📃 من موبایل ندارم... باور کنید...!! ✍️ #احسان_عزیزی انسان به اصطلاح مدرن امروزی قفل و زنجیرهایی دارد که شاید در هیچ دوره‌ی دیگری اینچنین گرفتار و اسیر امور بیرونی نبوده است. تلفن همراه (بخصوص از نوع هوشمند) آن از واضح‌ترین و شفاف‌ترین و عینی‌ترین اموری است که انسان مدرن امروزی به آن گرفتار است. به طوری که این روزها کمتر کسی را می‌توان سراغ داشت بخصوص در زندگی شهری تلفن همراه نداشته باشد. در حقیقت این روزها اگر کسی موبایل نداشته باشد و به کسی این ادعا را بکند دروغگو جلوه می‌کند و شاید کمتر کسی باورش شود... اگر روزی را متصور شویم که در آینده‌ای نزدیک انسان‌ها را هنگام تولد با یک تراشه‌ی الکترونیکی تجهیز کنند دور از ذهن نخواهد بود. تراشه‌ای که از بدو تولد بر انسان نصب شود و قرار است کنترل فیزیکی و فکری و روانی افراد را تا سر حد ممکن دستور کار قرار دهند. چنانچه اکنون نیز تلفن‌های همراه چنین کارکردی را نیز دارند. ما تقریبا یک دهه است که این تراشه را همراه خود حمل میکنیم و هر روز وجود این عنصر (تلفن همراه) و لوازم الکترونیکی مشابه (تبلت و لپ‌تاپ و ...) برای‌مان ضروری‌تر و اجتناب‌ناپذیرتر جلوه می‌کند. در کدام عصر از تاریخ انسان اینچنین اسیر ابزاری که ساخته‌ی دست خود است بوده است؟! شگفتی نظریه‌ی کارل مارکس با تمام ایرادات و انتقاداتی که بر آن وارد است در همین است که مفاهیم «ازخودبیگانگی» و «چیزوارگی» انسان در عصر مدرن را از دو قرن پیش با ظرافتی مطرح کرده است که روز به روز علائم و شواهد بیشتری برای تاییدشان بروز میکند. انسان برای راحتی و سعادتی که بیشتر به سرابی مانند است دست در دامن تکنولوژی می‌زند و هر روز بیشتر خود را در باتلاق تکنولوژی غرق می‌کند. تلفن‌های همراه یکی از نمودهای عینی و فراگیری است که روز به روز وجودش حتی از نان شب و نیازهای معنوی و روحی انسان ضروری‌تر می‌نماید... انواع اپلیکیشن‌ها و نرم‌افزارها و سامانه‌های مجازی که دیگر بخشی از «هستی» و «وجود» ما را مجازی کرده است. اپلیکشین‌هایی که هر روز با شکل و ساختار و کارکردی متفاوت ظهور می‌کنند: دیروز فیس‌بوک و توییتر، بعد اینستاگرام، امروز کلاب هاویس و فردا کوفت و زهرماری دیگر... چه فرقی می‌کند که چه ساختار و شمایل و کارکردی دارند وقتی در نهایت کنترل و اراده‌ای برای استفاده از آن‌ها نداریم و هر روز در باتلاق تکنولوژی و جهان مجازی غرق‌مان می‌کنند... ادعای نگارنده این نیست که تکنولوژی‌های پیشرفته و ابزارهای ارتباطی جدید ذاتا پلید و اهریمنی هستند، بلکه مساله بر سر خارج شدن کنترل ما بر آن‌هاست که هویت‌ها و امراض مختلفی را در ما ایجاد کرده است. هویت‌های نوظهور و شیوع گسترده‌ی نوع جدیدی از اسکیزوفرنی و چند هویتی... چنانچه در جهان مجازی هویت‌های چندگانه و چندپاره‌ای شکل می‌گیرد که در واقعیت نیز پراکنده‌تر و متلاشی‌تر خواهیم بود... به نظر می‌رسد که ما دیگر کنترلی بر ابزارهایی که جهت رفاه و حال خود ساخته‌ایم نداریم, بلکه برعکس این ابزارها و تکنولوژی‌ها هستند که هر روز سلطه‌ و کنترل بیشتری بر جسم و جان و روان ما دارند. به طوری که ما بخشی از قطعات این ماشین هول‌ناک دوران صنعتی و تکنولوژیک پیشرفته شده‌ایم. ماشینی که هنوز نمی‌توان نه آن را صرفا سرمایه‌داری، مدرنیسم یا هر نام دیگری نهاد و پیش از نام‌گذاری صرف نیازمند تامل و پرسشگری بیشتر درباره‌ی آن هستیم... #الفاتحه #پایگاه_خبری_صدای_جویا