می‌کُنددل،درخَمِ‌زُلــــفِ‌تو‌زاری‌بیشتر شب‌چوشد،بیماردارد‌بی‌قراری‌بیشتر

نام آدمی هم یک رزق است آقا. میان این همه عنوان، در بین این همه نشان و از تمام اسم‌ها چطور می‌شود به دل یک مادر بیست و سه ساله بیافتد ناگهانی و بی‌هماهنگی نام عزیزدردانۀ آمنه را برای فرزند خویش برگزیند؟ چگونه به دلش افتاده قبل از هر چیز کام پسرک را با تربت باز کند؟ چه کسی یادش انداخته موی سر نذر کند برای اباالجواد و ابوفاضل؟ اینها برای ما معنی دارد آقا. یک جایی خاطرت جمع می‌شود که صاحب اسمت شش دانگ هوایت را دارد. مبعث آمده‌ای که محمد شوی. سلام بر تو به تعداد بلورهای برف از آسمان باریده از ابتدای خلقت تاکنون. سلام بر تو به عدد روزهای قبل از بعثتت و ایام بعد از آن. سلام بر تو به بلندای نام مبارک نازدانۀ آسمانیت زهرا که چونان پدرش دلیل خلقت است. |مبعث و نامی که دوستش دارم| -مُنیبْ-

ما دل‌به‌غـم تو بسته‌ داریم ای‌ دوست درد تو به‌جان خسته داریم ای دوست

سال‌ها گـریـه به‌تـو جرم تـلـقی می‌شـد گریۀ هر شــــب ما برکت روح‌الله است

کردم نهفته در دل‌ صد پاره راز عـــــشق غافل‌که بیش می‌شود از برگ بوی گـل

اگر از سر علاقه و اشتیاق معلم شده‌ای و اگر تربیت انسان‌ها را عشق و علاقه‌ی خویش می‌دانی گوش بسپار و دلت را به بهشتی بده! سید مظلوم ما، مدتها علاوه بر اشتغال در کسوت دبیری و تدریس، مدیریت مدرسه و تدوین کتابهای درسی را نیز به عهده داشت. این چنین بود که کلماتش به جان می‌نشیند و حرفهایش از سر حساب است. اما اگر از سر اضطرار آمده‌ای و به قول بهشتی در فکر و اندیشه‌ی اشتغال و کار دیگری هستی، باز هم پای حرفهایش بنشین. استاد ما حرفهای مهمی برایت دارد. |خطابۀ دوم؛ معلم در اجتماع| -سید محمد حسینی بهشتی-

دلم‌زِدستِ زمین‌و‌زمان‌به‌تنگ‌آمد مرا ببر به زمین و زمانه‌ای دیــــگر

دریغ مدت عمرم که بر امیدِ وصــــال به‌سر رسید و نیامد به سر زمانِ‌فِراق

آموخت تا که عطر زِ شیشه فرار را آمــــوختم فـــــرار ز یــــــاران به یار را

مثل‌آن‌شیشه‌که‌در‌همهمۀباد‌شکست ناگهان باز دلم یاد تـــو افتاد شکست

کسی‌کز عشق خالی‌شد فسرده‌است گرش‌صدجان بود بی‌عشق‌مرده‌است

جای‌پای‌نفست مانده‌به‌صحرای‌خیال ای فراسوی تجسم، به دلــم جاداری