روشن ترين تفسيرى كه براى اين گفتار حكيمانه امام عليه السلام به نظر مى‌رسد اين است

مثل اين‌كه كسى از سر شب تا بعد از نيمه شب مشغول عزادارى باشد ولى خواب بماند و نماز صبح او قضا شود .

يا اين‌كه به سراغ كارهاى خير و كمك به مستمندان برود ؛ ولى در اداى ديون خود و يا حج واجب كوتاهى كند . 

در حالى كه مستحبّات چنين نيست و به اين مى‌ماند كه كسى داروى اصلى درد خود را رها كرده و به داروهاى اضافى و غير ضرورى بپردازد .