⚡️🌸⚡️🌸⚡️🌸⚡️🌸⚡️ 🌸 ⭕️ #تقوا_در_کار (بخش اول) 🔶تقوا درکار یعنی چه؟ چطور میتوانیم در کارهای تشکیلاتی #تقوا را رعایت کنیم 💠الف) تقوا 🔷 «تقوا» #ملکه_ای_نفسانی است که بر اثر آن، #انسان از خود #در_برابر_خداوند سبحان به شدت #مراقبت میکند تا دچار لغزش رفتاری نشود. معنای اصطلاحی #تقوا در کلام امام صادق(ع) خلاصه می‌شود: یعنی آنجا که خداوند دستور داده حاضر باشی، تو را غایب نبیند و آنجا که نهی کرده، تو را مشاهده نکند.[بحارالانوار، ج ۶۷، ص ۲۸۵] 🔷شایسته است #هر_انسان_مومنی در کار، به #زیور_تقوا آراسته باشد. به تعبیر امیرمؤمنان امام علی(ع) «تقوا چونان مرکب‌های فرمانبرداری است که سواران خود را عنان بر دست، وارد بهشت جاویدان می‌کند. آنچه بر اساس #تقوا پایه‌گذاری شود، نابود نشود و کشتزاری که با تقوا آبیاری شود، تشنگی ندارد». کارکنان نیز با داشتن تقوا میتوانند خود را از ارتکاب هرگونه نافرمانی، سستی و تنبلی، اسرافکاری، حیف و میل بیت‌المال، و از بین بردن حق دیگران مصون نگاه دارند. 🔷قرآن می‌فرماید «کسی که #تقوای_الهی پیشه کند، خداوند #راه_نجاتی برای او فراهم می‌کند». امام علی(ع) نیز در این‌باره می‌فرمایند «کسی که #تقوا را انتخاب کند، سختی‌ها از او دور می‌شوند. تلخی‌هایش، شیرین و فشار مشکلات و ناراحتی‌های زندگی او برطرف خواهد شد. مشکلات پیاپی و خسته کننده برایش آسان شده و مجد و بزرگیِ از دست رفته، چونان قطرات باران بر او فرو می‌بارند. رحمت بازداشته حق باز می‌شود و نعمت‌های الهی پس از فرونشستن، به جوشش می‌آید و برکاتِ تقلیل یافته فزونی می‌گیرد». 💠ب) بعضی از شاخصه های تقوا در کار 1⃣عدم پذیرش مسئولیت 🔷 #شخص_باتقوا اگر از لحاظ علمی شایستگی اداره کاری را ندارد، مسئولیت آن کار را نمیپذیرد. اگر کسی مهارت لازم را نداشته باشد و با این حال مسئولیت قبول کند، موجب تباهی و ضایع شدن کارها می‌شود. پیامبر اکرم(ص) میفرمایند «کسی که بر مسلمانان پیشی گیرد، در حالی که در میان آنان کسی شایسته‌تر از او وجود دارد، به خدا، پیامبر و مسلمانان خیانت کرده است». 2⃣داشتن سعه صدر 🔷به این دلیل که در کار، انسان هر روز با تعداد بسیاری ارباب رجوع، با افکار و اندیشه‌های متفاوت و سلیقه‌های گوناگون برخورد می‌کند، به #سعه_صدر و حوصله فراوانی نیاز دارد. مقاومت در برابر تهدیدها و تطمیع‌ها، تحمل همکارانی با روحیات و رفتارهای متفاوت و نیز سایر فشارهای روحی، نیازمند داشتن حوصله فراوانی است. 🔷عدی بن حاتم (پسر حاتم طائی) از شام خدمت پیامبر اکرم(ص) آمد تا مسلمان شود. وی چون رئیس قبیله بود، حضرت به او احترام کردند. علاوه بر آن این که او را در کنار خود نشاندند، موقع نهار نیز به خانه خود بردند. عدی میگوید: #مسلمان_شدنم دو علت داشت: یکی این که همراه پیامبر در حال حرکت بودم که پیرزنی رسید و بیش از یک ساعت پیغمبر را معطل کرد، ایشان با تبسم و تسلط، جواب آن پیرزن را داد، به حدی که من از آن همه حوصله و صبر خسته شدم، اما آن حضرت با کمال طماءنینه و #سعه_صدر با پیرزن گفت وگو میکرد. این حالت را که دیدم دریافتم که آن حالت، عادی نیست. 🔷رسول خدا(ص) فرمودند «سازگاری و مدارا با مردم، نصف ایمان، و نرمی و مهربانی با آنان، نصف زندگی است». اماک علی(ع) نیز خطاب به مالک اشتر میفرمایند: «درشتی و سخنان ناهموار مردم را بر خود هموار کن و تنگ خویی و خودبزرگ بینی را از خود دور ساز، تا خدا درهای رحمت خودرا به روی تو بگشاید و پاداش اطاعت ببخشایدت. آن چه به مردم می‌بخشی، به تو گوارا باشد. اگر چیزی را از کسی باز می‌داری آن را با مهربانی و پوزش خواهی همراه کن». منبع: وبسایت پرسمان دانشگاهیان #تقوا

💥☄💥☄💥☄💥☄💥 ☄ ⭕️بهترین شاخصِ #بصیرت (بخش دوم و پایانی) 🔶دیدن دور دست ها در هوای مِه گرفته و یا غبار آلود، توسط چشم های معمولی کار ساده‌ای نیست، اما دیدن جوانب امور و عاقبت آنها در فتنه های ریز و درشتِ جامعه، کاری به مراتب سخت تر است. در فتنه ها ـ که همان فضای مه آلود و غبار زدۀ اجتماعی و سیاسی است ـ تنها افرادی از افتادن در ورطه نابودی و هلاکت نجات می یابند که مسلح به #بصیرت باشند. شـنـاخـت روشـن و یـقـیـنـی از دیـن، تـکـلیـف، پـیـشـوا، حـجـّت خـدا، راه، دوسـت و دشـمـن، حـق و بـاطل، #بصیرت نام دارد.[۱]  💠اهمیت همراهی با «ولیّ» 🔷اهمیت شناخت و همراهی با امام و ولی جامعه، تا بدان حد است که در روایتی از نبی مکرم اسلام (ص) نقل شده است: اگر کسی بمیرد و #امام‌زمان‌خود را نشناسد، همانند کسی است که به #مرگ_جاهلیت مرده است.[۲] تعبیر دقیق «مرگ جاهلیت» می تواند نشانگر مطالب بسیاری باشد، اما در این نوشتار، بحث «#بصیرت در پرتو همراهی با امام و #ولی_جامعه» مد نظر است. 🔷نبی اکرم (ص) به صراحت میفرمایند پیمودن مسیر و گذران زندگی بدون #امام، سرنوشت محتوم مرگ جاهلی را به دنبال دارد. این معنا در کلام امیرالمومنین (ع) به صراحت آمده است. ایشان در فرازی از بیانات خود میفرمایند: «هیچ کس از شیعیان به #بصیرت نمیرسند، مگر اینکه با شناخت من به نورانیت برسند، پس هنگامی که مرا به این مقام شناختند بطور تمام و کمال #بصیرت یافته اند... »[۳]  🔷همانگونه که بیان شد در فقدان حضور مبارک حضرات معصومین این #علماء_دین و فقهای عظام ـ و در رأس آنها #ولی_فقیه ـ هستند که راهنمایی و هدایت جامعه را بر عهده دارند. در روایتی از امام محمد باقر (ع) در وصف علماء ربانی آمده است: «#عالم مانند کسی است که به همراه خود شمعی دارد که بوسیله آن ظلمت جهل و حیرت از بین می رود و هر کس که به نور آن روشنی یافت، از حیرت خارج شده و از جهل نجات می یابد.»[۴] 🔷همچنین #همراهی‌باامام مصداق بارز #تقوای_الهی است و خداوند در قرآن کریم فرموده است: «‏‏وَ مَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا»؛ [طلاق،۲] و «‏‏إَن تَتَّقُواْ اللّهَ یَجْعَل لَّکُمْ فُرْقَانًا»؛ [انفال، ۲۹] یعنی در پرتو رعایت #تقوا ـ که اشاره شد یکی از مظاهر اصلی و محوری آن، همراهی با امام و ولی جامعه است ـ خداوند راه را می نمایاند و مانع از افتادن به ورطه گمراهی و ضلالت میشود. 🔷اساسا در سایه همراهی با امام و #ولی_جامعه، غبارها زدوده شده و #حق و #باطل روشن می شود و این فضای روشن و بی غبار، زمینه را برای تصمیم و اقدامات متناسب توسط مردم فراهم می آورد و همین کنش و واکنش امام و امت، می تواند بهترین شاخص برای #بصیرت باشد. پی نوشت‌ها [۱] پیامهای عاشورا (جواد محدثی) ص۲۵۵ [۲] بحارالانوار، ج۲۳، ص۹۴ [۳] همان، ج‏۲۶، ص۷ [۴] الإحتجاج، ج‏۱، ص۱۷ نویسنده: حسین سعدآبادی منبع: وبسایت راسخون #بصیرت

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️امام علی (علیه السلام) در نامه ۳۱ نهج البلاغه، چه دستوراتى را به عنوان عصاره همه فضيلت ها معرفی كرده است؟ 🔹#امام_علی (عليه السلام) در بخشی از نامه ۳۱ #نهج_البلاغه، #اندرز هاى روح پرور و سازنده خود را آغاز مى كند و در عبارات كوتاه #چهار_دستور به فرزندش مى دهد؛ دستوراتى كه عصاره همه #فضيلت هاست مى فرمايد: «فَإِنِّي أُوصِيكَ بِتَقْوَى اللهِ - أَيْ بُنَيَّ - وَ لُزُومِ أَمْرِهِ وَ عِمَارَةِ قَلْبِكَ بِذِكْرِهِ وَ الْإِعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ». (پسرم تو را به #تقوای_الهى و التزام به #فرمان‌او و آباد كردن #قلب و روحت با ذكرش و چنگ زدن به #ريسمان_الهى توصيه مى كنم). 🔹سفارش به #تقوا همان سفارشى است كه همه #انبياء و #اوصياء سرآغاز برنامه هاى خود بعد از ايمان به پروردگار قرار داده اند؛ همان #تقوايى كه زاد و #توشه راه #آخرت و ملاك فضيلت و برترى انسان ها بر يكديگر و #كليددرِبهشت است. #تقوا به معناى #خداترسی_درونى و پرهيز از هرگونه #گناه و احساس مسئوليّت در پيشگاه پروردگار كه #سد_محكمى در ميان انسان و #گناهان ايجاد مى كند. مرحله ادناى آن عدالت و مرحله اعلاى آن عصمت است. 🔹در دومين دستور به التزام به #اوامر_الهى اشاره مى كند، همان چيزى كه بارها در #قرآن_مجيد به عنوان (اَطِيعُوا اللهَ) آمده و از ميوه هاى درخت پربار #تقواست. تعبير به «عِمَارَةِ قَلْبِكَ بِذِكْرِهِ» اشاره به اهمّيّت #ذكر_الله است كه بدون آن، خانه قلب ويران مى شود، و جولانگاه لشكر شيطان. «قرآن مجيد» مى فرمايد: «أَلَا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛ [۱] هم آبادى #دل ها و هم #آرامش آن در سايه #ذكرخداست؛ نه تنها #ذكر_لفظى ـ هرچند ذكر لفظى هم بسيار مهم است ـ بلكه #ذكر_عملى آن گونه كه در روايات وارد شده، 🔹كه #امام_باقر (عليه السلام) فرمود: «سه چيز است كه انجام آن از مشكل ترين كارهاست» و سومين آن را «ذِكْرُ اللهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ»؛ (ذكر خدا در هر حال) بيان فرمود، سپس در تفسير #ذكر چنين مى فرمايد: «وَ هُوَ أَنْ يَذْكُرَ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ عِنْدَ الْمَعْصِيَةِ يَهُمُّ بِهَا فَيَحُولُ ذِكْرُ اللهِ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ وَ هُوَ قَوْلُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: (إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُون‏َ)[۲]». [۳] 🔹ترجمه روایت: (#ذكر_خدا آن است كه چون تصميمى بر #معصيت مى گيرد، #خداوند عزّ و جلّ را ياد كند و #ياد_خدا ميان او و آن #معصيت حائل شود، و اين همان چيزى است كه خداوند عزّ و جلّ [در قرآن] فرموده است: #پرهيزكاران هنگامى كه گرفتار وسوسه هاى #شيطان شوند، به ياد [خدا و پاداش و كيفر او] مى افتند؛ و [در پرتو ياد او، راه حق را مى بينند و] ناگهان #بينا مى شوند). 🔹و تعبير به «الْإِعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ» اشاره به چنگ زدن به #قرآن_مجيد است كه همه #برنامه‌های‌سعادت در آن هست و در خود «قرآن» به آن اشاره شده است: «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِيعاً وَ لَا تَفَرَّقُوا»؛ [۴] (و همگى به #ريسمان_خدا [قرآن، و هرگونه وحدت الهى]، #چنگ_زنيد و پراكنده نشويد). مى دانيم براى #حبل_الله در آيه شريفه مزبور، معانى بسيارى ذكر كرده اند؛ بعضى از مفسّران آن را اشاره به #قرآن، بعضى اشاره به #اسلام و بعضى گفته اند كه منظور #خاندان_پيغمبر و #اهل_بيت (عليهم السلام) است، 🔹ولى در ميان اين تفاسير اختلافى نيست؛ زيرا #حبل_الله به معناى ارتباط با خداست كه تمام اينها را شامل مى شود. به همين دليل #امام_علی (عليه السلام) در ادامه اين سخن مى فرمايد: «وَ أَيُّ سَبَبٍ أَوْثَقُ مِنْ سَبَبٍ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللهِ إِنْ أَنْتَ أَخَذْتَ بِهِ». (و كدام وسيله مى تواند ميان تو و خداوند مطمئن تر از #حبل_الله باشد اگر به آن چنگ زنى و دامان آن را بگيرى؟). تعبير به #حبل (ريسمان و طناب) اشاره به اين است كه چون #انسان بدون #تربيت_الهى در قعر چاه طبيعت گرفتار است، #ريسمانی_محكم لازم است كه به آن #چنگ زند و از آن چاه در آيد و اين ريسمان همان #قرآن، #اسلام و #عترت است. پی نوشت‌ها؛ [۱] سوره رعد، آيه ۲۸ [۲] سوره اعراف، آيه ۲۰۱ [۳] الخصال‏، ابن بابويه، جامعه مدرسين‏، قم، ۱۳۶۲ش، چ اول‏‏، ج ‏۱، ص ۱۳۱ [۴] سوره آل عمران، آيه ۱۰۳ 📕پيام امام اميرالمؤمنين(ع)‏، مكارم شيرازى، ناصر، دار الكتب الاسلامية‏، تهران‏، ۱۳۸۶ش، چ اول‏، ج ۹، ص ۴۷۶ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)