دلم‌زِدستِ زمین‌و‌زمان‌به‌تنگ‌آمد مرا ببر به زمین و زمانه‌ای دیــــگر

دریغ مدت عمرم که بر امیدِ وصــــال به‌سر رسید و نیامد به سر زمانِ‌فِراق

آموخت تا که عطر زِ شیشه فرار را آمــــوختم فـــــرار ز یــــــاران به یار را

مثل‌آن‌شیشه‌که‌در‌همهمۀباد‌شکست ناگهان باز دلم یاد تـــو افتاد شکست

کسی‌کز عشق خالی‌شد فسرده‌است گرش‌صدجان بود بی‌عشق‌مرده‌است

جای‌پای‌نفست مانده‌به‌صحرای‌خیال ای فراسوی تجسم، به دلــم جاداری

یادم‌نمیکنی و ز یادم نمی‌روی یادت بــخیر یار فراموشکار من

دلتنگم و دیدارتـو درمان من است بی‌رنگ‌رخت زمانه زندان من است

دارد زمان‌آمدنت دیـر می‌شود داردجوان‌سینه‌زنت‌پیرمی‌شود

روزوصلش‌بایدازشرم‌آب‌گردیدن‌که‌ما درفراقش‌زندگی‌کـردیم‌وجانی‌داشتیم

نـــقّاش رُخَـــت اگر نه یزدان بودی استاد تو در نقش تو حیران بودی

زندگی شیرین است اگر تو باشی. اگر نسیم خنده‌ی تو از دور دست‌ها هر صبح صورتم را بنوازد. اگر حبه‌های قند را در کنار تو به استکان چای تازه‌دم بزنم. اگر حلاوت رفتار دلکش تو در کام آدمی جا بماند. دقیقا مثل همین دورهمی‌های آرام و پر از خنده. یک خیال آسوده از دردهایی که هستند اما با وجود تو کمرنگ می‌شوند. زندگی بالا و پائین دارد. سختی دارد. درد دارد. اما تو معنای آرامش هستی. درمان تمام دردهایی که زمانه به جان آدمی میزند. |پرده‌هایی از فیلم یه‌حبه‌قند میرکریمی| -مُنیبْ-