قسمت دوم : رئیس جمهور آینده آیا رئیس جمهور باید اجرائی باشد؟ به جای پاسخ به این سوال باید کمی منشاً این سوالات و از ای قبیل سوالات را کاوید؟ که برآمده از چه خواستگاه و مناسباتی این سوالات برمیخیزد تا پاسخ دادن به آن؟ (به ترتیب از چپ به راست) @sarzadee

درباره انتخابات 1- این مشارکت ۴۰ درصدی نشانه های عجیبی دارد که در گفتارهای به ظاهر تحلیل کننده پنهان می‌ماند. قبلا نوشتم که گفتار ترس و ایجاد ترس از کسی یا چیزی نمی‌تواند تعلقی برای سیاست و مردم رقم بزند. ترس ایجاد کردن نشانه بن بست دیدن است. و مردم زودتر از شما طراحان ترس در شبکه های مجازی میدانند ترسی وجود ندارد. چرا که وقتی افق و امیدی پیش روی نباشد ترسی هم برای از دست رفتن آن نیست. جریان اصلاحات و حامی آقای پزشکیان باید از این پلکان حق پنداری پائین بیاند که مشارکت پائین به خاطر عدم وجود گزینه شمانیست. برادر من رادیکال ترین شما هم در این انتخابات بیاید وضع همین است. مشارکت پائین برای اصولگراها نیست برای شما هم هست. خودتان را از چه سوا میکنید. از این وضعیت نابه سامان شما تافته جدا بافته نیستید. اگر دولت هم از آن شما باشد وضع تغییر نمیکند. ۴ سال دیگر این کشور در کجا به سر میبرد؟؟؟ با ترس و رعب ایجاد کردن جز بن بست سیاسی نشان دادن ثمری ندارد. هیچ آینده ای پیش روی این مردم نمی‌گذارد. مردم در ۹۲ به یک گفتاری امید داشتند که مسائل این کشور با مذاکره حل میشود چشم باز کنید آقای ظریف از آن گفتار هیچ چیزی نمانده جز ترس و وحشت ایجاد کردن از طرف مقابل و کشور را به بن بست بردن. از این حق به جانب بودن کنار بیایید مردم دیگر به این گفتار متوهمانه امیدی ندارند و گرنه به میدان شما می آمدند. مردم این سوال دارند با این کشور میخواهید چه بکنید؟ این کشور در آینده کجاست؟ @sarzadee

2- از آن طرف با جریان دیگر سخنی دارم مشارکت پائین هم به سود شما هم نیست. با ترس ایجاد کردن از دولت سوم حسن روحانی هم مددی به مشارکت نمیکند سیاست اگر عرصه ترس باشد دیگر سیاست نیست بلکه منطقه تولید ناامیدی و یاس روز افزون است. الان که بعد از این همه تخریب میخواهید وحدت کنید خودش مضحک میشود. وحدت روی ترس از چیزی رقم نمی‌خورد. جلیلی از دید شما رای آور نبود اما خودش کمی مسئله اش که برخواسته از یک امید و آینده ای بود تا حدودی برای مردم تبیین کرد دلیل اقبالی هم که داشته همین بوده. نه ترس از دولت سوم روحانی، ترس از چیزی تعلق به کسی رقم نمی‌زند. در سوظن نمیتوان سیاست و عرصه باهم بودن را محقق کرد. خواهشاً نمیخواهد با گفتار ترس وارد شوید چرا که گفتم مردم از قضا از چیزی نمی ترسند این ما هستیم که می‌ترسیم. اگر میخواهید بمانید و به مشارکت مردم مددی برسانید باید سخن جلیلی را بفهمید که میگوید یک ایران باید جهش کند این سخن که از یک آینده می آید درصدد فهم آن باشید و آن را با مردم در میان بگذارید. و گرنه وقتی هیچ نحوه بودن و زندگی پیش روی آدم ها نباشد از چه چیزی بترسند وقتی همه چیز پیش چشم آنها فرقی نمیکند. خودمان با تولید این ترس این حرف را محکم تر ترسیم میکنیم که هیچ فرقی بین پزشکیان و جلیلی نیست. به میان مردم رفتن با تولید ترس ثمری ندارد ، جریان اصلاح طلب هم با این دست فرمان به میان مردم میرود و تولید این گفتار ترس چیزی جز مشارکت پائین که نشان از نا امیدی است رقم نخواهد زد. من خودم به جلیلی رای دادم نه از بابت ترس از دولت سوم حسن روحانی بلکه در حد فهم خود به حرف و سخن او درباره جهش و تولید و فناوری خودم را نزدیک می‌دیدم. باید این عرصه را تبین کرد تا سیاست را که میدان ترس و نا امیدی است به یک فرصت بدل کرد. چه منصب ریاست جمهوری مال شما باشد چه مال گروه مقابلتان.... @sarzadee

✅✅(فلسفه ترجمه سخن عشق. به زبان خرد است.) 📄📄این جمله از بزرگی است که شاید اخیرا برخی آنرا خوانده اند. با خودم گفتم کمی بگذار بنویسم و محک بزنم بینم چیزی یافته ام از این جمله ای که سراسر دردسر با خودش به همراه دارد. جمله ای به ظاهر زیبا ای است مثل خیلی از جملات دیگر اما زیبایی اش به خاطر ظاهرش نیست انگار حامل یک عظمت و بزرگی است اگر به سراغش بروی که آسان بـٌود اول ولی افتاد مشکلها!!!! ولی من میخواهم با نوشتن به آن کمی پی ببرم به خصوص اخیرا به آن محتاجم. (بماند) راستش چند وقتی است که نه میتوانم بنویسم نه مجالی برای نوشتن می آید . شاید آمده و من مهیا آن نبودم. ولی این چند وقت به تنها چیزی که میتوانم فکر کنم. این است که با پرسش داشتن تا حدی ابتلائات زندگی را میتوان تاب آورد. پرسش داشتن نشانه تعلُق آدمی است. اما پرسش در وقت و با وقت و زمان ظاهر میشود. اگر زمان و وقت را گم کرده باشیم دوستی ، تعلق های عادی خودش فریبنده است. یا به قهر و دوری ، جدایی مبتلا می شود. اصلا خود مهر و دوستی پرسش بر انگیزترین امر در این زمان است. راحت بگویم کسی از خود توان این سوال را دارد که چرا ما با هم هستیم؟ کجا و کی بر اساس کدام قاعده و قرار تو به پُست کسی یا جایی خورده ای ؟ در زمانه ای که همه چیز در کسری از ثانیه نیست و نابود می شود. رفتن به آغاز چیزها حتی آغاز یک دوستی شخصی برای من فلسفه است. فلسفه همین یافتن زمان آغاز است. ما چیزها را در آغاز طلب میکنیم ولی در استمرار و گذران آن با آن علَم ستیز و دوری از آن را بر میداریم . اینجاست که پرسش اگر باشد به جای مصلحت اندیشی های بیهوده برای اینکه آن چیز و آن کس را عجالتا با بی رحمی و بی عهدی از خود دور نگه داریم. یا با دلسوزی از سر مصلحت سنجی به آن نزدیک شویم تا چند صباحی از سر ضرورت و بلاتکلیفی با آن روز های پر تکرار و بی ثمر خود را طی کنیم تا نکند به جای آن به آغاز و شروع آنچه پیش آمده دوباره نگاهی بیندازیم. اگر از آغاز و شروع ، توان پرسیدن باشد آن موقعیت اگر نامی داشته باشد فلسفه است. نقطه آغاز و شروع حیرت انگیز است. اصلا از کجا و از دل کدام محاسبه عادی و واقعی سر کله ات پیداشد. با هزار طرفند میتوانستی نباشی پس چرا هستی؟ از کجا آمده ای ؟ جهانی که چنین اتصالی را با مبدا و آغاز از دست بدهد جهان کهنه ای است هرچند در ظاهر ادای پیشرفت و به روز شدن و نو شدن و موفقیت را در بیاورد . چرا که در این جهان چیزها خلق نمی‌شوند. پس آغاز و تولدی ندارند همه چیز باید در استمرار و طی کردن استفاده شود این فقدان فلسفه همه چیز همه کس را در این جهان مستعد مصرف میکند. هزاران توجیه واقعی به دست و ذهن و زبان ما هجوم می آورد که نپرسیم که آغاز و شروع کجا بود و سراغ و یاد آن را بگیریم که چرا دارد دریغ میشود و چهره خودش را از خاطر ما می پوشاند. اصلا پرسش داشتن دعوی توانایی داشتن نیست. بلکه عجز و فقر و حیرت ما را به پیشگاه ما می آورد. اما گناهی به گردن کسی نیست جهانی که فلسفه در آن نیست پرسش از آغاز و شروع چیزها که تولد و بشارت چیزی در آن است مجال آن روز به روز دشوار تر میشود. برگردم ،دور نشوم. با پرسش سر کردن است که میتوان زمان را یافت در غیر این حالت هرچه باشد بافتن ها و یاوه های بیهوده ای است که از سر تکلف و بار اضافی بر سر خود ریخته ایم که با لفاظی و وراجی به هزار لطائف الحیل آنرا لایه زرورق غفلت میپوشانیم. متن را اینجا متوقف کنم بهتر است تا کمی باز فکر کنم . این جا هرچه می‌نویسم در نوشتن خود به مصاف آزمودن همان جمله صدر کلام می روم... ادامه دارد @sarzadee

✍✍قسمت دوم (فلسفه ترجمه سخن عشق به زبان خرد است) ✅✅. این جمله هرچه به آن نگاه کنیم به زمان کنونی ما نمی‌خورد. انگار گوینده حرفی را از آینده سرقت کرده... و بر پیشانی ما می‌کوباند. اما چرا از آینده ؟ چند روز پیش دوست عزیزی فیلم یک پیشگو را برای من گذاشته بود که در این سیر تحولات عجیب زمان ، فرد جوانی با اعتماد به نفس های دروغین این روزگار داشت خبر از ترورها و جنگ های آینده میداد. کاری به آن ندارم که سایه وهم تکنیک تا کجا اعماق وهم ما را در تسلط خود قرار داده... اما با خودم پرسیدم یا میخواستم از این بازار پیشگویی امروز بپرسم ... کسی میداند آینده فلسفه چه میشود؟ شوخی شاید دارم میکنم مگر کسی به دنبال آینده فلسفه است؟ آیا در اخبار حوادث و تحولات جنگ و بازار سرمایه و بورس در اخبار و خبرگذاری های مهم جهان ، خبر آینده فلسفه را درج میکنند؟ چرا شاید در یک روزنامه و در مطبوعات بنویسند که یک فیلسوف در نود سالگی اعتراف کرده است من شکست خورده ام و شکست را میپذیرم؟ شاید در اخبار علمی از آینده فیزیک یا اقتصاد جهان در آینده بگویند و تحلیل ها و حدس هایی بزنند؟ اما حدس درباره آینده فلسفه؟ کمی غریب و مضحک به نظر می‌رسد. مگر در این زندگی فلسفه ربطی به آینده زندگی مردم دارد که مردم در پی خبر آینده فلسفه بیفتند؟ و نگران و مضطرب یا خوشحال و یا اظهار تأسف کنند که آینده این موجود ناشناخته در بین ما یعنی فلسفه چه میشود؟ رفقای من هر روز اخبار جنگ را رصد میکنند و خودمم هم اگر حالش باشد شاید ، اما خبر آینده فلسفه ، پیگیری خاصی نمیخواهد به خصوص در ایتا!!! بالاخره فلسفه یک رشته تحصیلی است که در دانشگاه تدریس میشود. و مخصوص آدمها خاصی است که دنبال علوم انتزاعی هستند که فلان فیلسوف از ابن سینا تا دکارت تا هایدگر چه حرف‌هایی زده اند اینکه دیگر آینده آن چه میشود؟ خیلی هوادار و خواهان عجیبی دارد که خبر از آینده آن میگیرد؟؟ این یاداشت و نویسنده آن کاری با علم و درس فلسفه ندارد و همین چند روز پیش به استاد فلسفه ای بر خورده بود که میخواست معلومات فلسفی اینجانب را محک بزند از انواع تسلسل از من سوال پرسید گفتم استاد من یادم رفته. گفت خب پیداست خیلی وقت است فلسفه نمیخوانی قبلا یک یاداشتی نوشتم به نام بدرد نخور ها فکر کنم اینجا ایستگاه ابدی بنده است.. فلسفه هم در این جهان چیز به درد نخوری به نظر می آید، توقع بیجایی هم هست که از احوال و سرگذشت و آینده آن بپرسند؟ سراغ بگیرند؟ اما همه اینها یک نشانه عجیبی با خود دارد فلسفه را نمیشود پیش بینی کرد. در حساب عادی ما موجودیتی ندارد. مردمان حتی استاد فلسفه اش هم از اخبار دنبال آینده زندگی اش هست. همه مردم این جهان در این عالم گرفتارند. و در این گرفتاری زمانه فرصت و مجال درنگ و تامل از آنها گرفته شده است. و چون تامل و تفکر نیست آنها (تنها) هستند. آری مردم این زمان تنها هستند؟ اما تنهایی یعنی چه؟ یعنی جهان و عالم امروز به آنها مجال بودن با دیگری و ساختن و سوختن با دیگری غیر از او را نمی‌دهد.(دیگری جهنم است) @sarzadee

دور نشوم گفتم فلسفه را نمیتوان پیش بینی کرد.‌چرا که جان و روح فلسفه نه جسم آن قابل احاطه علمی نیست. وادی آن وادی حیرت و فقر و عجز است. امروز از آینده علم و تکنیک و وضع آب و هوا و جنگ خاورمیانه و خیلی چیزهای دیگر میتوان سخن گفت اما از فلسفه چه بگوییم؟ از آینده هرچه که کما بیش به آن احاطه علمی یا عملی داریم میتوانیم سخن بگوییم. اما هرچه از حدود این احاطه تکنیکی و علمی خارج باشد پیش بینی درباره آن دشوار تر میشود. (شاید به مذاق برخی خوش نیاید اگر کسی به این نحوه از آینده فلسفه فکر نکند سخن از امداد های غیبی هم چیزی شاید نزدیک به پندار های تکنیک و سلطه تکنولوژی باشد که بر اعتقاد ما سایه افکنده . بگذریم) امروز علم جدید قدرت خیره کننده ای دارد و به این خاطره از عهده پیش بینی بر می آید. اما فلسفه که در اختیار ما نیست؟ فلسفه شاید می آید و ما را راه میبرد. او هماند عشق از جایی نامعلوم می آید و ما را در اختیار خود قرار میدهد. فلسفه ما را اختیار میکند . و در عین اختیار ، تابع خود هم میکند و این سر عجیبی دارد که هم مختار باشی هم محکوم. فلسفه اگر هیچ هنری نداشته باشد پناه محافظت ما از پندارها و اوهام غالب زمانه ماست. گاهی فکر میکنم کار فلسفه امروز در این غلبه وهم و سیطره تکنولوژی از هنر هم دشوارتر است. چرا که فیلسوف زمانه ما شاعرانه به سراغ مفاهیمی میرود که ظاهر آن هیچ نشانه ای از شاعرانگی ندارد و به علم و درس نزدیک تر است. و او در این مهلکه نزاع عاشقانه ای را برپا میکند که زمان و یافت زمانه ما از زیر درک های عادی و مشهور رخ عیان کند؟ اما پرسش باقی است زمان و یافت زمان چیست؟ @sarzadee

به بهانه ای دوباره یاداشت به درد نخور ها را خواندم ‌. بعد از گذشت چهار سال و این همه بالا و پایین شدن خواندن این یاداشت دوباره برای خودم خواندنی بود. حداقل دست کم خودم را به یاد خودم می آورد.. هرچند اگر اتفاق خاصی نیفتد قرار است در ادامه اش داستان آن کارمندی که در یادداشت اشاره کردم اینجا به صورت چند قسمت بگذارم. @sarzadee

به دردنخورها! به من گفته‌اند که یاداشتی بنویسم. ببخشید ! در مورد چه چیزی می خواهید بنویسید؟ عجالتاً از خودم می خواهم بنویسم. خودم را می خواهم روایت کنم . نه اشتباه می‌کنید اگر فکر می‌کنید سفارشی کار می کنم آخر در این دوره زمانه کدام در به دره از عقل معاش معاف شده سفارش می‌دهد که متنی از خودت بنویس و خودت را روایت کن. آن هم روایت زندگی یله و رهایی  که من دارم و  نمیدانم به  درد کدام صفحه مجله یا  روزنامه و خبرگزاری می‌خورد، در روزگاری که همه چیز و همه کس به مثابه شی ای قبل از مصرف هستند که پس از کسب غایتی به نام مصرف باید به درون سطل آشغال پرتاب شوند انگار جهان با همه سر و صدای خودش همان سطل آشغال است. حالا در این میانه و این روزگاری که در کسری از ثانیه حادثه ای پس از حادثه دیگر اتفاق می‌افتد بیان روایت خودت انهم خودی مثل من  به درد همان مصرف شدن و پرتاب شدن در سطل آشغال هم نمی خورد. همین الان، اینکه می‌گویم همین الان واقعا دقیقا همین موقع بود که به نظرم رسید، روایت کردن خودت و یقه خودت را گرفتن  وقتی اتفاق می‌افتد که به یک معنا به درد نخور باشی. مسخره و شاید توهین آمیز به نظر میرسد اما اگر به درد بخورد باشی قابلیت این را داری که در این چرخه مصرف قرار بگیری‌‌.آری به درد نخورها هستند که اجازه حضور در این چرخه  را ندارند. چرا که به معنای واقعی  خالی از هرگونه سود و زیان اند. این "خود" آنقدر بدون سود هست که به درد خودت هم نمی خورد چه برسد که به کار دیگری بیاید. روده درازی نکنم، اینها همه را چیدم که برسم به اینکه یکی از به دردنخورها که به قول خودش سالهاست پشت ترک موتورش نشسته ام به سراغم آمده و اینکه یادی از ترک موتورش کردم بی وجه نیست موتور او هم شاید به اعتبار صاحب موتور جز موتورهای به درد نخور محسوب شود و به کلکسیون به درنخور بودنش این هم اضافه شد  که ترک آن یک به دردنخور دیگر سوار شود. این موتور در به دردنخور بودنش به شدت خود را اثبات کرده است و در گذشته هم موفق شده یکبار در یک فقره اش که من به درد نخور هم توفیق حضور داشته ام  صاحب به دردنخورش را به کما بفرستد. و حالا هم با همان موتور دوتایی آمده بودند که سفارش بدهند که از خودت بنویس! باچنین توصیفاتی که از او خدمتتان عرض شد شاید سفارش دهنده  را کمی شناخته باشید. او در به درد نخور بودن خود آنقدر سماجت دارد که حاضر شده چیز های به درد نخور را چاپ کند. واقعا هم تنها یک آدم به درد نخور می تواند سفارش چیزی بدون سود و زیان را بدهد تا آدم به درد نخور دیگری پیدا شود و آن را بنویسد‌. نمی خواهم در مقابل و در جنگ ،دعوا با آنهایی که اصرار بر سودآور بودن همه چیز و همه کس دارند اصرار بر به درد نخور بودن داشته باشم ‌این جنگ و ستیز من با خودم هست انگار وجود من به این دو " خود"  تقسیم شده است روزی می خواهم " خود" به درد بخورم باشم و تاثیر گذار و در لوای یک نویسنده،شاعر،متفکر،فیلسوف،منتقد و فیلمساز یا حتی فعال رسانه‌ای و فرهنگی خود را در نقش آنها جا بزنم اما همین که چند وقتی در این سودا به سر می‌برم صدایی از وجودم همچون پتکی بر سرم خراب می‌شود و هر چه را رشته بودم پنبه می کند. این همان صدای  "خود" به درد نخورم هست که می‌گوید تو به درد هیچ کدام از این‌ها نمیخوری. این دو سر تضاد که همچون یک جنگ و ستیزی تمام نشدنی است  حیات۳۰ساله مرا حداقل از آنجایی که یادم می‌آید در بر گرفته! حتی این آخریها حساب این دعوا از روز ها،هفته ها و ماه ها به تمام لحظات زندگی من  رسوخ کرده است و چه هیجانی را در درونم به پا میکند که  از بیرون هرکه تماشایم میکند انگار مثل یک کودکی  که شلوارش را بی سر  وصدا  سر کلاس انشا به گند کشانده است سرجای خودم تمرگیده ام که ببینم آخر این نزاع چه میشود‌? ازکجایش برایتان بگویم. روزی  در دار و دسته به درد بخور ها با اشتیاق تمام حضور پیدا می‌کنم و لحظه ای بعد دلم برای به درد نخور بودنم تنگ میشود.جالب است دقیقا  همان جایی  که به موفقیت و پیروزی نزدیک هستم و تا لحظاتی دیگر قرار هست به آن دسترسی پیدا کنم ،سر و کله اش پیدا میشود و دست به خطا و اشتباه میزنم تا در  دسته ی به درد نخور ها قرار بگیرم‌. آخر اگر همه چیز را نشکنی و شکستی را که سمت تو می آورد نپذیری نمی توانی به درد نخور باشی! وای! از شما چه پنهان که خود به درد بخورم همیشه با نگاه مغرورانه به من نگاهی می اندازد و تمام هیکلم را تحقیر میکند که تو چیزی بیشتر از یک بازنده نیستی. ولی شما به من بگویید آخر چرا من به این ناحیه از خودم که همیشه بازنده است احساس همدلی بیشتری دارم و هر از گاهی با هزار دربه دری که شده  "خود" به درد بخورم را دست به سر میکنم تا بتوانم بروم سر وقت آن یکی وقتی که سراغش می آیم هرچه را که  ساخته ام باید به حراج بگذارم و آن لحظه که پیش او هستم  انگار به معنای واقعی کلمه همه چیزم را باخته ام. @sarzadee

👇👇

بعد از مدتی همین موجب نفرت من از او میشود و این نقشه به سرم میزند که از دستش فرار کنم آخر تحملش خیلی سخت میشود. از دستش که فرار میکنم خودش سر و کله اش پیدا میشود. و دوباره برمیگرد و در تمام تلاشهایم کارشکنی میکند و من را تبدیل به یک موجود نافرمان میکند که میخواهد از همه چیز این زندگی سرپیچی کند. شاید شما اگر از بیرون به این "خود" من نگاه کنید او را بی دست و پا ببینید اما در درون من یک موجود قدرتمندی است که میتوان مرا اغوا کند و از هر چیزی مرا بازدارد از قضا او در موقعیتهای به دردبخورم که قرار گرفته ام و مغرورانه دل به امیدهای واهی در یک آینده کاملا روشن بسته ام ،سر وقتم می آید. با چهره ای مضطر و دلهره آور همراه با سرخوردگی و ملال همه کاسه و کوزه هایم را میشکند‌ . در این لحظه چه آدم خطرناکی میشوم که حوصله هیچ کس و‌ناکسی را ندارم و ممکن است بخواهم با کسی گلاویز شوم. من نمیدانم چرا به این "خود" من میگویند به درد نخور و به آن خود دیگرم را که در یک آسایش سطحی و سرخوشی زودگذر تا سر فرو رفته است به درد بخور میگویند. آخر هرچه درد و غم رنج است در این تکه از وجود به درد نخورم سرازیر شده انگار ریشه همه دردهایم دربه درد نخور بودنم ریشه دوانده است. در این به درد نخور بودن همه چیز این زندگی به شمایل یک تراژدی برای من جلوه میکند. سخنم به درازا کشیده شده اما نمیخواهم از چیزهای خیلی مرتبط و پر اهمیت در ارتباط با این دو "خودم" صحبت کنم. بگذارید از یک چیز کاملا بی ربط که اهمیتش در همین ناچیز بودنش است سخن بگویم. چند وقتی است که میخواهم ۲۴ ساعت از زندگی یک کارمند را به صورت داستان کوتاه بنویسم. راستش همیشه به صورت خیره کننده ای به زندگی کارمندها توجه میکنم. هر وقت به اداره ای پا میگذارم با کنجکاوی تو نخ کارمندهای آن اداره میروم. و به صورتهای آنها و کارهایی که پشت سیستم انجام میدهند آنقدر زل میزنم که یادم میرود که اصلا آنجا برای انجام چه کاری آمده بودم. خودم را همیشه جای یک کارمند میگذارم که او چگونه میتواند ۳۰ سال زندگی به درد بخور را تحمل کند؟ آیا خود به درد نخورش سراغش نمی آید و او را منصرف کند؟ او را وا نمیدارد که روزی در اتاقش خوابش را ببند و قصد کند که دیگر راس ساعت مقرر شده سرکار نیاید یا اینکه چنان او را تحریک کند که نسبت به اوامر مدیرانش سرکشی کند و قید حقوق و مزایای کارش را بزند؟ نکند این خود به دردنخورش او را در فکر یک زندگی پنهانی انداخته باشد و دور از چشم همسر و فرزند و پدر و مادرش برای فرار از همه چیزهایی که دیگران فکر میکنند به دردش میخورد و انتظاراتی که جامعه برای او ساخته است به عنوان یک همسر نمونه و فداکار یا یک پدر مهربان و یک آدم موفق و خوشبخت ، میرود تا لگد به همه ی آنها بزند و هرچه را که تبدیل به آشیانه ای امن برای خود کرده بود به ویرانی بکشاند @sarzadee ادامه👇👇👇

وای دوستان این خود به دردنخور چه دعوت وسوسه کننده ای با خود دارد که ادم را وادار میکند در کنار زندگی که در منظر و رویت همگان است زندگی پنهانی را برای خودش تشکیل دهد انگار آنجا بیشتر میتواند جدا از اینکه مهندس، مدیر و دکتر یا ملا باشد ،خودش باشد. این زندگی پنهانی به تو اجازه میدهد که حرفهایی را آنجا به زبان بیاوری که هیچ وقت در زندگی به درد بخورت امکانش را به تو نمیدادند. شاید آنجاست که فقط تو میتوانی پر حرف ترین آدم روزگار بشوی و تازه میفهمی که چقدر "خود" به درد بخورت تو را به لکنت انداخته بود و حالا به یکباره زبانت باز شده است و حرفهایی را به زبان می آوری که از شنیدنش روزی هراس داشته ای! سوزن ذهنتان در همان مثال کارمند برای تشکیل زندگی پنهانی گیر نکند اصلا همیشه قرار نیست در این زندگی کسی وارد آن شود میتوانی فقط خودت به صورت منحصر به فرد در آن ادامه حیات بدهی.! @sarzadee 👇👇👇ادامه

از مثال آن کارمند با خودم دور نشوم. هرچه نگاه میکنم تفاوت من با او در این میباشد که او در همان " خود" به درد بخورش احساس به درد نخور بودن میکند. نزاع این دو‌خود سرکش او در بیرون اتفاق می افتد اما من که تکلیفم هنوز با آن بیرون روشن نشده است. حتی از شما چه پنهان با خودم میگویم آن بیرون دیگر کدام گوری است؟ شاید به این خاطر باشد هنگامی که جهان بیرون برای تو خاموش می شود، همه ی نزاعها و ستیزهای بیرون در درون تو به نحوه خیال انگیزی سریز میشود. هر نزاعی که فکرش را کنی از دعوای همان کارمند با مدیرش یا دعواهای زنی در کشاکش طلاق با شوهرش که شلوارش دوتا شده تا دعواهای سیاسی و جنگ سیاستمداران برای ادراه جهان ، همه ی این نزاعها در درون این دو "خود" یاغی و سرکش من حضور دارد. شاید هرکسی این یاداشت را بخواند با خودش بگوید نویسنده دچار بیماری نارسیسم و از خود شیفتگی است . اما باور کنید صادقانه میگویم . من این کشمکش که به عمر تقریبا ۳۰ سال دارم آنرا تحمل میکنم نفس زندگی من شده. و هیچ چیز نمیتواند آتش این جنگ را خاموش کند حتی "مرگ " که همان داور نهایی است خودش با قدم رنج کردنش، آتش این ستیز را شعله ور تر خواهد کرد و چه صحنه و سکانس پایانی را برگزار میکند که من دیگر نمیتوانم فقط تماشاگر نزاع این دو " خود" باشم . مرگ وادارم میکند که در آن صحنه نهایی در حالی که قهرمان و ضد قهرمان با یکدیگر گلاویز شده اند و مرز بین خیر و شر از هم گسیخته شده طرف یکی از آن دو برای همیشه بگیرم. . انتخابی که همان لحظه در زندگی ام قادر نبودم انجامش بدهیم و من نمیدانم در آن معرکه که به شدت مشتاق دیدارش هستم کدام یک از این دو "خود" را انتخاب میکنم!!!! اما فعلا این را خوب میدانم که الان مشغول نوشتن یکی از به درد نخورترین نوشته هایم بودم. این یاداشت ادامه دارد @sarzadee