پدیدارشناسی معماری. قسمت نخست (چشمی که لمس می کند) ⏺ در عرف میان حواس پنجگانه تقسیم کار شده، چشم می بیند و گوش میشنود و ...اما کسی که چشمش فقط می بیند معمار نمی شود. معمار باید بتواند با چشمانش هم خوب لمس کند همانطورکه با دستش می تواند لمس کند. ↙️معمار می تواند نرمی و سختی سطوح را ببیند و نسبت میان فراز و فرود سطوح را دریابد و با گوشش لبه های موقعیت های مکانی را بشنود. 🔽یوهانی پلاسما می گوید چشم نیز لمس می کند؛ نگاه متضمن لمس و تماسی ناآگاهانه و تقلیدی کالبدی است. بساوایی، ناآگاه بینایی است. نگاه ما فاصله سطوح و لبه ها را لمس می کند و حس ناخودآگاه بساوایی، سازگاری با ناخوشایندی یک تجربه را معین می کند...معماری خوب، اشکال و سطوحی را ارائه می دهد که برای لمس لذت بخش چشم شکل گرفته اند. ⏹از گوشی که فقط می شنود و چشمی که فقط می بیند آب معماری گرم نمی شود گوش صرفا شنوا و چشم صرفا بینا توان منزوی کردن ما را دارند. در حالی که ما در معماری، نیاز به مشارکت و چندکارکردی بودن یک حس داریم. 🔁حواس یک معمار، اثری را خلق می کند تا ناظر را بتواند از جا بکند و از کثرت زرق و برق ها و شلوغی های بیرون از اثر، به درون اثر پرتاب کند و این توانمندی را در اثر پدید آورد که زمان را درون اثر حبس کند و با فراخواندن ناظر به خویشتن خویش، کانون زیبایی را در ناظر بیدار و جوشان کند و آرامش را برای ناظر به ارمغان آورد. 🔄 معمار متعهد به مدار وجود، عقل را تا سرحد حواس خویش حضور می دهد و عقل حضوریافته در سرحد حس، همه کار می کند با چشمش می شنود و با گوشش لمس می کند و ... و این اوج کثرت در وحدت می تواند ناظر را هم نخست از کثرت بیرون اثر به وحدت اثر و سپس از وحدت اثر به وحدت انفسی ناظر رهنمون کند و چشم ناظر در این وحدت انفسی همانند معمار، لمس می کند و گوشش لبه های اثر را می بیند... عبدالله صلواتی ۱۷ آذر ۱۴۰۲ #پدیدارشناسی_معماری #معماری #کثرت_در_وحدت #عبدالله_صلواتی https://eitaa.com/salavati_hekmatha