حضرت زين ‏العابدين عليه‏السلام ضمن دو جمله‏ ى قبلی در این دعای شریف از پيشگاه خداوند خواسته : تا موفق باشد هر عمل خيرى را كه قولا و عملا از وى صادر مى‏شود، هر قدر هم بزرگ و زياد باشد، آن را قليل و كم تلقى نمايد و هر شر و بدى را كه با زبان و عمل انجام مى‏دهد، هر چند كوچك و كم باشد، آن را بسيار و بزرگ به حساب آورد. اين دو جمله‏ ى دعا از نظر معرفت ايمانى، وظيفه ‏ى بندگى، و كرامت خلق، آثار و فوايد متعددى را در بر دارد. براى آنكه اين دو مورد آنطور كه بايد و شايد تحقق يابد و در طول زندگى با مانع و مشكلى برخورد ننمايد و سرانجام به كمال لايق خود برسد، امام (ع) چهار درخواست از پيشگاه بارى ‏تعالى بدين منظور نموده : 1. بدوام الطاعه 2. و لزوم الجماعه 3. و رفض اهل البدع 4. و مستعملى الراى المخترع

امام علیه السلام در تقاضاى اول خود عرض مى‏كند: «و اكمل ذلك لى بدوام الطاعه»، بار الها! كم شمردن خوبيها و بزرگ شمردن بديها را كه دو حالت روحى ارزنده و شريف است، در وجود من تكميل كن به اينكه عمرم به گونه‏ اى طى شود كه تا آخر زندگى مطيع بى‏ قيد و شرط تو باشم و لحظه ‏اى از فرمانت سرباز نزنم.

دنيا دار تحول و تغيير است و انسانها از نظر روح و جسم، عقيده و عمل، عزت و ذلت، درستكارى و نادرستى، و خلاصه در جميع شئون مادى و معنوى، همواره در معرض تحول قرار دارند، ممكن است كسانى قسمت مهمى از عمرشان به پاكى بگذرد و در پايان دچار انحراف شوند و با سيه‏روزى و شقاوت بميرند و ممكن است گروهى بيشتر عمرشان در گناه و ناپاكى طى شود و سرانجام به خود آيند، موجبات رستگارى و فلاحشان مهيا گردد و با سعادت از دار دنيا بروند. *از جمله وصاياى على (ع) به حضرت حسين (ع) اين بود كه: فرزندم! هيچ گناهكارى را از رحمت خداوند مايوس منما، چه بسا اهل معصيت بودند كه از گناه جدا نمى‏شدند و اعمال ناروا را ترك نمى‏گفتند اما سرانجام، زندگى آنان به خير و خوبى پايان يافت، و چه تعداد افراد درستكارى بودند كه همواره به اعمال خير و خوب توجه داشتند اما در آخر عمر به فساد گراييدند و جهنمى شدند. سپس امام (ع) در پايان حديث فرموده: پناه مى‏بريم به خداوند از اين عاقبت بد و دردناك. براى نجات از خطر بزرگ عاقبت بد و مصون ماندن از مرگ شقاوت‏ بار، لازم است همواره مطيع بى‏قيد و شرط دستورهاى خدا باشيم و در همه‏ى احوال، اوامرش را بى‏چون و چرا به كار بنديم و اين همان است كه امام سجاد (ع) در جمله‏ى اول دعاى مورد بحث امروز از پيشگاه خداوند بزرگ درخواست نموده است.

تمام اجرام كيهانى و موجودات جهان هستى به اطاعت تكوينى، فرمانبر ذات اقدس الهى هستند. خداوند در قرآن شريف كلمه ‏ى «سجده» را كه تذلل نهايى ساجد در مقابل مسجود است براى معرفى اطاعت و انقياد تمام موجودات ارضى و سماوى و بسيارى از انسانها به كار برده و فرموده است: الم تر ان الله يسجد له من فى السماوات و من فى الارض و الشمس و القمر و النجوم و الجبال و الشجر و الدواب و كثير من الناس و كثير حق عليه العذاب. آيا نديدى خداوند را سجده مى‏كنند تمام آنچه در آسمانها و زمين است و خورشيد و ماه و ستارگان و كوهها و درختان و جنبندگان و بسيارى از مردم. تمام موجودات عوالم هستى خدا را سجده مى‏كنند و اوامر تكوينيش را به جبر اطاعت مى‏نمايند، آفتاب و ماه و ستارگان به فرمان او مدار خود را مى‏پيمايند و به وظيفه ‏اى كه در نظام خلقت به عهده‏ى آنها گذارده شده است عمل مى‏كنند، كوهها و درختها و جنبندگان، همه و همه، مطيع بى‏قيد و شرط ذات اقدس الهى هستند و بى چون و چرا اوامرش را به كار مى‏بندند.

قرآن شريف، وقتى به انسان مى‏رسد مى‏فرمايد: بسيارى از مردم خدا را سجده مى‏كنند و امرش را اطاعت مى‏نمايند و بسيارى از مردم او را سجده نمى‏نمايند و از امرش سر باز مى‏زنند و سرانجام به جرم تخلف و سرپيچى معذب مى‏شوند. *اگر كسى سئوال كند چرا همه‏ى انسانها خدا را سجده نمى‏كنند و اوامرش را اطاعت نمى‏نمايند در پاسخ گفته مى‏شود: بشر داراى دو بعد است، يكى بعد تكوينى و آن دگر بعد تشريعى. در بعد تكوينى، انسانها همانند تمام موجودات عوالم وجود، مطيع بى قيد و شرط خدا هستند و قدرت كمترين تخلفى را از فرمان او ندارند، قلب همه‏ى مردم به امر بارى‏تعالى مى‏طپد و خون به تمام بدن مى‏فرستد، رحم مادر طبق دستور الهى جنين را پرورش مى‏دهد و نمى‏تواند از برنامه‏ى مقرر سرپيچى كند، كليه و كبد، اعصاب و عروق، معده و جهاز هاضمه، و ديگر اعضا و قواى تكوينى آنها همه فرمانبر خدا هستند و نمى‏توانند از مرزى كه براى هر كدام مقرر گرديده فراتر روند. آزادى بشر در بعد تشريعى است و اين آزادى سرمايه‏ى گرانقدرى است كه خداوند به انسان اعطا فرموده است.

*اگر مردم آزادى تشريعى خود را در اطاعت حضرت بارى‏تعالى به كار گيرند و اوامر الهى را اجرا نمايند مدارج كمال را مى‏پيمايند، به كرايم اخلاق متخلق مى‏گردند و انسان واقعى مى‏شوند. على (ع) فرموده: طاعت خداوند كليد هر درستى و صواب و مايه‏ى اصلاح هر انحراف و فساد است. *اگر مردم، آزادى تشريعى خود را در اطاعت از هواى نفس و شهوات زيانبار به كار گيرند، گناه و ناپاكى، عقلشان را تيره مى‏كند، از واقع‏بينى بازمى‏مانند، كور و كر مى‏شوند، عمرشان با پايمال كردن ارزشهاى انسانى سپرى مى‏گردد و سرانجام با شقاوت و بدبختى مى‏ميرند و نتيجه‏ى كارهاى نارواى خود را با كيفر الهى مشاهده خواهند نمود. رسول اكرم (ص) فرموده: حذر كنيد از مستى گناه چه آنكه مستى گناه همانند مستى شراب است بلكه شديدتر از آن. خداوند در قرآن شريف فرموده: آنان كر و گنگ و كورند و از اين وضع بدى كه دارند برنمى‏گردند.

تخلف از اطاعت بارى ‏تعالى موجب فسق است و متخلف گناهكار. اما در پاره‏اى از مواقع، تخلف از دستور الهى موجب شرك در طاعت است و خداوند هر دو را در يك آيه از قرآن شريف آورده است، *در قسمت اول آيه فرموده: و لا تاكلوا مما لم يذكر اسم الله عليه و انه لفسق. به دستور شارع اسلام، خوردن گوشت حيوانى كه موقع ذبح نام خداوند بر آن برده نشده، ممنوع اعلام گرديده، خوردن آن فسق است و خورنده‏ى آن فاسق. به صريح كتاب شريف خوردن گوشت حيوان مرده حرام است، عناصر وسوسه‏گر و شيطان‏صفت از كفار و مشركين، محرمانه تصميم گرفتند اين حكم الهى را وسيله‏ى جدل با مسلمانان قرار دهند و خوردن گوشت ميته را حلال وانمود نمايند. مشركين عرب با مسلمانان در مورد حرمت گوشت حيوان مرده به جدل پرداختند و به آنان مى‏گفتند: چطور شما از گوشت حيوانى كه خودتان كشته‏ايد مى‏خوريد اما از گوشت حيوانى كه خداوند كشته است نمى‏خوريد با آنكه كشته‏ى خداوند براى خوردن شايسته‏تر از كشته‏ى شماست. اين بود مجادله‏ى آنان. *خداوند در قسمت دوم آن آيه فرموده است: و ان الشياطين ليوحون الى اوليائهم ليجادلوكم و ان اطعتموهم انكم لمشركون. شياطين با قرارهاى پنهانى خود مى‏خواهند با شما در مورد گوشت حيوان مرده جدل كنند. اگر آنان را اطاعت نموديد و از حرمت ميته كه امر الهى است تخلف كرديد، شما حتما به شرك گراييده‏ايد. اگر كسانى از گوشت حيوانى بخورند كه موقع ذبح، نام خداوند بر آن برده نشده باشد مرتكب فسق گرديده‏اند و مشمول قسمت اول آيه هستند، اما اگر كسانى تحت تاثير مجادله‏ى كفار و مشركين قرار گيرند، حرمت گوشت ميته را كه صريح قرآن شريف است ناديده انگارند، فرمان جدل‏كنندگان را اطاعت نمايند و از اطاعت بارى‏تعالى سر باز زنند، مشمول قسمت دوم آيه‏ى مذكورند. خداوند در قرآن شريف، صريحا آنان را مشرك خوانده است و به فرموده‏ى امام صادق (ع): شرك طاعه و ليس شرك عباده. اين عمل، شرك در طاعت است و شرك در پرستش نيست.

اطاعت بى‏قيد و شرط از بارى ‏تعالى هميشه و همه جا شرط اصلى تعالى و تكامل در سعادت مادى و معنوى انسانهاست. امام سجاد (ع) در جمله‏ى اول دعا كه مورد بحث امروز است به پيشگاه الهى عرض مى‏كند: و اكمل ذلك لى بدوام الطاعه، پروردگارا! منويات دينى مرا در خوبيها و بديها با دوام طاعت خود تكميل و تتميم فرما. اطاعت مردم هر كشور از فرمانروا موجب نيرومندى و قدرت او مى‏شود و سرپيچى از اطاعت فرمانروا تضعيفش مى‏نمايد. اما اطاعت مردم از حضرت بارى‏تعالى مايه‏ى مباهات و سعادت آنان است و كمترين نفعى از فرمانبرى عايد ذات اقدس الهى نمى‏شود. همچنين سرپيچى مردم از اطاعت پروردگار مايه ‏ى بدبختى و سقوط آنان است و كمترين زيانى به ذات اقدس او نمى‏رساند. گر جمله‏ى كائنات كافر گردند بر دامن كبرياش ننشيند گرد مولى‏الموحدين على عليه‏السلام : لا ينقص سلطانك من عصاك و لا يزيد فى ملكك من اطاعك. بار الها! كسى كه از امرت سرپيچى مى‏كند سلطه و قدرتت را كاهش نمى‏دهد و آن كس كه تو را اطاعت مى‏نمايد موجب افزايش فرمانروايى و حكومتت نمى‏گردد.

امام سجاد (ع) پس از دعا به دوام طاعت از لزوم جماعت سخن گفته و از خداوند مى‏خواهد كه همواره در صف پيروان قرآن شريف باشد: «و لزوم الجماعه»،

با مسلمانان بودن و از تفرق پرهيز داشتن امرى است بس مهم. پیامبر گرامی اسلام صل الله در مسجد خيف : سه چيز است كه بايد قلب هر مسلمان نسبت به آنها خالى از غل و غش باشد: اول اخلاص عمل براى خدا، دوم خلوص مودت نسبت به پيشوايان مسلمين، سوم ملازمت و هماهنگى با جمعيت مسلمانان. مطلب مهم در حديث رسول اكرم (ص) شناختن جماعت مسلمانانى است كه بايد حتما ملازمتشان را گزيد و با آنان همگام و همصدا بود . امام صادق (ع) فرمود: از رسول اكرم (ص) سئوال شد كه جماعت امتش كيان‏اند؟ فرمود: جماعت امت من اهل حق‏اند اگر چه عددشان كم باشد. به پيمبر گرامى عرض شد: كدامين مردم جماعت امت شما هستند؟ در پاسخ فرمود: آنانكه بر حق‏اند اگر چه عددشان ده نفر باشد. خواسته ‏ى دوم امام سجاد (ع) از پيشگاه خداوند ملازمت جماعت مسلمين بود و به فرموده‏ى رسول اكرم (ص) مقصود، گروهى هستند كه در راه حق قدم برمى دارند.

سفيان ثورى مكرر حضور امام صادق (ع) شرفياب شده و مطالبى را فرا گرفته اما در باطن نسبت به آن حضرت دلبستگى و علاقه نداشت. مردى از قريش كه اهل مكه بود و دوستدار ائمه‏ ى معصومين عليهم‏السلام مى‏گويد روزى سفيان ثورى به من گفت: برويم به منزل امام صادق (ع). با او رفتم. در منزل امام كه رسيديم، ديديم حضرت بر مركب خود سوار شده و قصد رفتن دارد. سفيان عرض كرد: حديث خطبه‏ى پيمبر را كه در مسجد خيف براى مردم فرموده است به من بفرما. حضرت گفت: بگذار بروم از پى كارى كه دارم، در مراجعت خواهم گفت. سفيان حضرت را به قرابت و بستگى با رسول اكرم (ص) قسم داد كه الان بگويد. حضرت پياده شد. سفيان عرض كرد: بفرماييد براى من دوات و كاغذ بياورند تا آن را بنويسم. دستور داد آوردند. آنگاه حضرت فرمود: بنويس. از اول تا آخر خطبه را بيان نمود و سفيان نوشت. آنگاه نوشته را به حضرت ارائه نمود. سپس امام (ع) سوار شد و از پى كار خود رفت. من و سفيان با هم برگشتيم. بين راه از من خواست توقف كنيم و در حديث دقت نماييم. به او گفتم: قسم به خدا كه امام صادق (ع) تو را به چيزى ملزم نمود كه هرگز از آن رهايى ندارى. پرسيد: به چه چيز ملزمم نموده است؟ گفتم: سه چيز است كه بايد قلب هر مسلمان از غل و غش در آنها خالى باشد: اول اخلاص عمل براى خدا. اين را مى‏دانيم. دوم مودت خالص نسبت به پيشوايان مسلمين. ائمه‏ى مسلمين كيان‏اند؟ معاويه بن ابى‏سفيان، يزيد بن معاويه، مروان بن الحكم، و آنهايى كه شهادتشان مقبول نيست و نمى‏توان پشت سر آنان نماز خواند. و اينكه فرمود بايد ملازم جمعيت مسلمين بود، كدام جماعت؟ گروه مرجئى كه مى‏گويد: كسى كه نماز نخواند، روزه نگيرد، غسل جنابت ننمايد، كعبه را خراب كند و با مادر خود بياميزد، با اين همه ناروايى‏ها ايمانش همانند ايمان جبرئيل و ميكائيل است، يا گروه قدرى كه مى‏گويند: خواست خداوند معيار نيست بلكه معيار، خواست ابليس است، يا گروه حرورى كه از على (ع) تبرى مى‏جويند و به كفر او شهادت مى‏دهند، يا گروه جهنى كه مى‏گويند معرفت فقط معرفت خداست و ايمان چيزى جز آن نيست. سفيان ثورى از سخنان مرد قريشى سخت ناراحت شد و گفت: واى بر تو! شماها چه مى‏گوييد؟ گفتم: ما مى‏گوييم على بن ابيطالب امامى است كه مودت خالص او بر ما واجب است و بايد ملازم ائمه‏ى معصومين كه جماعت اهل‏بيت‏اند باشيم. سفيان از شدت ناراحتى نوشته را گرفت و پاره كرد و به من گفت: اين جريان را براى كسى نقل ننمايم.

امام علیه السلام در قطعه ‏ى سوم دعا، ترك اهل #بدعت را درخواست مى‏كند: «و رفض اهل البدع».

درباره‏ ى بدعت ‏گذاران روايات زيادى آمده كه مسلمانان از آنان دورى گزينند و تبرى جويند. *رسول اكرم (ص) فرمود: وقتى بعد از من با وسوسه‏گران و بدعتگذاران در دين مواجه شديد از آنها تبرى كنيد و دورى نماييد. *و نيز فرموده است: هر بدعتى گمراهى است و راه هر گمراهى به سوى دوزخ است. كسى كه صاحب بدعتى را تكريم نمايد با عمل خود به ويران ‏سازى اسلام كمك نموده است. امام سجاد (ع) در قطعه‏ى اول دعاى موضوع بحث امروز از پيشگاه خداوند دوام طاعت او را درخواست مى‏نمايد و مى‏خواهد تا لحظه‏ى آخر عمر مطيع بى‏قيد و شرط حضرت بارى‏تعالى باشد و براى تحقق اين هدف مقدس سه مطلب را پس از آن ذكر نموده است: اول آنكه جماعت مسلمانان را هرگز ترك نگويد، مسلمانانى كه راه حق را مى‏پيمايند، چه بودن در جمعيت اين گروه مسلمانان وظيفه‏شناس خود از شاخه‏هاى اطاعت و فرمانبرى حضرت حق است. دوم ترك گفتن اهل بدعت زيرا با اهل بدعت بودن و به آنها روى موافق نشان دادن سرپيچى از فرمانبردارى خداوند است و اين كار با دوام طاعت كه مورد تقاضاى امام است سازش ندارد. سوم ترك گفتن كسانى كه در دين خدا راى مخترعى به كار گرفته و از آن تبعيت مى‏نمايند: «و مستعملى الراى المخترع». اين سومين مطلبى است كه امام پس از درخواست دوام طاعت به پيشگاه الهى عرض نموده و چهارمين قطعه‏ى دعاست كه موضوع آخرين قسمت امروز است.

«#بدعت» عبارت از تهمت سيئه‏اى است كه بدعتگذار به نام دين خدا در جامعه القا مى‏كند. اگر نزد كسانى مقبول افتد و به آن عمل كنند ممكن است در نسلهاى بعد نيز ادامه يابد و پايدار بماند. اما راى مخترع، امرى است بالنسبه موقت و ممكن است گروهى آن نظريه‏ ى ساختگى را به نام دين بپذيرند و از پى آن بروند، اما پس از مدتى از اثر مى‏افتد و به دست فراموشى سپرده مى‏شود. قرار حكميت در جنگ صفين براى جمعى از مسلمانان نادان مستمسكى شد كه راى مخترعى را طرح كنند، گروهى را گرد خود جمع نمايند، دست به طغيان و عصيان بزنند، و مايه‏ى فساد و خونريزى گردند. در قرآن شريف آمده است: ان الحكم الا لله، حكم و فرمان براى كسى جز خداوند نيست. عده‏اى از مسلمانان ناآگاه از كتاب الهى گفتند: قبول حكميت غير خدا عملى است برخلاف دستور قرآن و بايد با آن مقابله نمود و به مخالفت برخاست. على (ع) كه عالم به تمام دقايق كتاب الهى و احكام آسمانى اسلام است، گفته‏ى آنان را مردود خواند و نادرست خواندن آن سخن را در مواردى با صراحت خاطرنشان ساخت، از آن جمله فرمود: كلمه حق يراد بها الباطل، نعم انه لا حكم الا لله و لكن هولاء يقولون لا امره الا لله، و انه لابد للناس من امير بر او فاجر. كلمه‏ى حقى است كه از آن باطل و ناروا اراده شده است. بلى حكم براى احدى جز خداوند نيست اما اينان مى‏گويند: امارت و حكومت براى كسى جز خداوند نيست با آنكه ضرورت ايجاب مى‏كند كه اميرى نيكوكار يا گناهكار بر مردم حاكم باشد تا از هرج و مرج جلوگيرى كند و نظم را در جامعه برقرار سازد . اين گروه نادان در انديشه‏ ى انحرافى و راى مخترع خود زياد پافشارى كردند، به سخنان على (ع)، حجت بزرگ الهى، ترتيب اثر ندادند. سرانجام كارشان به مقابله با امام معصوم و جنگ نهروان منتهى گرديد و عده‏ى زيادى از آنان كشته شدند. خوارج نهروان نادانهايى بودند ظاهرالصلاح و مقدس، جهل و لجاجتشان مايه‏ى تيره‏روزى و بدبختى آنان گرديد، در دنيا به عذاب شمشير مبتلا شدند و در آخرت گرفتار كيفر شديد الهى خواهند بود.

يكى از شبها على (ع) از مسجد كوفه خارج شد و به سوى منزل خود مى‏رفت در حالى كه يك چهارم شب منقضى شده بود. كميل بن زياد كه از دوستان و شيعيان امام است با آن حضرت بود. بين راه به در خانه‏ى مردى رسيدند كه آن موقع شب با آهنگى گرم و حزن‏انگيز قرآن شريف را مى‏خواند و اين آيه را تلاوت مى‏نمود: امن هو قانت آناء الليل. كميل از مشاهده‏ى اين مرد و خواندن قرآن در آن موقع شب به شگفت آمد و در دل تحسينش نمود، بدون اينكه از احساس درونى خود سخنى بگويد و آن را به زبان بياورد. امام (ع) متوجه كميل شد و فرمود: آهنگ گرم اين مرد و تلاوت قرآن مايه‏ى اعجابت نشود، او از اهل آتش است، عنقريب آگاهت خواهم نمود. كميل از اين مكاشفه‏ى امام و آگاهى حضرت از باطن وى حيرت‏زده شد و همچنين متحير بود از اينكه امام فرمود: او اهل جهنم است با اينكه در اين موقع شب با اين حالت خوب و روشن تلاوت قرآن مى‏نمايد. كميل مى‏گويد مدتى گذشت و جريانهاى خوارج پيش آمد. اين گروه حافظ قرآن شريف بودند ولى امام (ع) طبق وظيفه‏ى دينى ناچار شد با آنان بجنگد و به حيات بسيارى از آنها خاتمه دهد. على (ع) روزى در ميدان نهروان گذر مى‏كرد و كميل با آن حضرت بود، شمشير خون‏آلود خود را در دست داشت و سرهاى جداشده‏ ى #خوارج در گوشه و كنار زمين ريخته بود. سر شمشير خود را روى يكى از آن سرهاى جدا شده گذاشت و آيه ‏اى را كه آن شخص در آن شب مى‏خواند قرائت نمود و به كميل فهماند كه اين همان مردى است كه قارى قرآن بود و در آن شب مايه‏ى شگفتى و تعجب او گرديد. راى مخترع و نظريه ‏ى خلاف قرآن شريف موجب هلاكت و عذاب دنيا و آخرت خوارج گرديد.

امام سجاد (ع) در اين قطعه از دعاى شريف «مكارم‏الاخلاق» از پيشگاه خداوند درخواست دوام طاعت او را مى‏نمايد و همچنين ملازمت جماعت اهل حق را مى‏خواهد و تمنا دارد كه اهل بدعت را ترك گويد و از كسانى كه راى ساختگى و مخترع را در دين او به كار مى‏گيرند دورى گزيند.

راه فرمانبرى و اطاعت از ذات اقدس الهى اطاعت از رسول گرامى (ص) است يعنى تنها كسى كه خداوند خواسته‏ هاى خود را به وى وحى مى‏كند و اوامر و نواهى خويش را به وسيله‏ى او به مردم ابلاغ مى‏نمايد. قرآن شريف در اين باره فرموده است: و من يطع الرسول فقد اطاع الله. كسى كه رسول خدا را اطاعت كند قطعا خداوند را اطاعت نموده است.

پس از مرگ رسول اكرم (ص) راه نيل به طاعت بارى‏ تعالى اطاعت از آن انسان بزرگ و شايسته ‏اى است كه پيغمبر اكرم به امر الهى او را به جانشينى بعد از خود معرفى نموده است. به موجب روايات بسيارى كه علماى شیعه و سنی در كتب خود آورده‏اند، مكرر در مكرر پيشواى بزرگ اسلام با تعبيرهاى مختلف، مسلمين را به اطاعت از دستور على (ع) موظف نموده است، چه او آگاه به تمام تعاليم قرآن شريف و كليه‏ى احكام دين الهى است. *رسول اكرم (ص) فرموده است: هر كس دوست دارد زنده باشد به حيات من و بميرد به مرگ من و در بهشتى داخل شود كه خداوند به من وعده فرموده، بعد از من على را مطاع و ولى عموم مسلمين بداند، چه او هرگز شما را از راه هدايت و سعادت خارج نمى‏كند و به پستى و انحطاطتان سوق نمى‏دهد. *اگر خوارج به دستور پيشواى اسلام عمل مى‏نمودند، از آنچه على (ع) مى‏فرمود تبعيت مى‏كردند و به راى اختراعى خود گرايش نمى‏يافتند، هرگز از صراط مستقيم خارج نمى‏شدند و راه اطاعت الهى را ترك نمى‏گفتند. بدبختانه با سرپيچى از امر امام، دنياى خود را برخلاف رضاى پروردگار گذراندند، سرانجام خويشتن را به كشتن دادند و در قيامت نيز مورد غضب شديد بارى‏تعالى و گرفتار عذاب عظيم او خواهند بود.

متن و وصوت شرح آیت الله #ری_شهری بر جمله ی : وَ أَكْمِلْ ذَلِكَ لِي بِدَوَامِ الطَّاعَةِ‌. و رَفضِ أهلِ البِدَعِ، و مُستَعمِلِي الرأيِ المُختَرَع‌. *شرایط اکمال زیورهای #متقین (6 قسمت) 1 2 3 4 5 6

با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث امروز (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام

👆 (لطفا همین الان کلیک کنید)

🏴 السلام علیک یا #ام_البنین علیها سلام (🔊👈بشنوید ) کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی #نهج_البلاغه_حكمت_469 ✳️ نکوهش #افراط و #تفريط در دوستی امام 👈 و قَالَ (عليه السلام): يَهْلِكُ فِيَّ رَجُلَانِ؛ مُحِبٌّ مُفْرِطٌ، وَ بَاهِتٌ مُفْتَرٍ. قال الرضي و هذا مثل قوله (عليه السلام): هَلَكَ فِيَّ رَجُلَانِ؛ مُحِبٌّ غَالٍ، وَ مُبْغِضٌ قَالٍ. 👈 حضرت علی که درود خدا بر او باد فرمودند: دو كس نسبت به من هلاك مى گردند، دوستى كه زياده روى كند، و دروغ پردازى كه به راستى سخن نگويد. (سید رضی گوید: اين كلام مانند سخن ديگرى است كه فرمود) دو تن نسبت به من هلاك گردند، دوستى كه از حد گذراند، و دشمنى كه بيهوده سخن گويد. 👌 شرح این حکمت نورانی را در لینک زیر بخوانید: 👇 👈 هر دو گروه (اهل افراط و تفریط ) هلاك مى شوند !!! 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2