✏️حکومت و «دینداری منهای شریعت» 🔸چند روز پیش، فیلمی در #فجازی منتشر شد که در آن چند دختر بی‌حجاب در دسته عزای حسینی به زنجیرزنی مشغول بودند. پس از آن نیز خبری از فرمانده انتظامی استان البرز منتشر شد که دختران مذکور، شناسایی شده و به پلیس احضار شده‌اند. 🔸باید پرسید، حقیقتا «چه باید کرد؟» البته برخی که دچار افراط یا تفریط هستند خیال خود را راحت کرده و دم دستی‌ترین پاسخ‌ها را در مواجهه با این سوال مهیا نموده‌اند. برخی چاره را در تسلیم شدن و رها کردن فضای فرهنگی کشور جستجو می‌کنند و برخی دیگر راه حل را بگیر و ببند می‌دانند. تکلیف این دو قماش، روشن است. این‌ها دو لبه یک قیچی اند که هدف آن بریدن و گسیختن حجاب از سر زنان ایرانی است. این دو مکمل یکدیگرند و به خوبیِ دونده‌های دوی امدادی، یکدیگر را یاری می‌رسانند. هرچه یک طرف بگیر و ببند را افزایش می‌دهد، طرف دیگر با قدرت بیشتری در آتش اباحه‌گری می‌دمد و هرچه بیشتر در آتش اباحه‌گری دمیده می‌شود چماقدارها برافروخته‌تر می‌شوند و داغ و درفش را تیزتر می‌نمایند. این تسلسل بی‌انتها، پایانی جز نابودی عفاف و حجاب در جامعهٔ همیشه عفیف ایرانی نخواهد داشت. چه، انسان طبعا با داغ و درفش سر ناسازگاری دارد و آن را برنمی‌تابد. 🔸اساساً نباید از این دو قماش، انتظار داشت به پاسخ سوال «چه باید کرد؟» بیندیشند! کسانی می‌توانند به پاسخ این سوال فکر کنند که اولاً اقتضائات جامعه را درک نموده‌ و ثانیاً دغدغه حفظ عفاف و حجاب را داشته باشد. 🔸طرفه آنکه در جامعه ایرانی، کمتر با کسانی مواجهیم که دین‌گریز یا دین‌ستیز باشند. رهبر معظم انقلاب، در دیدار ائمه جمعه در سال گذشته، می‌فرمایند: «مردم ما مردم خیلی خوبی‌اند؛ مردم ما مؤمنند؛ حتّی کسانی که به حسب ظاهر به بعضی از ظواهر شرعی هم ملتزم نیستند، این ملتزم نبودنِ عملی به معنای عدم التزام قلبی نیست؛ دلشان با خدا است، دلشان با معانی و مفاهیم معنوی است، دارای ایمانند. خب کوتاهی در عمل در همه‌ی ماها هست. کدامِ ماها در عمل کوتاهی نداریم؟ هر کدام یک جور؛ بنده یک جور کوتاهی دارم، شما یک جور کوتاهی دارید، او هم یک جور کوتاهی دارد». آنچنانکه در واقعه اخیر(زنجیرزنی دختران بدحجاب)، مشاهده می‌شود، مسئله، در پای‌بندی به شریعت و ظواهر دین است که البته در اهمیت آن، شکی نیست. 🔸وقتی پای صحبت به اصطلاح صاحب‌نظران این حوزه می‌نشینید، همه، اذعان دارند که باید از روش‌های ایجابی، بهره جست. با این حال، هیچ کدام از این فلاسفه حجاب! راه حل ایجابی‌تری از حجاب‌بان، گشت ارشاد و پلیس امنیت اخلاقی ارائه نمی‌کنند. 🔸سوال اینجاست که: ⚡نحوه مواجهه با کسانی که دین را قبول دارند، اما به ظواهر شرعی پایبند نیستند چگونه باید باشد؟ ⚡آیا داغ و درفش آنها را از دین «نیز» گریزان نخواهد کرد؟ ⚡آیا دادگاه و پاسگاه و جریمه و بگیر و ببند، مشکل حجاب را حل می‌کند یا آن را تشدید می‌نماید؟ ⚡از طرفی آیا می‌توان از پلیس، انتظار داشت که در مواجهه با ناهنجاری‌های موجود بی‌تفاوت باشد؟ ⚡مرز مداخله پلیس، در این ناهنجاری‌ها کجاست و بر چه مبنایی تعریف می‌شود؟ ⚡آیا راه حل کوتاه‌مدتی برای مسئله حجاب وجود دارد یا کماکان باید از روش‌های مترقی! دهه شصتی، استفاده کرد؟ 🔸اگر‌ کشور دارای «شورای عالی انقلاب فرهنگی» بود😏 انتظار می‌رفت به‌عنوان یک قوه عاقله، پاسخ این سوالات را یافته و بر مبنای آن، سیاستگذاری نماید. اما متأسفانه در فقدان چنین نهادی، با بلبشوی فرهنگی و روزمرگی، مواجهیم. به‌گونه‌ای که بیشترین بار فرهنگ بر دوش پلیس، قرار گرفته است! 🔸به اعتقاد نگارنده، حلقه مفقوده در مسئله حجاب، نوع نگاهی است که سیاستگذار به مردم دارد. اینکه بدحجاب را از دریچه نگاه رهبر معظم انقلاب بنگریم یا از دریچه نگاه امیرحسین بانکی‌پور، اینکه مردم را مؤمن و با خدا بدانیم یا آن‌ها را مجرم قلمداد کنیم، راه‌حل ما را شکل خواهد داد. نوع نگاه سیاستگذار به فرد بدحجاب، فهم او از مسئله را شکل خواهد داد و فهم از مسئله، به طراحی راه‌حل، منجر خواهد شد. به نظر می‌رسد اولین و مهم‌ترین گامی که می‌بایست در راستای شناخت مخاطب و به تبع آن، فهم مسئله حجاب برداشت، شناخت دقیق جامعه زنان ایرانی، با همه تنوع‌ها و پیچیدگی‌های آن است. 🔸اولا مخاطب مسئله حجاب، صرفا بانوان بدحجاب نیستند، بلکه همه زنان ایرانی باید مدنظر قرار گیرند. ثانیا در نگاه سیاستگذار، می‌بایست نقش زنان از ابژه به سوبژه، تغییر پیدا کند. سیاستگذار باید بتواند برای زن ایرانی، نقش مؤثر و فعالی در پیشبرد مأموریتهای اصیل انقلاب اسلامی تعریف نموده و عرصه را برای نقش‌آفرینی او فراهم نماید. نگاه «جنس دوم» به زن، سرانجام مطلوبی برای مسئله حجاب، در پی نخواهد داشت. @sajjadsakeni