#ندیدن_خود #بخش_هفتم ✅الان دعوا در عوالم بالا، سر ندیدن خود است. هر کی بیشتر خودش را نبینه، بزرگتر میشه و بالاتر میره. میدونید بزرگی پیامبر و امام‌ معصوم بخاطر چیه؟ حتما یه دلیل اصلیش اینه که از همه، خودش را نزد خدا فقیرتر می‌دید. امام خودش را در مقابل خدا فقر محض میبینه و بلکه اصلا خودی نمیبینه که بخواد عرض اندام و عرض وجود کنه. امام برای خودش در مقابل خدای تبارک و تعالی، وجودی نمیبینه. هر چی آدم سير و سلوک بیشتری به سمت خدا کنه، خودش را پرعیب تر و پرنقص تر و فقیرتر میبینه. هر چقدر احساس فقر و احساس نقص بیشتر، بزرگ‌تر. نگید ما احساس می‌کنیم از پارسال خیلی بهتر شدیم و خیلی بیشتر می‌فهمیم، بلکه بگید ما احساس می‌کنیم عیبهامون و نقص هامون بیشتر شده. احساس می‌کنم هر چقدر به او نزدیک تر میشم، کوچکی خودم را بیشتر میبینم. اینجا بزرگی هر کس، برمی‌گرده به میزان معرفتش به خودش که چقدر خودش را بشناسه. اگه بدونه که فقر محض هست، تازه اول سلوک اوست. هر چقدر فقرت را بیشتر بهش معرفت داشته باشی، نزد او بزرگتر میشی. نزد او بزرگتر میشی، نه نزد خودت؛ نزد خودت که کوچکتر میشی دائما