#همرزمان_حسین_علیه‌السلام #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_چهارم (دوره‌ی مبارزه‌ی تشکیلاتی با قدرتها و گسترش اسلام حقیقی) 💠 بعد از آنکه واقعه‌ی عاشورا پیش آمد، حکومت اموی ابتدا خیلی سرمست بود، خوشحال بودند که قال کنده شد؛ همه‌جا تبلیغ کردند و گفتند که دشمنان حکومت، دشمنان قدرت یزید، سرکوب شدند و از بین رفتند؛ تصوّر خودشان هم این بود. از این زمان بود که دوره چهارم امامت، آغاز گردید. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) این باره می فرمایند: ... ولی ناگهان دیدند که نه، اشتباه کرده‌اند. اوّلاً در بازماندگان دودمان نبوّت کسی مثل زینب هست که کوفه را در یک جا و دربار فاسد و پلید و وحشی یزید را در یک جای دیگر منقلب میکند. در بازماندگان کشتگان کربلا علیّ‌بن الحسین ‌(علیه‌السّلام) هست که در شام، در مرکز قدرت یزید و زیر گوش تخت حکومت یزید و بر روی همان منبری که یزید میرود و ادّعای جانشینی پیغمبر میکند و سر مردم را کلاه میگذارد، و بین مردم شامی که چهل سال است زیر یوغ این خاندان دارند زندگی میکنند و هیچ نمیفهمند، از اسلام هیچ نمیدانند، در میان این جمعیّت و در میان این حصار پولادین جهل که معاویه و قبل از او برادرش یزیدبن ابی‌سفیان به‌وجود آوردند و دنبالش را هم یزیدبن معاویه گرفته، و در میان تیغها و تیرها و نیزه‌ها و کلاه‌خودها و جوشنها و دلهای دژخیم سنگ‌تر از سنگ، امام سجّاد، یک آدم تنها، یک جوان داغدار، ظاهراً یک شکست‌خورده، بر منبر میرود و حقایق را میگوید و اولویّت خودش را برای همین مقام تثبیت میکند و اسلام را به یاد مردم می‌آورد و فضلیت‌ها را در ذهن مردم بیدار میکند. یزید اینها را دید، فهمید که اشتباه کرده است؛ ماجرای نبوّت ختم نشد، دنباله‌ی علی (علیه السلام) هنوز در دنیا هست؛ اینجا یزید این را احساس کرد، فهمید. 📚 همرزمان حسین علیه السلام، گفتار پنجم، صفحه ۱۳۷.

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام #گفتار_ششم #دوره_چهارم 💠 مبارزه همه جانبه در دوره چهارم امامت 🖋 بر طبقِ بررسى بسیار دقیقى که ما در زندگى این هشت امام کردیم _یعنى از امام سجّاد، بعد تا امام باقر و امام صادق تا برسد به امام هادى و امام عسکرى (علیهم‌السّلام)_ دیدیم که این هشت امام در تمام طول مدّت عمر خود، با دستگاه‌هاى خلافت معاصرِ خود مشغول مبارزه بوده‌اند؛ نه فقط مبارزه‏ فکرى و منطقى، بلکه مبارزه‏ سیاسى و مبارزه‏ تبلیغاتى و حتّى در پاره‏ اى از موارد، مبارزه نظامى. (همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار ششم، صفحه ۱۷۳)