#سرکشِ‌قلبم #به_قلم_ثمین #پارت_551 می‌خواستم بنویسم؛ اما ضعفم این‌قدر شدید بود که حتی توان نگه‌داشتن خودکار و توی دستم نداشتم. خانم‌بزرگ شبا کنارم می‌نشست و به حالم اشک می‌ریخت. حتی اونم پیر کرده بودم... می‌گفت زنگ بزنه به مادرم که بیاد و کنارم باشه؛ اما می‌گفتم هیچی جز اومدن ارسلان نمی‌تونه حالم و خوب کنه. جای خالیش دیوونه‌ام می‌کرد و وای به من که داشتم پرپر می‌شدم! همه چیز خسته‌کننده شده بود. بی‌حوصله و کسل شده بودم... اوایل پرخاشگر هم بودم؛ اما حالا دیگه حتی از شدت ضعف نمی‌تونستن حرف بزنم. نمی‌تونستم ل،بام و از هم جدا کنم. سیما اون روزا دانشگاه می‌رفت و دیگه نمی‌دیدمش. وای که خاطرات من و کشت...! وای که من مُردم و همچنان نفسم باقی بود.