با دست و زبان، قلم و قدم، و در صورت لزوم با كمكهاى مالى مورد حمايت افراد غنى و متمكن خانواده قرار گيرند، بلكه افراد وظيفه‏ شناس و مال ‏انديش اين روش پسنديده را در مورد تمام بستگان دور و نزديك رعايت مى‏نمايند و حدود و حقوق اخلاقى همه‏ى آنها را محترم مى‏شمرند تا در حوادث و رويدادها از عواطف و نصرت آنان برخوردار گردند و اين دستور حكيمانه را على (ع) ضمن حديثى خاطرنشان فرموده است: هرگز نبايد آدمى نسبت به فاميل و بستگان بى‏اعتنا شود و آنان را با چشم بى‏رغبتى بنگرد. اگر چه داراى مال و اولاد باشد، نبايد دوستى و كرامت اخلاقى و دفاع آنان را كه با دست و زبان انجام مى‏دهند ناديده انگارد. اگر او با مصيبتى مواجه شود يا با ناملايمى رو به رو گردد، عشيره و فاميل از پشت سر بزرگترين مدافع، عطوفترين افراد، و جمع‏كننده‏ترين پراكندگيهاى وى هستند. اگر كسى از اقارب و بستگان خود دست بكشد او يك دست را از آنان قبض نموده اما در مقابل، دستهاى متعدد فاميل و بستگان از وى قبض شده است.

كسى كه مى‏خواهد در مواقع گرفتارى و سختى از نصرت و يارى دگران برخوردار باشد و مورد خذلان قرار نگيرد، حتما بايد حقوق تمام برادران دينى و همه‏ى بستگان و ارحام را محترم شمرد و همواره مورد توجه قرار دهد زيرا كم‏اعتنايى و سبك شمردنشان موجب محروم ماندن از يارى و نصرت آنان مى‏گردد. على عليه‏السلام : يكى از موجبات خذلان و محروم ماندن از نصرت دگران ناچيز شمردن حقوق برادران است.

👈 چند لینک برای شرح عبارات دعا لطفا روی اعداد زیر کلیک کنید 👇 " 1 2 3 " 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث ما (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام ...

برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی #نهج_البلاغه_حكمت_346 اهمیت حفظ #آبرو وَ قَالَ (علیه السلام): مَاءُ وَجْهِكَ جَامِدٌ، يُقْطِرُهُ السُّؤَالُ؛ فَانْظُرْ عِنْدَ مَنْ تُقْطِرُهُ. حضرت علی که درود خدا بر او باد فرمودند: آبروى تو چون يخى جامد است كه درخواست آن را قطره قطره آب مى كند، پس بنگر كه آن را نزد چه كسى فرو مى ريزى. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

◀️ اهمیت حفظ آبرو : قسمت 1 ⏺ امام علیه السلام درباره تقاضا نزد اشخاص مختلف نكته جالبى را بيان مى كند ومى فرمايد: «آبرويت جامد است و تقاضا آن را آب كرده و فرو مى ريزد. ببين آن را نزد كه فرو مى ريزى»؛ (مَاءُ وَجْهِکَ جَامِدٌ يُقْطِرُهُ السُّؤَالُ، فَانْظُرْ عِنْدَ مَنْ تُقْطِرُهُ). «ماءُ وَجْه» كه ترجمه تحت اللفظى آن «آبرو» است دقيقآ در فارسى و عربى معناى يكسان دارد. آبرو عبارت از احترام و شخصيت انسان است؛ شخص آبرومند كسى است كه در جامعه محترم باشد و به ديده احترام به او بنگرند، براى سخنش اهميت قائل باشند و در مشكلات به سراغ او بروند. چرا اين ويژگى نامش آبرو است؟ شايد ـ همانگونه كه بعضى از شارحان نهج البلاغه اشاره كرده اند ـ دليلش اين باشد كه انسان هنگامى كه از كسى تقاضايى مىكند، يا حادثه نامطلوبى اتفاق مى افتد از شرم و حيا چهره او برافروخته شده و عرق بر صورتش جارى مى شود، به اندازهاى كه گاه از صورت مى چكد. اين درواقع آب صورت است كه به تناسب واژه «آبرو» يا «ماء الوجه» بر آن اطلاق شده است. به هر روى، امام علیه السلام مى فرمايد: آب صورت تو در حال عادى جامد است. هنگامى كه از ديگرى تقاضا مى كنى مايع شده و فرو مى ريزد. بنگر نزد چه كسى آن را فرو مى ريزى. اشاره به اينكه انسان تا مى تواند نبايد از كسى تقاضايى كند و آبروى خود را در آن راه بريزد؛ اما اگر روزى ناچار شد، بايد كسى را براى تقاضا كردن برگزيند كه شايسته آن باشد و لااقل آبروى خود را نزد انسان باشخصيتى فروريخته باشد. در حديثى مى خوانيم كه «حارث همدانى» (از ياران خاص اميرمومنان على علیه السلام) مى گويد: شبى نزد آن حضرت به گفتگو نشسته بودم. عرض كردم : حاجتى دارم. امام علیه السلام فرمود: مرا شايسته دانستى كه حاجت خود را از من بخواهى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: خدا تو را جزاى خير دهد. سپس برخاست و چراغ را خاموش كرد و نشست. بعد فرمود: چراغ را براى اين خاموش كردم كه ذلت عرض حاجت را در صورت تو نبينم. اكنون بگو چه مى خواهى، زيرا از پيغمبر اكرم صلی الله علیه وآله شنيدم مى فرمود: حوائج مردم امانت الهى در سينه بندگان است. كسى كه آن را بپوشاند عبادتى براى او محسوب مى شود و كسى كه آن را افشا كند لازم است براى انجام آن حاجت تلاش كند. ادامه دارد ... #نهج_البلاغه_حكمت_346 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2