#خاطرات‌_جبهه‌ در سن ۱۸ سالگی بعد از چند سال شاگرد بنایی، بنا شده بود روزها کار و شب ها درس می خواند بالاخره بعد از انقلاب دیپلمه شد بعد از مدتی همکاری داوطلبانه با نهضت سواد آموزی به عنوان معلم از دزفول به یکی از روستاهای محروم دهلران رفت در کنار معلمی برای اهل روستا حمام و مسجد ساخت و مدرسه را تعمییر کرد با شروع جنگ به دزفول برگشت و برای دفاع به جبهه ها اعزام شد در عملیات رمضان اسیر دشمن شد در اردوگاه اسیران هم دست از آموزش برنداشت یکبار او را به مقر فرماندهی بردند و تا سرحد مرگ او را زدند. در یکی از مراحل شکنجه توانست به یک نصف مداد دست پیدا کند خیلی خوشحال شد حالا دیگر می توانست با این مداد روی کاغذهای پاکت سیگار بنویسد و به بچه ها راحت تر آموزش دهد. او را به هر اردوگاهی منتقل می کردند دست از آموزش هم بندان خود برنمی داشت با تمام رعایت جهات امنیتی در نهایت، یک خبر چین نفوذی از داشتن مداد مطلع شد و به بعثی ها خبر داد. او را به مقرفرماندهی بردند دو ساعت بعد او را نیمه جان داخل اتاق پرت کردند. لباس هایش پاره، بدنش سیاه و صورتش کبود بود. از درد به خود می پیچید درد سرش از همه بدتر بود در حین کتک زدن با دسته کلنگ محکم به سرش ضربه زده بودند حالت تهوع امانش نمی داد آن روز محمد روزه مستحبی گرفته بود هفدهم مرداد ماه و گرمای عراق . هنگام اذان مغرب فقط با کمی آب افطار کرد. چند لحظه ای آرام گرفت و گویا درد مهلتی به او داده است از کیسۀ انفرادی خود عکس فرزندانش را که از طریق صلیب سرخ بدستش رسیده بود در آورد و مرتب نگاه می کرد و زیر لب می گفت دیدار به قیامت. نیمه های شب حال محمد خیلی بد شد. بچه ها رفتند پشت پنجره و داد زدند(( حرس حرس )) یعنی نگهبان نگهبان بعد از ده بیست دقیقه یک بعثی از طریق پنجره در حالی که بد و بیراه می گفت داد زد چه خبرتونه؟ بچه ها گفتند: محمد داره می میره حالش خیلی بده خیلی راحت گفت: خوب بمیره و رفت بدن محمد سرد شده بود بچه ها گریه می کردند. با صدای گریۀ بلند بچه ها، چندتا بعثی سررسیدند و در را باز کردند . محمد پر کشیده بود. پیکر پاکش را به بیرون از اردوگاه بردند. بیاد معلم شهید و اسیر و غریب محمد فرخی⚘ #معلم‌_اسیر‌_شهید‌ #روز‌_معلم‌