ادامه شرح دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه فراز پایانی
وَاجْعَلْ بَاقِيَ عُمْرِي فِي الْحَجِّ وَالْعُمْرَةِ ابْتِغَاءَ وَجْهِكَ،يَارَبَّ الْعَالَمِينَ،وَصَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ،وَالسَّلَامُ عَلَيْهِ وَعَلَيْهِمْ أَبَدَالآبِدِينَ
وباقی‌ماندۀ عمرم رابرای طلب کردن خشنودیت درحج وعمره قرار ده،ای پروردگار جهانیان!ودرود خدا برمحمد وآل پاک و پاکیزه‌اش وسلام بر او وبر آنان؛سلامی پیوسته وجاودانه!
حج و عمره و خشنودی خداوند
توفيق زيارت كعبه مكرمه؛نخستين عبادتگاهى كه روى زمين به فرمان حضرت حق براى عبادت انسان بنا شد؛عنايتى ويژه از سوى خداى مهربان است كه نصيب بنده مؤمن مى‌شود.
توحيد،روح ومعنويت اين خانه مبارك در كلام وحى،ازافق قلب پيامبرگرامى اسلام(ص)طلوع كرده و نور وپيام آن به سراسر گيتى گسترانيده كه حق تعالى در مقام آن فرمود:
﴿إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِلْعَالَمِينَ *فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ ۖوَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا ۗوَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا ۚوَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ﴾«1»
يقيناًنخستين خانه‌اى كه براى[نيايش و عبادت]مردم نهاده شد،همان است كه در مكه است،كه پر بركت و وسيله هدايت براى جهانيان است.*درآن نشانه‌هايى روشن [از ربوبيت،لطف،رحمت خدا و ازجمله]مقام ابراهيم است؛وهر كه وارد آن شود در امان است؛و خدا را حقى ثابت ولازم بر عهده مردم است كه[براى اداى مناسك حج]آهنگ آن خانه كنند،[البته]كسانى كه[از جهت سلامت جسمى وتوانمندى مالى و بازبودن مسير] بتوانندبه سوى آن راه يابند،و هركه ناسپاسى ورزد[و از رفتن به آنجا خوددارى كند،به خود زيان زده]؛زيرا خدا ازجهانيان بى‌نياز است.
حج و عمره دو عبادت ازبزرگ‌ترين فرمان‌هاى خداوند است كه بيانگر قدرت نفوذ احكام اسلام در بين مردم است. آنگاه به حضرت ابراهيم(ع)دستور ساختن بيت معظم بر روى زمين داد وفرمود:
﴿وَإِذْبَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِيمَ مَكَانَ الْبَيْتِ أَنْ لَاتُشْرِكْ بِي شَيْئًا وَطَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْقَائِمِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ *وَأَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٍيَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ﴾«2»
و[ياد كن]هنگامى راكه جاى خانه[كعبه]را براى ابراهيم آماده كرديم[و از اوپيمان گرفتيم]كه هيچ چيز راشريك من قرار مده وخانه‌ام را براى طواف كنندگان وقيام كنندگان و ركوع كنندگان وسجده كنندگان[از پليدى‌هاى ظاهرى و باطنى]پاك وپاكيزه گردان.*ودر ميان مردم براى حج بانگ زن تا پياده و سوار بر هر شترباريك اندام[چابك و چالاك]كه از هر راه دور مى‌آيند،به سوى تو آيند.
تأثير كلام پروردگار چنان گسترده و همگانى است كه انسان‌ها از سراسر جهان هستى با هر رنگ و اعتقاد در موسم حج به سوى بيت اللّه الحرام مى‌شتابند.
كدام دعوت‌نامه اين نفوذ را دارد كه با يك جمله چنين هياهوى با شكوه را پديد آورد. اين كنگره جهانى و گردهمايى الهى هر سال بدون وقفه برپا مى‌شود، اين خود پيامى بزرگ از سوى قرآن به مردم دنياست كه قرآن نفوذ اعجازآميز و حيرت‌آورى دارد و ترس و وحشت را از دل‌هاى حق جويان مى‌زدايد. و آمرزش و رحمت را براى همه جويندگان حق و حقيقت به ارمغان مى‌آورد.
كعبه، پرچم حكومت خدا و نشانه همه ارزش‌هاست. و سرفرود آوردن در برابر آن؛ اطاعت از حقايقى رمز و راز دار است كه به صورت وحى تجلّى دارد. طواف دور آن برابر زائران و شيفتگان، عملى ملكوتى است كه به تصفيه روح و جان و سعادت دنيا و آخرت مى‌انجامد.
معنویت حج و عمره و منافع آن در کلام امام
صادق(علیه السلام)
امام صادق (عليه السلام) منافع و سود معنوى نگاه به كعبه را دو چندان مى‌داند و مى‌فرمايد:
مَنْ نَظَرَإِلَى الْكَعْبَةِ عارِفَاً فَعَرَفَ مِنْ حَقِّنا وَ حُرْمَتِنا مِثْلَ الَّذى عَرَفَ مِنْ حَقِّها وَ حُرْمَتِها غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ كُلَّها وَ كَفاهُ هَمَّ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ.«3»
هركه با معرفت به كعبه نگاه كند و آنگاه حق ما و حرمت ما را در برابر كعبه و حرمت آن بشناسد، خدا همه گناهان او را مى‌آمرزد و مهمات دنيا وآخرت اوكفايت مى‌كند.
و نيز فرمود:
مَنْ نَظَرَ إِلَى الْكَعْبَةِ لَمْ يَزَلْ تُكْتَبُ لَهُ حَسَنَةٌ وَ تُمْحَى عَنْهُ سَيِّئَةٌ حَتَّى يَنْصَرِفَ بِبَصَرِهِ عَنْها.«4»
هر كه ديده به خانه كعبه بدوزد؛ پيوسته ثوابى براى او نوشته مى‌شود و گناهى از او پاك گردد تا اينكه نگاه خود را از كعبه بردارد.
ادامه👇
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰#
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
و نيز فرمود:
مَنْ أَمَّ هَذَا الْبَيْتِ حاجَّاً أَوْ مُعْتَمِراً؛ مُبَرَّأً مِنَ الْكِبْرِ رَجَعَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَهَيْئَةِ يَوْمَ وَلَدَتْهُ امُّهُ وَ الْكِبْرُ هُوَ أَنْ يَجْهَلَ الْحَقَّ وَ يَطْعَنُ عَلَى أَهْلِهِ وَ مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ فَقَدْ نازَعَ اللَّهُ رِدائَهُ.«5»
كسى كه به قصد حج يا عمره آهنگ اين خانه را كند درحالى كه از خودبينى پيراسته باشد،از گناهانش بيرون آيدمانند روزى كه از مادر متولد شده است.كبر اين است كه حق را نشناسد و به اهل آن كنايه زند و هركه چنين كند از سر دشمنى،رداى كبريايى خدا را به سوى خود كشيده است.
و نيز فرمود:
دُخُولُ الْكَعْبَةِ دُخُولٌ فى رَحْمَةِ اللَّهِ وَالْخُرُوجُ مِنْهاخُرُوجٌ مِنَ الذُّنُوبِ مَعْصُومٌ فِيما بَقِىَ مِنْ عُمُرِهِ مَغْفُورٌلَهُ ما سَلَفَ مِنْ ذُنُوبِهِ وَمَنْ دَخَلَ الْكَعْبَةَ بِسَكِينَةٍ وَهُوَأَنْ يَدْخُلَها غَيْرَمُتَكَبِّرٍ وَ لا مُتَجَبِّرٍ غُفِرَ لَهُ.«6»
واردشدن به كعبه؛ورود در رحمت خداست،و بيرون شدن از آن خروج از گناهان است و چنين كسى درباقيمانده عمرش از ارتكاب گناه مصون است وگناهان گذشته‌اش آمرزيده است وهر كه با آرامش و متانت به كعبه وارد شود درحالى كه مغرور وسلطه‌گر نباشد، آمرزيده مى‌شود.
انسان بايد از توجه به كعبه به توحيد،نبوت پيامبران،ولايت اهل بيت(عليهم السلام)و ارزش‌هاى معنوى پى ببرد وچراغ هدايت را در قلب خودبيفروزد.
زيارت كعبه ومشاهد مشرفه ومواقف كريمه متصل به آن، ازچنان ارزش و مقامى برخوردار است كه به خاطرش امام حسن مجتبى(ع) بيست و پنج بار،اين راپياده پيمود.«7»
اين پياده‌روى تنها به خاطر دريغ از مال در راه حج يا كسب پاداش معنوى نبود،بلكه معرفت به جايگاه خانه وارزش ذاتى آن،حضرت را به پياده رفتن به سوى آن نقطه امن وامىداشت.
مكه منطقه امن الهى است،حريمى كه هر كس در آن وارد شود،در امان است.
حتى به گياهان و حيوانات آن نيزنبايد صدمه وگزندى برسد و به جنايتكارى كه وارد مسجد آن شد نبايد ضربه و جسارت نمود،تا اينكه به ناچار خود از حرم خارج گردد.بنابراين بندگانى كه حق جايگاه وصاحب و اهل آن را بشناسند در امنيت ابدى خواهند بود.
راوى از امام صادق(ع)درباره تفسير آيه:
﴿وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا﴾«8»
و هر كه وارد آن شود در امان است.
پرسيد:حضرت فرمود:
كسى كه اين خانه را قصدكند وبداند كه اين همان خانه‌اى است كه خداوند حركت به سوى آن را فرمان داده واهل بيت(عليهم السلام رانيز آنگونه كه شايسته است بشناسد،او دردنيا و آخرت در امان خواهد بود.«9»
شهر مكه و خانه كعبه، نمايشگاهى از قدرت و نشانه‌هاى روشن خداوند است و تاريخ انباشته از خاطرات و سرگذشت‌هاى درس آموز و عبرت‌انگيز حرم و خانه پروردگار است.
به ويژه زائران و حاجيانى كه به آن ديار سفر مى‌كنند،از عظمت كعبه ومناسك حج به نيكى ياد مى‌كنند وشيرينى الطاف رب،تا مدت‌ها در كام جان آنان باقى است.پاداش آنان بسيار شايسته وسرايى فرحناك و جاودانه در انتظار آنان است.
پی نوشت ها:
۱.آل عمران(3):96-97.
۲.حج(22):26-27.
۳.من لايحضره الفقيه:2/ 204،حديث 2142؛بحارالأنوار:96/ 65،باب 5،حديث 44.
۴.الكافى:4/ 240،حديث4،وسائل الشيعه: 13/ 264،باب29،حديث17704.
۵.من لايحضره الفقيه:2/ 205،حديث2147؛ وسائل الشيعه:11/ 93باب38،حديث 14327.
۶.بحارالأنوار:96/ 370،باب64،حديث1؛ الكافى:4/ 527،حديث2.
۷.بحارالأنوار:43/ 339،باب16،حديث13؛ كشف الغمة:1/ 550.
۸. آل عمران(3):97.
۹.الكافى:4/ 545،حديث25؛تفسيرالعياشى: 1/ 189،حديث106،ذيل آيه97.
ادامه دارد...
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
ادامه شرح دعای چهل وهفتم صحیفه سجادیه فراز پایانی
خشنودی و رضایت خداوند درحج وعمره
امامان معصوم(عليهم السلام)در روايات به خرسندى حق ازچنين كسانى اشاره فرموده‌اند:
رسول اللّه(صلى الله عليه و آله)مى‌فرمايد:
أَلْحَجُّ الْمَبْرُورُ لَيْسَ لَهُ جَزاءٌ إِلَّا الْجَنَّةُ.«10»
حج پذيرفته شده پاداشى جز بهشت ندارد.
و نيز در روايتى ديگر مى‌فرمايد:
حاجى برسه قسم است:
۱.برترين حاجيان كسى است كه گناهان گذشته وآينده‌اش بخشيده شود وخدا او را از عذاب خويش بازدارد.
۲.پايين‌تر آن حجى است كه خداوند گناهان گذشته حاجى رابيامرزد و او بايد عمل خود را از سرگيرد.
۳.پايين‌تر از آن حج كننده‌اى است كه خداوند خانواده ومال او راحفظ مى‌نمايد.«11»
حضرت صادق(ع)درشرح روايت رسول اللّه(ص)صاحبان چنين حجى رابه سه گونه تقسيم مى‌نمايد:
۱.حاجيانى كه بهره آنها اكمل و برتراست كه گناهانشان آمرزيده شده و ازعذاب قبر در امان هستند.
۲.حاجيانى كه تنها گناهان گذشته‌شان آمرزيده شده ولى دربقيه عمرفرصت بهره‌گيرى بيشتر به آنها داده مى‌شود.
۳.حاجيانى كه كمترين بهره را برده‌اند وفقط اهل و عيال و مالشان محفوظ مى‌ماند،يعنى حجشان قبول نمى‌شود.«12»
امام على(ع)مى‌فرمايد:
الْحاجُّ وَالْمُعْتَمِرُ وَفْدُاللَّهِ وَحَقٌّ عَلَى اللَّهِ تَعالى أَنْ يُكْرِمَ وَفْدَهُ وَيَحْبُوهُ بِالْمَغْفِرَةِ.«13»
به جا آورنده حج وعمره مهمان خداست وبر خداوند سزاوار است كه مهمان خود راگرامى دارد و با آمرزش از وى پذيرايى نمايد.
به هر حال حاجى تا وقتى گناه نكرده در نورانيت و معنويت حج باقى مى‌ماند به همين صورت ثواب اعمال ومواقف حاجى پى‌درپى بر او نوشته مى‌شود و درخوبى ونيكى‌ها به سر مى‌بردتا مرگ او فرا مى‌رسد.
امام صادق(ع)از سفارش‌هاى پيامبر اكرم(ص)به عرب باديه نشين كه اراده حج نموده؛ نقل مى‌فرمايد:
آنگاه كه حاجى وسايل خود را برمى‌دارد،چيزى را زمين نمى‌گذارد وبرنمى‌دارد،مگر اينكه خداوند ده حسنه ثواب براى او مى‌نويسد وده گناه را از اومحو مى‌كند و ده درجه در بهشت برايش بالا مى‌برد.چون سوار بر مركب شد، هرحركتى كه آن مركب كندهمان پاداش‌ها براى وى نوشته مى‌شود.و زمانى كه دور خانه كعبه طواف كرد،از گناهانش بيرون مى‌رود و چون ميان صفا ومروه سعى نمود،از گناهان خود بيرون رودو وقتى كه درعرفات توقف نمود ازگناهانش بيرون مى‌رود وچون در مشعر توقف كرد ازگناهانش خارج مى‌گردد و زمانى كه به ستون‌ها سنگ زد از گناهان بيرون رود.
سپس فرمود:تو كجا مى‌توانى بدانى كه حاجى چه مقام و منزلتى دارد؟
آنگاه حضرت صادق(ع)فرمود:
تاچهار ماه گناه براى حاجى نوشته نمى‌شود و تنهانيكى‌ها براى او نوشته مى‌شود،مگر اينكه گناه كبيره‌اى انجام دهد.«14»
حق حج در کلام امام سجادعلیه السلام
امام زين العابدين(ع) جان كلام را از حق حج،چنين شيوا و چكيده بيان مى‌فرمايد:
حَقُّ الْحَجِّ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّهُ وِفادَةٌ إِلى رَبِّكَ وَ فِرارٌ إِلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِكَ وَبِهِ قَبُولُ تَوْبَتِكَ وَقَضاءُ الْفَرْضِ الَّذى أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَيْكَ.«15»
حق حج بر تو اين است كه بدانى به وسيله آن بر پروردگارت وارد مى‌شوى و از گناهانت به سوى او مى‌گريزى و به وسيله آن توبه‌ات پذيرفته مى‌شود و تكليفى را كه خدا بر تو واجب كرده؛ ادا مى‌كنى.
سيرت انسان،با سيره حج هماهنگ است و بر اساس آن ساخته مى‌شود،حج نيز ظاهرى دارد كه مردم با جسم‌هايشان بدان مى‌رسند و باطنى دارد كه بندگان ويژه با قلب‌هاى خويش به آن نايل مى‌شوند و هنگام ظهور ملكوت، جلوه زيباى آن را مى‌بينند.
زیبایی ونورانیت آل محمدصلی الله علیه و آله
ابوبصير از امام باقر(ع) يا امام صادق(ع)نقل مى‌كند:
چون بنده مؤمن بميرد،همراه او شش صورت داخل قبرش مى‌شود.يكى از صورت‌ها زيباتر، نورانى‌تر،خوشبوتر و پاك سيماتر از ديگران است.
آنگاه صورتى درسمت راست و صورتى در سمت چپ و صورتى ديگر رو به رو و صورت ديگر در پشت سر او و يكى ديگر در كنار پايش و آنكه زيباتر از همه است بالاى سرش قرار مى‌گيرد.
پس اگر عذابى بخواهد از سمت راست آن مؤمن درآيد،صورتى كه در سمت راست قرار دارد او را مانع شود و همينطور صورت‌ها از جهت ديگر سپر قرار مى‌گيرند.سپس آن مؤمن مى‌پرسد:خدا به شما پاداش نيكو دهد، شما كيستيد؟
صورتى كه در سمت راست بنده قرار دارد، مى‌گويد:من نمازم، آنكه در سمت چپ است مى‌گويد:من زكاتم. آنكه رو به روى بنده است، مى‌گويد:من روزه‌ام، و آنكه پشت سر اوست، مى‌گويد:من حج و عمره هستم و آنكه در كنار پاهاى اوست،مى‌گويد: من نيكى اوهستم كه به برادرانت رساندى وآنكه همه صورت‌ها خطاب به آن صورت زيباتر مى‌گويند:تو كيستى كه از همه ما خوش سيماتر و خوشبوتر و نورانى‌تر هستى؟آن صورت پاسخ مى‌دهد:من ولايت ودوستى آل محمد(ص) هستم.«16»
ادامه👇
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰#
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
بنابراين همه امورى كه وحى الهى به ارمغان آورده، ظاهرى دارد كه انسان آنها را با قالب خود فرا مى‌گيرد و باطنى دارد كه انسان با قلب خويش آنها را در مى‌يابد. و حجّ از اين امور است.
فضيلت عمره يا حج اصغر
از اعمال عبادى و مناسك مخصوص كه در زمان كوتاهى در مكه و مدينه برپا مى‌گردد، عمره يا حج اصغر است، فضيلت و مقام والايى در نزد ائمه معصومين (عليهم السلام) دارد كه در روايات آنان، به ارزش و پاداش آن اشاره شده است:
بدان كه عمره، همان حج اصغر است و يك عمره بهتر از دنيا و آنچه در اوست.«17»
و نيز فرمود:
پاداش حج بهشت است و عمره كفّاره هر گناه است.«18»
و نيز فرمود:
هر كس به قصد عمره بيرون شود پس بميرد، تا قيامت براى او پاداش عمره‌گزار نوشته مى‌شود.«19»
و نيز فرمود:
چهار نفرند كه دعايشان رد نمى‌شود، تا آن كه درهاى آسمان برايشان گشوده شود و دعايشان به عرش برسد: پدر براى فرزند، ستمديده بر ستمگر، عمره گزار تا آنكه از سفر باز گردد و روزه‌دار تا آن كه روزه بگشايد.«20»
زوارة مى‌گويد به امام باقر (عليه السلام) گفتم: چه چيزى در فضيلت پس از حج قرار دارد؟
حضرت فرمود:
عمره مفرده، سپس هر جا كه خواست برود.«21»
عمره از آن دسته عباداتى است كه پرتو افكن نور در تاريكى قيامت مى‌باشد كه هر انسانى را از اعماق درياى ظلمت آخرت، به ساحل نجات مى‌برد.
عبدالرحمن بن سمره مى‌گويد: روزى ما در حضور پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) بوديم.
حضرت فرمود: ديشب شگفتى‌هايى ديدم! پرسيدم چه ديدى اى پيامبر خدا؟
برايمان بازگو، جانمان و خانواده و فرزندانمان فدايت، فرمود:
مردى از امتم را ديدم كه در مقابل و پشت سرش تاريكى بود، از سمت راست و چپش و زير پايش ظلمت‌ها و غرق در تاريكى بود. پس حج و عمره او آمدند و او را از تاريكى رهانده و وارد نور كردند.«22»
امام رضا (عليه السلام) فرمود:
همانا خداوند متعال؛ نماز واجب را با نماز مستحب (نافله) كامل ساخت و روزه ماه رمضان را با روزه مستحب و حج را با عمره كامل نمود و زكات را به صدقه و وضو را به غسل روز جمعه تمام كرد.«23»
عظمت روز عرفه
از روزهاى برگزيده خداوند روز عرفه است و از جايگاه‌هاى مهم در واجبات حج، موقف عرفات است. اين روز به اندازه‌اى نزد پروردگار ارزشمند بوده كه بر آن سوگند ياد نموده است.
﴿وَ الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ * وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ﴾«24»
و سوگند به روزى كه [برپا شدنش را براى داورى ميان مردم] وعده داده‌اند* و سوگند به شاهد [كه پيامبر هر امّت است] و مورد مشاهده [كه اعمال هر امت است؛]
براى آيه فوق، حدود سى مصداق گفته شده است، از جمله در برخى تفاسير چنين آمده است:
«از ابن عباس وقتاده و نيزامام محمدباقر(ع) وامام صادق (ع)وپيامبراكرم(صلى الله عليه و آله) نقل شده است كه:
شاهد(گواه)روز جمعه است و مشهود(گواه شده روز عرفه است«25»
زيراجمعه برهمه اعمالى كه در آن روز صورت مى‌گيرد گواهى مى‌دهد و روز عرفه هم،مردم در موسم حج گواهى مى‌شوند و فرشتگان هم بر آن گواهى مى‌دهند.
در آيه‌اى ديگر به عرفات،سرزمين خاطرات ناله‌ها واشك‌ها اولياى الهى اشاره فرموده:
﴿لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَبْتَغُوا فَضْلًامِنْ رَبِّكُمْ ۚ فَإِذَاأَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفَاتٍ فَاذْكُرُوااللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِالْحَرَامِ ۖ وَاذْكُرُوهُ كَمَاهَدَاكُمْ وَإِنْ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّينَ﴾«26»
برشما گناهى نيست كه[در ايام حج]از پروردگارتان[به وسيله تجارت و داد وستد] فضل و روزى ومنافع مادى بطلبيد.وهنگامى كه از عرفات كوچ كرديد،خدا را در مشعر الحرام ياد كنيد.[آرى]او را ياد كنيد همان گونه كه شما را هدايت كرد. و همانا شما پيش از اين از گمراهان بوديد.
پی نوشت ها:
۱۰.مستدرك الوسائل:8/ 41،باب24،ذيل حديث9022؛عوالى اللآلى:1/ 427،حديث 114
۱۱.بحارالأنوار:96/ 49،باب4،حديث 44.
۱۲.من لايحضره الفقيه:2/ 227،حديث 2253؛بحارالأنوار:96/ 26،باب2،حديث111
13.بحارالأنوار:96/ 8،باب2،حديث 17.
14.وسائل الشيعه:11/ 113،باب42،حديث 14385؛بحارالأنوار:96/ 25،باب2،حديث 108
15.بحارالأنوار:71/ 4،باب1،حديث1.
16.بحارالأنوار:6/ 235،باب8،حديث50؛ المحاسن:1/ 288،حديث432.
17.كنزالعمال:7/ 600،حديث20453.
18.الكافى:4/ 253،حديث4؛وسائل الشيعه: 11/ 96،باب38،حديث14332.
۱۹.المعجم الأوسط:5/ 282
۲۰.الكافى:2/ 510،حديث6؛بحارالأنوار:90/ 354:باب22،حديث1.
۲۱.وسائل الشيعه:14/ 299،باب2،حديث 19240؛تهذيب الاحكام:5/ 433،حديث 148.
۲۲.بحارالأنوار:7/ 290،باب15،حديث1؛الأمالى،شيخ صدوق:230،حديث1.
۲۳.بحارالأنوار:78/ 129،باب5،حديث16؛ المحاسن:2/ 313،حديث30.
۲۴.بروج(85):2-3.
۲۵.مجمع البيان فى تفسيرالقرآن:10/ 315، ذيل آيه 3سوره بروج تفسيرالقرطبى: 19/ 283-284.
۲۶.بقره (2):198.
ادامه دارد...
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰#
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
ادامه شرح دعای چهل وهفتم صحیفه سجادیه فراز پایانی
معناى عرفه و عرفات
واژه عرفه و عرفات از ريشه معرفت به معناى شناخت است.عرفات نام سرزمينى در بيست كيلومترى مكه است و برحاجيان و زائران خانه خدا واجب است كه از ظهر روز نهم ذى الحجه تا غروب در آن مكان بمانند.در اينكه چرا به آن محل عرفات مى‌گويند؛نكات بسيارى در اين زمينه گفته شده است:
حضرت آدم و حوا پس ازهبوط به زمين در آن مكان يكديگر را شناختند وبه لغزش خود اعتراف كردند.«27»
امام صادق(عليه السلام)درباره علت نامگذارى عرفات فرمود:
جبرئيل،حضرت ابراهيم را روز عرفه بيرون برد،چون ظهر شد به وى گفت:اى ابراهيم!به لغزش‌هايت اعتراف كن،وعبادت‌هايت را بشناس.از اين رو به عرفات ناميده شد چون كه جبرئيل گفت:اعتراف كن او هم اعتراف كرد.«28»
وبنابر برخى روايات،وجود مبارك حضرت حجة بن الحسن(عليه السلام)هر سال در مراسم حج در عرفات و منا حضور دارند.همچنين نايب خاص امام،محمد بن عثمان عمرى رحمه الله وبسيارى از تربيت يافتگان و شاگردان خاص آن حضرت، درميان حج گزاران حضور دارند.با عنايت خاص پروردگار،حضرت از ملكوت و اوضاع باطنى افراد آگاهى مى‌يابند و بعضى از صالحان و عارفان در موسم حج، حضور سبز ايشان را احساس مى‌كنند و از لطف وكرامت وهدايت امام فيض كامل مى‌برند.«29»
بعضى از گناهان تنها در عرفات بخشيده مى‌شود وهيچ حاجتمندى دست خالى باز نمى‌گردد و از امام صادق(عليه السلام)نقل است كه فرمود:
كسى كه در ماه رمضان آمرزيده نشود تا رمضان آينده آمرزيده نمى‌شودمگر آنكه در عرفه حاضر شود.«30»
و نيز فرمود:
در غروب عرفه،خدا همه گناهان زائران خود را مى‌بخشد.براين اساس حضرت باقر(عليه السلام)در آداب روز عرفه هيچ سائلى را نااميد برنمى‌گرداند.«31»
اسرار وقوف در عرفات
از اسرار توقّف در عرفات اين است كه: انسان به معارف و آموزه‌هاى دينى آگاه شده و از اسرار الهى در نظام آفرينش با خبر شود و بداند كه خداوند به همه نيازهاى او داناست و براى برآوردن همه آنها توانا مى‌باشد. خود را به خدا بسپارد و فقط او را اطاعت كند كه طاعت او سرمايه و وسيله هر بى‌نيازى است.
از اين رو امام سجاد(عليه السلام) به نيازمندى كه در روز عرفه گدايى مى‌كرد، فرمود:
واى بر تو! آيا در چنين روزى دست نياز به سوى غير خدا دراز مى‌كنى، در چنين روزى براى كودكان در رحم اميد سعادت مى‌رود.«32»
كسى كه در آن جا از غير خدا طلب كند، زيان كرده است.
امام (عليه السلام) چنين انسان‌هايى را كه به سوى مردم روى مى‌آورند در حالى كه ديگران به سوى پروردگار مشتاق هستند، از بدترين مخلوقات خدا معرفى فرموده است.«33»
حاجى بايد بر اين نكته عارف شود كه خداى سبحان به نهان و آشكار و صحيفه قلب او و رازهاى آن، حتى آنچه براى خود او روشن نيست و در زواياى روح او مى‌گذرد آگاه است. اگر بداند كه قلبش در محضر حق است، خود را به گناهان جوارحى و جوانحى آلوده نمى‌سازد و دل را از خاطرات آلوده، تنزيه مى‌كند.
خداى متعال در غروب عرفه به وسيله اهل عرفه و زائران خانه خود بر فرشتگان مباهات مى‌كند، با اينكه عزّت و فخر انسان در بندگى براى خدا و پرورده او بودن است، اسرار حج به صورت انسان واقعى در سرزمين عرفان و منى ظهور مى‌كنند و خداى سبحان در مقام تجلّى به آنان فخر مى‌ورزد.
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) مى‌فرمايد:
خداوند بر اهل عرفات، نعمت داده، به وسيله آنان بر اهل آسمان فخر مى‌ورزد و مى‌فرمايد: اى فرشتگان من! به بندگانم بنگريد، ژوليده و غبارآلوده از هر راه دورى آمده‌اند. شما را گواه مى‌گيرم كه دعايشان را مستجاب كرده و خواسته ايشان را برآورده سازم، خطاكارشان را به خاطر نيكوكارشان بخشيدم و به نيكوكارشان هر چه را كه از من خواستند، عطا كردم جز گناهانى (حق الناس) را كه ميان خودشان دارند.«34»
و نيز فرمود:
حق تعالى درهيچ روزى به اندازه روز عرفه بندگان را از آتش دوزخ آزاد نمى‌كند و خداوند به فرشتگان نظر مى‌افكند وافتخار مى‌كند و مى‌فرمايد:اينها چه مى‌خواهند؟!«35»
از اميرمؤمنان امام على(ع)درباره راز وقوف در عرفات پرسيده شد،فرمود:
عرفات بيرون از مرز حرم است ومهمان خدا بايد بيرون دروازه،آن قدر تضرع و التماس كند تا سزاوار ورود به حرم شود.«36»
از اين رو شب و روز عرفه دعاهاى مخصوصى دارد كه جزء فضايل برجسته و وظايف مهم روز عرفه است.روز عرفه روز دعا و نيايش است،اگرچه روزه آن روز مستحب است ولى چنانچه سبب ضعف شود؛دعا بر روزه آن روز مقدم است.
ادامه👇
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
اعمال روز عرفه
روايات فراوانى درباره اعمال روز عرفه و هنگام وقوف در عرفات و كيفيّت آن نقل شده است؛ كه در ادعيه ويژه آن روز، دعاى عرفه امام حسين (عليه السلام) و دعاى امام سجّاد (عليه السلام) مشهور است. بخشى ديگر نيز اهتمام و تشويق به دعا كردن براى ديگران است به گونه‌اى كه برخى شاگردان اهل بيت (عليهم السلام) و اولياى الهى هم همّت خود را در آن سرزمين عرفانى، به حق جويى و دعا و مناجات و طلب غفران براى غير، صرف مى‌نمودند.
پی نوشت ها:
(27)- الكافى: 4/ 192، حديث 2؛ بحار الأنوار: 11/ 167، باب 3، حديث 15.
(28)- بحار الأنوار: 96/ 254، باب 47، حديث 16؛ علل الشرايع: 2/ 436، باب 173، حديث 1.
(29)- الكافى: 1/ 337، حديث 6؛ كمال الدين: 2/ 440، حديث 7 و 8 و 9؛ بحار الأنوار: 51/ 350، ذيل حديث 3.
(30)- بحار الأنوار: 93/ 342، باب 46، ذيل حديث 6؛ دعائم الاسلام: 1/ 269.
(31)- بحار الأنوار: 93/ 180، باب 21، حديث 21؛ ثواب الأعمال: 142.
(32)- من لايحضره الفقيه: 2/ 211، حديث 2182؛ وسائل الشيعه: 13/ 555، باب 21، حديث 18431.
(33)- بحار الأنوار: 96/ 261، باب 47، حديث 39؛ عدة الدّاعى: 99.
(34)- كنزالعمال: 5/ 70، حديث 12098؛ الدرّ المنثور: 1/ 230.
(35)- كنزالعمال: 5/ 65، حديث 12072؛ الدرّ المنثور: 1/ 227.
(36)- الكافى: 4/ 224، حديث 1؛ وسائل الشيعه: 11/ 225، باب 2، حديث 14661
ادامه دارد...
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
ادامه شرح دعای چهل وهفتم صحیفه سجادیه فراز پایانی
دعاى عرفه پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله)
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) به امام على (عليه السلام) فرمود: آيا دعاى روز عرفه را به تو بياموزم كه دعاى پيامبران پيش از من است، سپس فرمود: مى‌خوانى؛
لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ، يُحْيى وَ يُميتُ وَ هُوَ حَىٌّ لايَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَى‌ءٍ قَدِيرٌ.
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كَالَّذى تَقُولُ وَ خَيْراً مِمَّا نَقُولُ وَ فَوْقَ ما يَقُولُ الْقائِلُونَ.
اللَّهُمَّ لَكَ صَلاتى وَ نُسُكى وَ مَحْياىَ وَ مَماتى وَ لَكَ بَراءَتى وَ لَكَ حَوْلى وَ مِنْكَ قُوَّتِى.
اللَّهُمَّ إِنِّى اعُوذُ بِكَ مِنَ الْفَقْرِ وَ مِنْ وَسْواسِ الصَّدْرِ وَ مِنْ شَتاتِ الْأَمْرِ وَ مِنْ عَذابِ الْقَبْرِ.
اللَّهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ خَيْرَ الرِّياحِ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما تَجِى‌ءُ بِهِ الرِّياحُ وَ أَسْأَلُكَ خَيْرَ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ.
اللَّهُمَّ اجْعَلْ فى قَلْبِى نُوراً وَ فى سَمْعِى وَ بَصَرى نُوراً وَ فى لَحْمى وَ عِظامى وَ فِى عُرُوقى وَ مَقْعَدى وَ مَقامى وَ مَدْخَلى وَ مَخْرَجى نُورَاً وَ أَعْظِمْ لى نُورَاً يا رَبِّ يَوْمِ أَلْقاكَ، إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَى‌ءٍ قَديرٌ.«37»
جز خداى يكتاى بى‌شريك معبودى نيست. سلطنت و ستايش از آن اوست.
زنده مى‌كند و مى‌ميراند و او زنده‌اى است كه نمى‌ميرد. خير در دست اوست و او بر هر چيز تواناست.
خدايا! حمد براى توست با آنگونه كه خود مى‌ستايى و بهتر از آنچه ما مى‌گوييم و بالاتر از آنچه گويندگان مى‌گويند.
خدايا! نماز و عبادتم، زندگى و مرگم و بيزارى جستنم براى توست، توان و نيرويم از توست.
خدايا! از فقر و وسوسه‌هاى درون و پراكندگى كار و عذاب قبر به تو پناه مى‌برم.
خدايا! بهترين نسيم‌ها را از تو مى‌طلبم و از شرّ آنچه طوفان‌ها مى‌آورد به تو پناه مى‌برم و از تو خير شب و روز را مى‌خواهم.
خدايا! در دل و گوش و چشمم و در گوشت و استخوان‌ها و رگ‌هايم، در جايگاه نشستن و ايستادنم و در ورود و خروجم، نور و روشنايى قراربده و روزى كه تو را ديدار مى‌كنم، فروغ مرا بزرگ بدار كه تو بر هر چيز توانايى.
دعاى عرفه امام حسين (عليه السلام)
امام حسين (عليه السلام) در روز عرفه بسيار خاشعانه در حالى كه اشك از ديده‌هاى مباركش جارى بود، زمزمه نمود:
اللَّهُمَّ اجْعَلْنى اخْشاكَ كَانّى اراكَ وَ اسْعِدْنى بِتَقْواكَ وَ لاتُشْقِنِى بِمَعْصِيَتِكَ وَخِرْ لى فى قَضائِكَ وَ بارِكْ لى فى قَدَرِكَ حَتَّى لا احِبُّ تَعْجيلَ ما اخَّرْتَ وَ لا تَأْخيرَ ما عَجَّلْتَ ...«38»
خدايا! چنانم كن كه از تو بترسم، گويا كه تو را مى‌بينم و با پرهيزگارى مرا خوشبخت گردان و به نافرمانى‌ات بدبختم مكن و خير در قضايت را برايم اختيار كن و به من در تقديرت بركت ده، تا تعجيل آنچه را تو تأخير انداختى نخواهم و به تأخير آنچه را تو پيش انداختى، ميل نكنم ...
و سرانجام در شامگاه عرفه به عفو از گذشته و تدبير در آينده، بشارت داده مى‌شود. حضرت صادق (عليه السلام) در اين زمينه مى‌فرمايد:
حج گزار بار سفرش و ضمانت آن بر خداست. هر گاه وارد مسجد الحرام شود، خداوند دو فرشته بر او مى‌گمارد كه طواف و نماز و سعى او را نگهدارند، شامگاه عرفه بر شانه راست او مى‌زنند و به او مى‌گويند: فلانى! از آنچه گذشته است كفايت شدى، ببين در آينده چگونه خواهى بود؟«39»
قربانى در حج
حاجيان پس از رمى جمره عقبه و پيش از حلق يا تقصير بايد در زمين مِنى گوسفند، گاو و يا شتر قربانى كنند.
﴿وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ ۚ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ ۖ وَ لَا تَحْلِقُوا رُءُوسَكُمْ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ﴾«40»
حج وعمره را براى خدا به پايان بريد، و اگر [به علتى] از انجام آن ممنوع شديد، آنچه را از قربانى براى شما ميسر است [قربانى كنيد و از احرام در آييد]؛ و سر خود را نتراشيد تا قربانى به محلش برسد.
سنّت قربانى در حج، موجب تقرّب مخصوصى است كه در عبادات ديگر نيز يافت مى‌شود.
امام رضا (عليه السلام) فرمود:
علت آن كه به مِنى، مِنى گفته شده است، اين است كه جبرئيل در آن جا به ابراهيم (عليه السلام) گفت: هر چه مى‌خواهى از خداوند تمنّا كن. حضرت ابراهيم (عليه السلام) هم در دل خود از خدا خواست كه به جاى فرزندش اسماعيل (عليه السلام) قوچى به عنوان فديه قرار داده شود و خداوند متعال دستور دهد كه آن را سر ببرد و خداوند هم خواسته او را داد.«41»
ادامه👇
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج
هر گاه مردم در جايگاه منى مستقر شوند، منادى ندا مى‌دهد: اگر مى‌دانستيد در آستان چه كسى آمده‌ايد، پس از آمرزش الهى به جايگزينى مخارج، يقين پيدا مى‌كرديد.
و باز ندا مى‌رسد: اگر مى‌خواستيد من راضى شوم راضى شدم، سپس پس از اعمال منى مانند روزى كه از مادر زاده شده‌ايد از گناهانتان پاك مى‌شويد.
حقيقت قربانى، نوعى تقرب و تقواست كه روح آدمى را پاكيزه مى‌كند و حاجى با تمسّك به حقيقت و ذبح گلوى ديو طمع و تمناى نفس را بريده و دل از تعلّقات دنيوى رها مى‌سازد.
پيامبر (صلى الله عليه و آله) به فاطمه زهرا عليها السلام فرمود:
در صحنه ذبح قربانى‌ات، حاضر باش. همانا با اولين قطره خون آن، خداوند همه گناهان تو را مى‌آمرزد و از خطايت در مى‌گذرد.
بعضى از مسلمانان پرسيدند: اى رسول خدا! آيا اين مخصوص خاندان توست، يا براى همه مسلمانان است؟
حضرت فرمود:
خداوند مرا وعده داده كه هيچ يك از خاندان مرا آتش نچشاند. اين براى همه مردم است.«42»
#صحیفه_سجادیه
#شرح_دعای_چهل_هفتم_فراز_پایانی
➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
@saleheinmaryam313114
➰➰➰➰🌺🌱🌼➰➰➰
اللّھمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرج