شما این فرسته رو به شوخی می‌خونی و بهم تیکه می‌ندازی یوزارسیف، ولی من به جدی می‌نویسم و پاشم هستم تا قیامت: امسال، سالِ برکت و فراوونیه. اصلا تا هفت سال، برکت و فراوونی داریم. با خوشی کار و زندگی و تلاش کنید که قراره هر یه گندمی که کاشتیم بشه یه گندم‌زار :) فقط اون یه دونه گندمه رو با دلِ خوش و اطمینان بکارید🌾 مثلا روزی یه آیه قرآن، یه صلوات، یه دونه امر به معروف، یه کشومرتب کردن از کل خونه، یه کار خیر، یه وصل کردن دو تا قهر، یه تدریس پروپیمون، یه لبخند به ارباب رجوع، یه ساعت بیشتر درس خوندن، یه بشقاب برای مامان شستن، یه بوسیدنِ بچه‌تون که تا حالا نبوسیدین، یه تلفن، یه سر زدن، یه... یه... یه... بکارید🌱

هر وقت پیش اومد، کارتون و بکنید. منتظر شنبه و اولِ ماه و ساعتِ دو نباشید. پنج‌شنبهٔ سومِ ماه، ساعت هجده و نوزده دقیقه شروع کنید. همین‌قدر غیر روند و غیرِ شیک. هر وقت بیهوش شدید بخوابید. هر وقت گرسنه شدید غذا بخورید. هر وقت مهمون اومد خیلی بی‌فرهنگه که خبر نداده ولی خب اومده دیگه، حرص بخوریم برمی‌گرده؟ پس باهاش خوش بگذرونیم‌. هر وقت بیمار شدیم شدیم دیگه، به سلامتی‌مون برسیم. هر وقت فرصتی دست داد کار کنیم، تلاش کنیم، بخونیم. چراغ مطالعه نیست که نیست، حمام نرفتیم که نرفتیم، قاشق نداریم که نداریم، خودکار رنگی دم دست نیست که نیست. وقتای الکی‌مون و اتفاقا جدی‌تر بگیریم! همون یه ربعِ تو تاکسی، همون سه دقیقهٔ تو ایستگاه اتوبوس، همون ده دقیقهٔ تو باجهٔ بانک، همون یه پیاده‌رویی که قراره با عجله عبور کنیم. دلمون بیاد از کارایی که دلخواه‌مونه بگذریم و به اولویت و ضرورت برسیم. مثلا همه در برنامه‌ریزی می‌رن اول سراغ کاری که دوست دارن. ولی واقعا قورباغه‌مون و اول قورت بدیم. همیشه اول همون نشدنیه رو شروع کنیم. همون که پدرمون و درمیاره. همون که ممکنه صد سال طول بکشه. ولی ضروریه. ولی مهمه. ولی بایده. زندگی اصلا چیز پیچیده‌ای نیست. اصلا برنامه‌ریزی محیرالعقولی نمی‌خواد. به‌نظرم آدم بودنه که سخته. پاشید کارامون و تموم کنیم. ممکنه فردا از خواب پا نشیم. مسأله اینه.

صبح کوک کرده بودید هفت بیدار شید تا هشت دورتون و جمع کنید و صبحانه بخورید و هشت تا ده شروع کنید درس خوندن. چشم باز می‌کنید می‌بینید دوازده ظهر بیدار شدید. کلا زندگی رو کنسل نکنید، پاشید دوازده به بعد و اجرا کنید. ممکنه فردا از خواب پا نشیم. زندگی کنید. من معتقدم هر صبحی که از خواب بیدار می‌شم، یعنی خدا هنوز از سربه‌راه شدن‌م ناامید نشده. پس بازم تلاش می‌کنم. دوباره. صدباره. هزارباره. از توبه‌های سستِ قبلی توبه می‌کنم و برای هزار و یکمین بار تلاش می‌کنم سربه‌راه شم. دوست دارد یار این آشفتگی کوششِ بیهوده بِه از خفتگی

دوستِ پیله‌ای از تهران اومده و هرچی بهش می‌گم نمی‌تونم بیام دیدنت، دست از تماس، پیام و صوت برنمی‌داره... چرا نمی‌خوام ببینمش؟ خیلی دختر خوبیه، خیلی لارجه، خیلی پایه است، خیلی بهم محبت داره، ولی با وجود یک سال عمرِ بیشتر از من، هنوز مثل دختر آویزونا تو فکرِ پسراست و اگه صد سال هم باهاش باشی، هر صد سال داره از عروسی و خواستگار و پسرا حرف می‌زنه... خدا کنه براش خیر کثیر پیش بیاد و زودتر حاجت‌روا شه و ازدواج کنه بلکه ده دقیقه تونست از سایر بخش‌های زندگی هم حرف بزنه(!) شرمندهٔ محبتشم ولی فردا هم می‌پیچونمش!

همیشه خواسته‌ام از خدا فقط او را چنان که خسته‌تنی چای قند پهلو را! تو شاعرانه‌ترین اتفاقِ عمرِ منی بگو چه کار کنم چشمِ ماجراجو را؟ +فدای فنجون گرفتنت جنتلمن❣

از بینِ ده انگشت، یکی قسمتش این نیست؛ در لیــــقهٔ موهــــــات دَواتـــــی شده باشد دارم شعر می‌خونم و به شاعرِ این بیت ناسزا می‌فرستم... بس که حسودی‌م شده... بس که این استعاره و اضافهٔ تشبیهی‌ش ناب و بدیعه... بس که تازه دیده... نو نگاه کرده... عشق به پا شده... هنر، نعمته که خدا رزقِ هر کسی نکرده... اللّهم الرزقنی از این استعاره‌ها... از این تشبیه‌ها... از این آتش‌پراکنی‌ها...

شبیهِ یه فیلم نیست، واقعا باید اهل شعر و ادبیات باشی تا با این مدل کِیف کنی. خصوصا که زندگی‌نامه نیست، صرفا یادبود یا اَدای دِین به سهراب سپهری هست. اما آرامش داشت، عاطفه، احساس، زیباییِ صوتی و بصری... من دوست داشتم.❣

هر شبم بی‌تابی و بی‌خوابی و بی‌حاصلی حال و روزم را نمی‌فهمند جز شب‌کارها

در خوابِ چشم‌های تو بودم که صبح شد این بود قصهٔ من و شب‌زنده‌داری‌ام...

دائم الوضویی؟ چطور نه؟! اگه خانم هستی که عجیبه دائم الوضو نیستی، چون برای ما خانوما زیبایی مهمه و دائم الوضویی چهره رو پرنور و زیبا می‌کنه... اگه آقا هستی که عجیب‌تره چون مجرد باشی یا متأهل پول درآوردن رو دوست داری و الآن تو اقتصادِ کمرشکنِ پزشکیان پول درآوردن از خوابیدن رو ریلی که قطارش داره می‌رسه هم سخت‌تره، وَ دائم الوضویی برکتِ رزق مادی و معنوی میاره. به‌هرحال! یه دقه وَخه برو وضو بگیر بیا. گرفتی خیر سرت؟ اوکی. دستات و بلند کن رو به آسمون. حتما دستات از سرت بالاتر بره. یه صلواتِ جَلی بفرست با و عجل فرجهم. فرستادی؟ خب. من می‌گم، تو بلند بگو الهی به حقِ عظمتت آمین. بعدشم حتما صلوات جَلی با و عجل فرجهم. دعای بین دو صلوات، مستجابه. خدایا، خداوندا؛ تعطیلات ته کشید و دیگه باید شروع کنیم. تو این سال جدید به ما کارِ کم‌زحمتی که رضای تو و خودمون باشه با رزق و روزیِ فراوانِ مادی و معنوی که رضای تو و خودمون رو داشته باشه عطا بفرما🙏