نوع بشر و ديگر موجودات زنده‏ ى رو ى زمين از انواع حيوانات و نباتات، دارا ى مزيت طبيعى و خصلت فطر ى هستند كه هر چه را برا ى خود نافع و مفيد تشخيص دادند، به سو ى خويش جذب نمايند و آنچه را برا ى خود مضر و زيانبار شناختند، از خويشتن دفع كنند و اين وديعه‏ ى الهى در موجودات زنده از عوامل مهم حيات و مايه‏ ى بقا ى فرد و نوع آنهاست. درخت موقعى كه در سايه‏ ى ديوار واقع می‏شود و نمی‏تواند بدرستى از نور آفتاب بهره ‏مند گردد، تدريجا خود را خم می‏كند و از ديوار دور می‏شود تا به نور آفتاب برسد. حيوانات نيز برا ى اينكه غذايى به دست آورند يا خطر ى را از خود بگردانند، سخت تلاش می‏كنند تا به هدف مورد نظر دست يابند.

راهنما ى حيوانات و نباتات در شناخت منافع و مضار، هدايت تكوين ى حضرت بار ى تعالى است و هدايت الهى هرگز به خطا نمی‏رود و منافع و مضار واقع ى آنها را ارائه می‏كند. ولى انسان، آزاد آفريده شده و در موارد زياد ى راهنما ى سود و زيانش انديشه‏ ى اوست

بدبختانه افكار و انديشه‏ها ى بشر مصون از خطا نيست، گاه چيز ى را برا ى خود مضر می‏پندارد با آنكه نافع و مفيد است، و گاه مضر ى را برا ى خود نافع گمان می‏كند با آنكه زيانبار است. قرآن: كتب عليكم القتال و هو كره لكم و عس ى ان تكرهوا شيئا و هو خير لكم و عس ى ان تحبوا شيئا و هو شر لكم و الله يعلم و انتم لا تعلمون. در عرصه‏ ى پيكار، قتال با كفار و مشركين بر شما واجب شده است و از انجام آن كراهت داريد، چه بسا چيز ى را مايل نيستيد با آنكه خير شما در آن است، و چه بسا نسبت به چيز ى ابراز علاقه می‏كنيد با آنكه برا ى شما شر و زيان‏آور است. خداوند است كه به خير و شر، و صلاح و فساد شما آگاه است و شما نمی‏دانيد. *در واقع به نظر اين گروه، زنده ماندن با ذلت و خوار ى بر جهاد در راه خداوند كه مايه‏ ى حيات باعزت يا مرگ افتخارآفرين است، ترجيح دارد.

بيشتر سربازان على (علیه السلام) در اواخر عمر آن حضرت اينچنين كج انديش و مرده دل بودند و بر اثر بى ‏رغبت ى به جهاد و شانه خالى كردن از فريضه‏ ى دينى، وضع ذلت‏بار ى در حوزه‏ ى حكومت آن حضرت به وجود آوردند. از آن جمله ، عده‏ا ى از لشكريان معاويه به شهر انبار هجوم بردند، فرماندار على (علیه السلام) را كشتند، مامورين نگهبان را پراكنده نمودند، به غارت اموال مردم دست زدند، زيور آلات زنان مسلمان و غيرمسلمان را كه در پناه اسلام بودند ربودند.

برا ى بازداشتن آنان از عملشان، چيز ى جز گفتن «انا لله و انا اليه راجعون» يا درخواست ترحم نبود. پس از انجام كارهايى كه مرتكب شدند به سلامت رفتند، نه كسى از آنان جراحتى برداشت و نه خونى از آنها ريخته شد. على (علیه السلام) در پايان سخنان خود می‏فرمايد: فَلَوْ أَنَّ امْرَأً مُسْلِماً مَاتَ مِنْ بَعْدِ هَذَا أَسَفاً مَا كَانَ بِهِ مَلُوماً بَلْ كَانَ بِهِ عِنْدِي جَدِيراً. اگر انسان مسلمانى پس از اين واقعه‏ ى ننگين و ذلت ‏بار از شدت تعصب و تاثر بميرد، ملامت ندارد بلكه در نظر من مرگى است بجا و شايسته. #نهج_البلاغه_خطبه_27 https://eitaa.com/sahife2/48477

سرچشمه‏ ى اين حوادث تلخ و شرم‏آور، خوددار ى افراد توانا از انجام وظيفه‏ ى سرباز ى و جهاد در راه خدا بود و علاج آن، قدم گذاردن در عرصه‏ ى پيكار و مقابله‏ ى جد ى با دشمن حيله‏گر است. هان زندگى است در كنف تيغ ور نيست در طريق دگر نيست برخيز و پا گذار به ميدان مردن از اين حيات بتر نيست

قرآن شريف در ابتدا ى آيه ‏ ى بالا ، از فريضه‏ ى جهاد و بى ‏ميلى مردم سخن گفت. سپس بى ‏ميلى و علاقه‏مند ى خلاف مصلحت را در سطح وسيعى خاطرنشان ساخت: فرمود: و عسى ان تكرهوا شيئا و هو خير لكم و عسى ان تحبوا شيئا و هو شر لكم. چه بسا از چيز ى كراهت داريد و نسبت به آن بى ‏رغبتيد با آنكه خير شما در آن است، چه بسا به چيز ى علاقه ‏مند و راغبيد و آن برا ى شما حاوى شر و زيان است.

راهنما ى حيوان و نبات در تشخيص خير و شر، هدايت تكوين ى بار ى تعالى است كه با وجودشان آميخته است و هدايت الهى راه خطا ارائه نمی‏كند. اما انسان آزاد در موارد زياد ى برا ى تميز خير و شر خود از انديشه و افكار خويش كه تحت تاثير غرايز و شهوات است، راهنمايى می‏خواهد، غافل از آنكه فكر مشوب به حب و بغض، واقع‏بين نيست و نمی‏تواند خير و شر را آنطور كه هست ارائه نمايد،

حيوان و انسان دارا ى غريزه‏ ى برتر ى‏ جويى است. حيوان اين غريزه را در حدود هدايت تكوينى بار ى تعالى و طبق مصلحت به كار می‏برد و فساد ى بر آن مترتب نمی‏شود. اگر انسان هدفش از برتر ى و دست يافتن به كرسى رياست، حمايت مظلوم و دفع ظالم و احقاق حق باشد، اين برتر ى و رياست مرضى خداوند و بر وفق مصلحت است. على عليه ‏السلام در ايام خلافت و رياست خود، اين مطلب را به ابن‏عباس فرمود. امام (علیه السلام) در منزل ذ یقار كفش پاره‏ ى خود را تعمير می‏نمود. آن را به ابن‏عباس نشان داد و فرمود: قيمت اين كفش پاره چقدر است؟ عرض كردم: قيمتى ندارد. فرمود: قسم به خدا، اين كفش بى ‏ارزش در نظر من محبوبتر از رياست بر شماست، مگر آنكه بتوانم حقى را برپا كنم يا باطلى را دفع نمايم. #نهج_البلاغه_خطبه_33 https://eitaa.com/sahife2/48800

اگر مقصود از اقناع غريزه‏ ى برتری ‏طلبى، بلندپرواز ى و خودبزرگ ‏بينى باشد، خواستن چنين رياستى برخلاف سجايا ى انسانى و كرايم اخلاقى است. اين برتر ى‏طلبى در دنيا مايه‏ ى فساد است و در آخرت موجب عذاب و كيفر الهى است. تلك الدار الاخره نجعلها للذين لايريدون علوا ف ى الارض و لا فسادا و العاقبه للمتقين. اين دار آخرت و بهشت جاودان را برا ى كسان ى قرار می‏دهيم كه در زمين به فكر تفوق‏طلب ى و فساد نباشند و حسن عاقبت برا ى اهل تقو ى است.

ائمه‏ ى طاهرين عليهم‏السلام پيروان خود را از طلب نمودن چنين رياستى برحذر داشته و آن را وسيله‏ ى از ميان بردن دين و مايه‏ ى هلاكتشان خوانده‏اند. روایت شده است : دو گرگى كه به درندگى عادت نموده و در گله‏اى وارد شوند كه چوپانشان از آنها دور مانده است، ضرر و زيان اين دو گرگ برا ى گله بيشتر از ضرر رياست برا ى دين يك مسلمان نيست. امام صادق (علیه السلام) فرمود: من طلب الرئاسه هلك. كسى كه در طلب رياست است، راه هلاكت را می‏پيمايد.

برتر ى‏ جويى از تمايلات مشترك بين حيوان و انسان است، حيوانات با هدايت تكوينى بار ى تعالى آن را اقناع می‏كنند، راه خطا نمی‏روند، و مرتكب عمل خلاف مصلحت نمی‏شوند، اما انسان آزاد می‏تواند آن غريزه را از ديدگاه مرضى خداوند بنگرد، پيرو على (علیه السلام) باشد، و كرسى رياست را برا ى اقامه‏ ى حق و دفع باطل بخواهد. در اين صورت، آن رياست عين سعادت است و آن که از ديدگاه علو و خودبزرگ ‏بينى بنگرد، بلندپرواز ى كند، رياست را وسيله‏ ى تحقير و هتك مردم قرار دهد، در اين صورت كرسى رياست مايه‏ ى بدبختى او می‏شود و دين و دنيايش را تباه می‏سازد. اگر كسى برا ى نيل به چنين رياستى دعا كند و آن را از پيشگاه الهى بخواهد، در واقع به هلاكت و سيه‏روز ى خويشتن دعا كرده است.

اما اگر گرفتار بيمار ى و حرص شويم و به مرض مال ‏اندوز ى مبتلا گرديم، در معرض بلايا و خطرات قرار می‏گيريم و ممكن است به سركش ى و عصيان گرايش يابيم.

قرآن کریم فرموده است: ان الانسان ليطغى ان رآه استغنى. احساس بى ‏نياز ى، انسان را به طغيان سوق می‏دهد و زمينه‏ ى انحرافش را از صراط مستقيم فراهم می‏آورد.

امام سجاد (علیه السلام) در دعا ى «مكارم‏الاخلاق» #دعا_بیستم_22 و لا تفتنى بالسعه. بار الها! با سعه‏ ى مالى و ثروتمند ى مرا مورد آزمايش قرار مده. https://eitaa.com/sahife2/5495

امام زين‏العابدين (علیه السلام) در بيان مطالب دينى و در مدرسه‏ ى عالى انسان‏ساز ى معلمی است بزرگ و گزيده‏ ى الهى، او می‏داند كه چه چيزهايى به صلاح دنيا و آخرت بشر است و چه چيزهايى برا ى دين و دنيايش ضرر دارد. چنين انسانى آگاه، وقتى دعا می‏كند و از پيشگاه الهى درخواستهايى می‏نمايد، قطعا تمنياتش حاوى خير و خوبى و بر وفق صلاح فرد و اجتماع است. امام سجاد (علیه السلام) عرض می‏كند: اللهم! فاطلبنى بقدرتك ما اطلب. بار الها! به قدرتت آنچه را كه درخواست دارم، برآورده ساز.

امام (علیه السلام) در دعا ى خود، كلمه‏ ى #قدرت را به كار برده است، راغب می‏گويد: القدره اذا وصف بها الانسان فاسم لهيئه له بها يتمكن من فعل شيئى ما، و اذا وصف الله تعال ى بها فهى نفى العجز عنه و محال ان يوصف غير الله تعالى بالقدره المطلقه. وقتى انسان به «قدرت» توصيف می‏شود، معنايش اين است كه او دارا ى وضع و هيئت خاصى است كه می‏تواند عملى را انجام دهد، و چون خداوند به «قدرت» توصيف شود، به معنا ى نفى عجز از ذات مقدس اوست و محال است كس ى غير از خداوند به «قدرت مطلقه» توصيف گردد.

هر صاحب قدرتى در اين عالم آفريده‏ ى حضرت بار ى تعالى است، وجودش محدود است و قدرتش نيز محدود، تنها خداوند است كه قدرتش همانند ذات مقدسش حد و اندازه ندارد.

اللهم فاطلبنى بقدرتك ما اطلب، بار الها! به قدرتت آنچه را كه درخواست دارم، برآورده ساز. ما نمی‏دانيم كه امام سجاد (علیه السلام) چه درخواستهايى از حضرت بارى تعالى نموده است، اما می‏دانيم خداوند تواناست كه بى‏ قيد و شرط همه‏ ى خواسته‏ ها را برآورده سازد و با #قدرت نامحدود خويش، موانع را از سر راه بردارد و به همه‏ ى تمنيات جامه‏ ى تحقق بپوشاند. از اين رو، امام (علیه السلام) با استمداد از قدرت او، اجابت دعوات خود را تمنى كرده است. #دعا_بیستم_25 🆔 @sahife2

*️⃣ شكست ‏ناپذيرى #قدرت خداوند👇 https://eitaa.com/sahife2/33090

دنیای بعد از اسرائیل چه زیبا خواهد شد ... 🏷 #طوفان_الأقصى #فلسطین #اسرائیل 🆔 @sahife2

داستان شکل‌گیری اسرائیل از زبان شهید #مطهری 🏷 #طوفان_الأقصى #فلسطین #اسرائیل 🆔 @sahife2