پيراهن سفيد نميپوشيدم ، چون ميدونستم زود چرك ميشه .
يه روز تصميم گرفتم لذت پوشيدن پيراهن سفيد رو از خودم نگيرم .
پوشيدم ، چرك شد . يكى ديگه خريدم ، بازم سريع چرك شد .
مدام ميخريدم و مدام چرك ميشدن . تا بالاخره يه رور فهميدم چطور رفتار كنم كه چرك نشه ، كه يكبار مصرف نباشه .
از اون روز به بعد با خيال راحت پيراهن سفيد ميپوشيدم و نگران چرك شدنش نبودم .
نگرانى لذت رو از بين ميبره .
ميدونى ميخوام چى بگم ؟
براى انجام دادن هر كارى بايد خطر كرد تا تجربه به دست بياد .
من اگر خطر چرك شدن پيراهن سفيد رو قبول نميكردم ، تا آخر عمرم پيراهن سفيد نميپوشيدم كه نكنه چرك بشه !
اما خطر كردم و حالا ياد گرفتم كه چطور مراقب پيراهن سفيدم باشم .
اين پيراهن سفيد ميتونه آرزو هاى ما باشه .
دنبال فلان آرزو نميريم چون ميترسيم عمرمون تلف بشه و نتيجه خوبى در انتظارمون نباشه .
ما بايد اقدام كنيم ، تا شايد نتيجه خوبى بگيريم ، اما اگر اقدام نكنيم ، هرگز نتيجه خوبى نميگيريم .
بريد دنبال آرزوهاتون ، نترسيد از هزينه هاى مادى و معنوى .
اگر حاصل باب ميل نشد ، حداقل تجربه هاى خوبى رو بدست آورديد .
هرگز خودتون رو از لذت پوشيدن پيراهن سفيد محروم نكنيد ...
