✨📖«مُسْتَکیناً لَک» یعنی من گدای تو هستم. ✨«مُتَضرِّعاً اِلَیک» من متضرّع درِ خانۀ تو هستم. أمیرالمؤمنین علی(ع) چیزی جز تضرع در این دعا ندارد و به عبارت‌های مختلف، این تضرع خودش را بیان می‌کند. سر همۀ این حرف‌ها تضرع دارد. این حرف‌ها برای أمیرالمؤمنین(ع) حرف‌های ساده‌ای نیست. این حرف‌ها از عمق احساسات او بر می‌خیزد. با این حرف‌ها می‌خواهد عمیقاً اشک بریزد. ما این حرف‌ها را مطالعه می‌کنیم، مرور می‌کنیم، حتی روی آن فکر می‌کنیم؛ اما این حرف‌ها برای أمیرالمؤمنین(ع) تمام‌شده و حل‌شده است، ایشان این حرف‌ها را از روی یک کتاب دعا نمی‌خوانند، بلکه این حرف‌ها ترجمان ناله‌های أمیرالمؤمنین(ع) است ✨📖«متضرّعاً الیک» یعنی می‌خواهم درِ خانۀ تو، ناله بزنم.این مناجات، ضجه‌های یک فقیر محض درِ خانۀ خداوند است ✨📖کلمۀ بعدی «مُستَکیناً لَک» وقتی کسی به‌شدت دست‌خالی باشد، به آن مستکین می‌گویند. مسکین یا مستکین، کسی است که واقعاً چیزی ندارد! این مناجات نالۀ بی‌مقدمه، پر از التماس و اصرار، فریاد و نجوا و ضجه‌های یک فقیر محض درِ خانۀ خداوند متعال است. البته غیر از فقر در همۀ زمینه‌ها، معلوم است که أمیرالمؤمنین علی‌(ع) یک چیزی را دارند و آن دل عاشقی است که ایشان را به این تضرع وادار کرده است. اگر کسی با اهل‌بیت(ع) آشنا باشد و با عشق اهل‌بیت(ع) به خداوند متعال آشنا باشد، هرگز حاضر نیست کلمۀ عشق را برای معنای دیگری در زمین استفاده کند. یا اگر کلمۀ «محبت» را دربارۀ محبت أمیرالمؤمنین(ع) به خداوند متعال و به قرب او و به وابستگی شدید او، استفاده کنی، آن‌وقت کلمۀ محبت را در جای دیگری استفاده نخواهی کرد. ✨📖مناجات شعبانیه یک دعای بی‌مقدمه است انگار آدم باید قبل از آغاز این دعا، مقدماتش را در دل خودش فراهم کند مناجات شعبانیه یک دعای بی‌مقدمه است و همان‌طور که اسمش را «مناجات» گذاشته‌اند، فراتر از دعا است؛ چون حداقل یک‌سری از آداب دعا که باید با مقدمات طولانی‌ از ذکر پروردگار، همراه باشد در این مناجات، چندان رعایت نشده است. البته به‌صورت ضمنی، آن آداب دعا را در همین فراز اول مطرح می‌کنند (در جلسات دیگر به آن خواهیم پرداخت) ولی این‌قدر بی‌مقدمه واردِ اصل دعا شدن، خیلی فوق‌العاده است. ✨📖تنها دعایی که یک معصوم این‌قدر بی‌مقدمه، وارد دعا شده است، دعای ابوحمزه ثمالی است که آنجا هم انگار امام سجاد(ع) یک دل پُری دارد و ناله را در همان ابتدا آغاز می‌کند: «الهی لاتُؤَدِّبنی بِعُقوبَتِک» انگار نالۀ کودکی است که می‌خواهد از بزرگ‌ترش کتک نخورد، «وَ لاتَمکُربی فی حیلَتِک» و بعد، مقدمات و آداب دعا را شروع می‌کنند. انگار آدم وقتی می‌خواهد این مناجات را شروع کند، باید اول برود و مقدماتش را در دل خودش فراهم کند و بعد، با یک دل پُر از غصه‌های مناجاتی‌-که شیرین‌ترین حالات انسان هستند- بیاید و مناجات شعبانیه را این‌گونه و با این حال، آغاز کند. #مناجات_شعبانیه #استاد_علیرضا_پناهیان #قسمت_اول