بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: #ایمان_همیشگی         روز شنبه ١۴٠٢/١٢/٢۶ ✍️ مناسبت روز: امروز پنجمین روز از ماه مبارک رمضان «#ماه_بهار_قرآن» است و انشاالله طبق روزهای قبل به تبیین یکی دیگر از آیات قرآن کریم با بهره‌گیری از کتاب ارزشمند «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن کریم» که بر اساس سخنان رهبر معظم انقلاب در ماه مبارک رمضان درسال ١٣۵٣ تهیه شده، می‌پردازیم؛ ✅ سوره نساء، آیات ١۵٠ و ١۵١ «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَيُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا» خداوند در این آیات می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ»: همانا کسانی که به خدا و پیامبرانش کفر می‌ورزند (هرچند در ظاهر ادعای ایمان دارند اما واقعاً مؤمن نیستند)؛ «وَيُرِيدُونَ أَن يُفَرِّقُوا بَيْنَ‌اللَّهِ وَرُسُلِهِ»: و می‌خواهند بین خدا و پیامبرانش دوگانگی ایجاد کنند (یعنی بعضی از دستورات پیامبران را از سوی خدا نمی‌دانند؛ تا بتوانند از بعضی دستورات دین اطاعت نکنند)؛ «وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ»: (و در نتیجه) می‌گویند به بعضی از دستورات دین ایمان می‌آوریم و به بعضی کفر می‌ورزیم! (و هرجا دین به مذاقشان خوش نیاید آن را کنار میزنند!)؛ «وَيُرِيدُونَ أَن يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا»: و به این صورت می‌خواهند بین ایمان و کفر مسیری برای خودشان دست و پا کنند؛ «أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا»: اينان در حقيقت کافرند (چون راهی میان ایمان و کفر وجود ندارد؛ یا انسان باید بنده خدا باشد و دین را در هر حالتی اطاعت کند و یا کافر است)؛ «وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُهِينًا» و برای (این) کافران عذابی ذلیل کننده آماده کرده‌ایم. ✍️ نقل است که حکیمی فرزندی پرخور داشت و پیوسته او را از بسیار خوردن نهی کرده و نصیحت می‌نمود که سیری زیاد، شخص را رنجور می‌کند! فرزند گفت: ای پدر! نشنیده‌ای که خداوند در قرآن چنین دستور فرموده: «كُلُوا وَاشْرَبُوا»: «بخورید و بیاشامید» و اهل دقت و ظرافت هم گفته‌اند: «به سیری، مُردن؛ بِه که، گرسنگی بُردن»؛ پدر گفت: ای فرزند! اندازه نگه دار و دستور خدا را به طور کامل تلاوت کن، که فرموده: «وَكُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا»: «بخورید و بیاشامید اما اسراف نکنید». (اعراف/٣١) كُلوا واشربوا، حلقهٔ گوش کرد؛ و لاتُسرفوا را فراموش کرد!!! آری! ایمان گزینشی نداریم! انسان نمی‌تواند خود را در دایره ایمان به خدا قرار دهد و مدعی ایمان آگاهانه به همراه عمل باشد اما فقط در برابر بخشی از دستورات خداوند سر تسلیم فرود آورد؛ آنجا که ایمان برای او منفعت دارد، مؤمن باشد! ولی آنجا که به ظاهر نفعی از ایمانش نمی‌برد و ایمان دست و پای او را برای به دست آوردن خواسته‌های نفسانیش می‌بندد، آن را نادیده بگیرد؛ اصلاً مؤمنِ گاه به گاهی و دل بخواهی در اسلام معنا ندارد و تعهدات مؤمن، بر اساس منفعت‌طلبی نیست! مؤمنی که می‌خواهد قرآنی زندگـی کنـد و از نتایج ایمانش بهـره بـرده و به سعادت دست یابد، باید در مقابـل همـۀ احکام خدا و در همه‌جا احسـاس تعهـد کند و به عبارت دیگر: تعهد مؤمن، همگانی، همه‌جایی و همیشگی است. نمی‌شود انسان در مسجد و هیئت، مؤمن باشد و نماز اول وقت بخواند، اما در مدرسه و محل کار در نماز جماعت شرکت نکند! به دلیل اینکه شاید بعضی بر او خرده بگیرند! و یا دختری در خانه و بیرون، دختر محجبە باحیـای خانـواده باشد، اما وقـت ورود به مدرسـه، چادرش را بردارد؛ چرا که شاید بعضی او را دسـت بیاندازنـد! چنین فردی ایمانش را وقت ورود به مدرسـه پشـت درب حیـاط می‌گذارد و هنگام برگشـتن به خانه دوبـاره برمی‌دارد! و یا فردی خودش را مؤمن به انقلاب و آرمان‌های امام راحل و شهدای جلیل‌القـدر نشـان بدهد، امـا آنجا که باید از آبرویش برای دفاع از نظام هزینه کند، خبری از ایمانش نباشد! آنجـایی کـه دفاع از نظام اسلامی و آرمان‌های انقلابی، میز ریاستش را تهدیـد می‌کند، به یکباره همـۀ ایمان انقلابیش فراموش می‌شود! بدیهی است چنین ایمانی در فرهنگ قرآنی، یک ریال هم ارزش ندارد! برخی از ما، خدای در مسجد را می‌بینیم ولی خدای در منزل را نمی‌بینیم! نماز جماعت اول وقتمان در مسجد ترک نمی‌شود و رفتارمان در بیرون با مردم، بسیار مؤمنانه است، اما در خانه، چنان بداخلاق هستیم که همسر و فرزندانمان از اخلاق بد ما به ستوه آمده‌ و چه بسا مثل گرگ از ما می‌ترسند!