🔻انگیزه‌های ناپیدای گروهک فرقان از ترور استاد مطهری: گلوله‌ای که بر مغزِ «عقلِ انقلاب» نشست http://fekrat.net/?p=8701 💌 معلّم شهیدم، راهت ادامه دارد...

🔻مصاحبه به مناسبت سالگرد شهادت استاد مطهری http://fna.ir/1osdak 💌 معلّم شهیدم، راهت ادامه دارد...

🔻 در گفتگو با رسانۀ تحلیلی- تصویری بهمن: اندیشه‌ورزیِ معطوف به «حکمت انقلابی» https://bahmannews.ir/0002an 💌 معلّم شهیدم، راهت ادامه دارد...

دولت انقلابی و خودآگاهیِ تاریخی‌ ✒ مهدی جمشیدی ___________________________ [1]. هیچ‌گاه با آمدن یک دولت جدید، «ناگهان» و «یکباره»، دشواری‌ها و دردها و رنج‌ها نمی‌روند. «زخم‌های عمیقِ هشت‌ساله»، در یک سال و دو سال برطرف نمی‌شوند. پس چشم بر «واقعیّت‌ها» نبندیم و توقع «معجزه» نداشته باشیم. [2]. باید کارگزارانِ دولتِ پسا گام دوّم، در «حد اعلای انقلابی» می‌بودند، درحالی‌که نیستند؛ آن هم به نام «دولت فراجناحی». و دولت فراجناحی، یعنی «فراگیریِ سیاسی»، مهمّ‌تر از «اصالتِ انقلابی» است. مدیران «معمولی» و «میانه‌رو» و «رقیق»، توانِ تدبیر در مرحلۀ «پیچ تاریخی» را ندارند و نمی‌توانند «جهش انقلابی» بیافرینند. «انتخاب‌های متوسط»، نسبتی با «هدف‌های عالی» ندارند. چون او به «متوسطان» و گاه «ضعیفان» بسنده کرده است، از «شتاب حرکتِ تکاملیِ انقلاب»، کاسته خواهد شد. پیش‌بینی می‌کنم دولت رئیسی، دولتِ اوّلاً «ثبات و تعادل» باشد، و ثانیاً، دولت «حرکتِ متوسط به بالا»، نه دولتِ «جهش تاریخی». «مشکلاتِ انباشته» و «تلخی‌های انباشته‌شده»، با کارهای عادی و جاری، برطرف نخواهند شد؛ بازگرداندنِ آرامش و اطمینان به مردم، محتاج «ریاضت‌های مدیریّتی» است. باید از خواب‌وخورِ خویش کاست و به دردهای مردم پرداخت. باید از خویش برید و به مردم رسید. [3]. دولت کنونی، «دولتِ بی‌روایت» است. ازاین‌رو، کنش‌های فراوانش دیده نمی‌شوند و همگان به‌جای چشیدنِ شیرینیِ «فعّالیّت‌های کنونی»، در انتظار تحقّقِ «امیدهای آینده» هستند. همۀ بار رواییِ دولت بر شانۀ محبوبیّتِ اجتماعیِ شخصِ رئیسی تکیه زده است و بدنۀ دولت، «قدرت توضیحی» و «کنش رسانه‌ای» و «حیاتِ غیررسمی» ندارند که چشمی به سوی‌شان خیره شود. مدیرانِ «تکراری» و «اتوکشیده» و «بوروکرات» به دلیل هضم‌شدن در قواعد رسمی، نمی‌توانند «راویِ جذاب» باشند. به‌عبارت‌دیگر، چون «خودمانی» و «چسبنده» و «دلنشین» نیستند، سخن‌شان بر دل نمی‌نشیند. [4]. رئیسی، نه قدرت‌طلب است، نه بی‌اخلاق، نه شهرت‌خواه، نه غیرصادق .... ، امّا ایشان، از روزنۀ «پیچِ تاریخی» و «تمدّن اسلامی» و «گام دوّم انقلاب» و «دولت اسلامی» و «گذار تاریخی» .... به مسألۀ انتخاب‌ها و عدم‌انتخاب‌های خود ننگریسته است و این یعنی «رویکرد حداقلی و روزمرّه». یعنی «فرصتی» به دست آمده و باید از آن به نفع انقلاب استفاده کرد؛ در‌حالی‌که این، «فرصتی» نیست، بلکه «مهمّ‌ترین و آخرین فرصت» است. «عدم‌حسّاسیّت‌ها» و «مماشات‌ها»ی ایشان، ریشه در این مسأله دارد. و متأسفانه، «عقل تاریخی»ای هم در کنار ایشان نیست که بگوید: مسأله، مسأله «خطّ اصیل انقلاب» و «تمامیّتِ اعتبارِ تاریخیِ جبهۀ انقلاب» است. کسی نیست بگوید: در «لحظه‌ها»یی قرار داریم که کار «سال‌ها» را خواهند کرد. زمان، فشرده شده؛ تاریخِ فردا، همین امروز است، و چنانچه درنیابی .... . مشکل ما با ایشان، تفاوت در «درک تاریخی» و «خودآگاهیِ تاریخی‌» است. وقتی ولیّ می‌گوید جهادِ تبیین، «واجبِ قطعیِ فوری» است؛ یعنی «تاریخِ اکنون» را دریافته، امّا رئیسی، نه چنین «عقل متّصلی» دارد، نه «عقلِ منفصِلِ مذکِّری». [5]. این دولت، انقلابی است و دلسوز، امّا افسوس که؛ «زبان»ش از «دست‌وپای»ش فروتر است، «علم»ش از «زبان»ش سست‌تر است، «عقل»ش از «علم»ش سبک‌تر است، «عقل راهبردی»‌اش از «عقل حقوقی»‌اش کم‌مایه‌تر است، «روایت‌»ش از «واقعیّت»‌ش کم‌رنگ‌‎تر است، «انقلاب»ش از «نظام»ش رقیق‌تر است، «انتصاب‌»ش از «اعتقاد»ش نازل‌تر است ... . عطشِ نقادی نداریم، امّا چه کنیم که اگر نگوییم «زاویه‌ها» بزرگ‌تر و «لغزش‌ها» بیشتر می‌شوند و «آرمان‌های انقلابی»‌مان، رنگ می‌بازند. حاجت جدّی و تعیین‌کننده به «مراقبۀ انقلابی» از دولتی داریم که به آن رأی داده‌ایم. و همچنان و به‌واقع، حامی و امیدوار به آن هستیم. [6]. دولت رئیسی، شکست‌خورده و ناکام نیست. ما چنین ادّعایی نداریم. از «پاشنۀ آشیل دولت» گفتیم تا در گرداب نیفتد. روحانی و دولتش، حتّی خاک پای این سیّد عزیز نیز نیستند. ما نگرانیم و دلسوزانه از دغدغه‌ها می‌گویم. مبادی و لحن و ادبیّات و منطق و ... همگی حاکی از «حُسن‌ظن» و «خوش‌بینی» ماست. شکست او، شکست ماست. ما به رئیسی، «باور ایمانی» داریم، امّا در عین حال، در پاره‌ای از مسأله‌های معطوف به «عقل راهبردی»، اختلاف‌نظرِ عالمانه داریم. زنده و فعّال‌بودنِ جریانِ خودانتقادی، موجب کمال دولت است. متملّقانِ مقام‌پرست، مایۀ زوال دولت‌اند، نه منتقدانِ دلسوز. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻 عنوان: بنیادهای اجتماعیِ وقوع انقلاب اسلامی در نظریۀ علامه مطهری 📎 ناشر: دانشگاه امام صادق 📎 موضوع: نظریه‌پردازیِ دینی در زمینۀ انقلاب ✅ yun.ir/t3vc8g

🔻 عنوان: نظریۀ فرهنگیِ استاد مطهری 📎 ناشر: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی 📎 موضوع: نظریه‌پردازیِ دینی در زمینۀ فرهنگ ✅ https://poiict.ir/?p=5878

🔻 عنوان: عزمِ راه: تأمّلات فرهنگی دربارۀ بیانیۀ گامِ دوّم 📎 ناشر: نشر صاد 📎 موضوع: شرح فرهنگیِ بیانیۀ گامِ دوّم انقلاب ✅ yun.ir/d13f0d

🔻 عنوان: درخشش عهدِ قُدسی: کامیابی انقلاب در گام اوّل 📎 ناشر: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی 📎 موضوع: دفاع از حرکت انقلاب در گام اوّل ✅ http://Poiict.ir/17202

🔻 عنوان: اندیشۀ فرهنگی آیت‌الله خامنه‌ای 📎 ناشر: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی 📎 موضوع: نظریه‌پردازیِ دینی در زمینۀ فرهنگ ✅ https://poiict.ir/?p=19036

🔻 عنوان: سربازانِ فرمان‌ده: جنگ فرهنگی در وضعیِّت آتش‌به‌اختیار 📎 ناشر: کانون اندیشه جوان 📎 موضوع: نظریه‌پردازیِ دینی در زمینۀ فعّالیّت فرهنگیِ خودجوش https://poiict.ir/?p=20001✅ [نمایشگاه کتاب، مصلای امام خمینی، ورودی ۶۲، راهروی ۲۰، غرفۀ ۱۱]

🔻 عنوان: علم اجتماعیِ اسلامی: بازآفرینیِ نظریۀ استاد مطهری 📎 ناشر: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی 📎 موضوع: نظریه‌پردازیِ دینی در زمینۀ فلسفۀ علوم اجتماعی https://poiict.ir/?p=20788 ✅

🔻عنوان: علومِ انسانیِ اسلامی در رهیافتِ امام خمینی و آیت‌الله‌خامنه‌ای 📎 ناشر: کتابخانۀ مجلس 📎 موضوع: فلسفۀ علومِ انسانیِ اسلامی 📌 چاپ اوّل، ۱۴۰۱ ۵۵۰ صفحه هفتادوپنج هزار تومان 📚 اوصاف رواییِ این اثر: 1. روایتِ اوّل: نخستین روایت از نظریۀ رهبرانِ انقلاب 2. روایت تحلیلی: استنتاج و استنباط از نظریۀ رهبرانِ انقلاب 3. روایتِ جامع: دربرگرفتن همۀ بُعدها و لایه‌های نظریۀ رهبرانِ انقلاب 4. روایتِ تطبیقی: مقایسۀ و متناظرسازیِ نظریۀ رهبرانِ انقلاب 5. روایتِ عینی: یافتن دلالت‌های سیاستی و ساختاریِ نظریۀ رهبرانِ انقلاب.

🔻 گفتگو با فارس: مساله استقبال جامعه از کتب اندیشه‌ای و عمیق منتشرشده در: http://fna.ir/1ou37o

🔻 گفتگو با دانشجویان درباره: نظریه دانشگاه اسلامی در چهار دهه گذشته https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻 تکرار یک توصیه به رئیس‌جمهور مهدی جمشیدی 1. رأی و اقبال مردم به شما، به دلیل حس "خدمت" و "مردم‌داری" و "پُرکاری" و "صداقت" بود که در درون مردم ایجاد کردید. 2. این سرمایۀ اجتماعی - که به سختی به دست آمد - با به‌کارگرفتن "نیروهای نامتجانس" با این روحیّات، به‌آسانی از دست می‌رود. 3. پس به‌جای تلاش برای ایجاد "همگرایی میان نیروها و جریان‌های سیاسی" از طریق "سهمیه‌بندی قدرت"، هرچه می‌توانید از آن "گذشتۀ مدیریّتی" فاصله بگیرید؛ چه "سیاست‌ها"ی‌شان و چه "خود"شان. 4. و اگر چنین نکنید، "ناهماهنگی‌ها" و "کم‌تحرّکی‌ها" و "بی‌عملی‌ها"ی آنها به پای دولت انقلابی شما نوشته خواهد شد. 5. "تفاوت واقعی" و "تمایز عملیِ" شما با آن گذشتۀ تلخ، برگ برندۀ شما در غالب‌گرانیدنِ گفتمانِ انقلابی‌گری است. 6. این قاعده، خاص این دولت نیست. هر دولتی که مستقر می‌شود "مدیران متناسب با گفتمان خودش" را بر سر کار می‌آورد و اجازه نمی‌دهد فرصتش از طریق "چانه‌زنی با مدیران قبلی"، از دست برود. 7. گذشته از این، بخشی از تازگی دولت به "تازگی چهره‌هایش" بازمی‌گردد. 8. مدیران بزرگ و عمده که هیچ، حتّی در سطوح بسیار پایین نیز "مقاومت"، فراوان است. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

منتشر شد: راه بی‌نهایت [زمینه و زمانۀ دولت جوان حزب‌اللهی] از طاقچه دریافت کنید: https://taaghche.com/book/119331

🔻مناظره با موضوع حجاب اجباری-۱ مهدی جمشیدی و میلاد دخانچی https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻مناظره با موضوع حجاب اجباری-۲ مهدی جمشیدی و میلاد دخانچی https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi منتشرشده در: https://www.instagram.com/tv/CdBhfI3gYrF/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

🔻در فضیلتِ «عمل» [1]. عالِم دین بودن، به معنای «کناره‌گیری از میدان جهاد» نیست. این تصوّر به وجود نیاید که اگر می‌خواهیم عالِم باشیم، مرجع باشیم، محقّق باشیم، مدرّس عالی‌مقام در حوزه باشیم، لازمه‌اش «کناره‌‌گرفتن از عرصۀ جهاد» است؛ ورود در عرصۀ جهاد، وظیفۀ ما است. امام بزرگوار ما، وارد میدان جهاد شد و آن جهاد عظیم را ایشان انجام داد. [2]. طلّاب و فضلای جوان باید «احساس مسئولیّت» کنند و بدانند که خطاب اوّل، متعلّق به آنها است؛ برای اینکه وظیفۀ اوّلی‌ و اصلیِ‌ روحانیّت عبارت است از دعوت الی‌الخیر و بهترین وسیلۀ دعوت الی‌الخیر هم عبارت است از «عمل» در میدان خیر و در میدان دعوت. بنابراین «وارد شدن در میدان مجاهدت»، برای عالِم دینی و روحانی یک وظیفۀ «اوّلی» و «بدیهی» و «قطعی» است. [3]. جهاد انواع مختلفی دارد: یک وقت ممکن است که «جهاد علمی» رجحان پیدا کند، یک وقت هم «جهاد نظامی» رجحان پیدا میکند، یک وقت «جهاد سیاسی» رجحان پیدا میکند، یک وقت «جهاد اجتماعی» رجحان پیدا میکند. (در دیدار دست‌اندرکاران کنگرۀ شهدای روحانی، 23/10/1398). ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، 📎 کسانی میان «حیات علمی» و «حضور میدانی»، تعارض می‌بینند و به‌گمان این‌که لازمۀ اندیشه‌ورزی و نظریه‌پردازی، «حاشیه‌نشینی» و «بی‌تفاوتی» و «خاموشی» و «نظاره‌گری» است، از «میدان» و «عمل» و «کنشگری» می‌گریزند؛ چه در حوزه و چه در دانشگاه. حکیم، جامع میان «نظر» و «عمل» است و در «قفس ذهن»، حبس نمی‌شود، بلکه به عالَم «عین» و «عمل» و «واقعیّت» نظر می‌افکند و در پی اصلاحِ احوالِ «جامعه» و «تاریخ» روان می‌شود. او فهم متعمّقانه و عالمانه دارد، امّا به «درس‌وبحث»، بسنده نمی‌کند و از «واقعیّت‌های عینی» کناره نمی‌گیرد. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻انقلابی، «جَوزده» و «عوام‌زده» نیست! مشکل‌تر از «انقلابی‌بودن»، «انقلابی‌ماندن» است؛ چه فرد، چه جمع، که کلّ مجلس باشد. انقلابی چیست؟ یکی از شاخصه‌های نمایندۀ انقلابی این است که با عموم مردم همراه است امّا «عوام‌زده» نیست. «جَوزده» نشوید. بعضی از مشکلات ما در بخشی از این سال‌ها به خاطر این بود که «جَوزده» شدیم. «همراهی با مردم»، غیر از «عوام‌زدگی» و «جَوزدگی» و «تحت‌تأثیر های‌وهو قرار گرفتن» است. یکی از مهم‌ترین خصوصیّات امام (رضوان‌الله‌‌علیه) همین بود؛ اگر یک وقتی یک نظری داشت که همه با او مخالف بودند و او معتقد بود که این نظر، نظر شرعی و درست است، می‌ایستاد؛ میگفت همۀ دنیا هم با من مخالف باشند، باشند. قرآن هم همین دستور را به پیغمبر می‌دهد: وَ اِن تُطِع اَکثَرَ مَن فِی الاَرضِ یُضِلّوکَ عَن سَبیلِ اللَه (انعام، ۱۱۶؛ و اگر از بیشتر کسانى که در [این سر]زمین هستند پیروى کنى، تو را از راه خدا گمراه میکنند). نمایندۀ انقلابی آن کسی است که «جَوزده» نمیشود. شما یک قانون را تصویب کردید، به نظر شما قانون درستی هم بوده، یک عدّه‌ای مخالفت کردند، نگاه کنید آیا این مخالفین منطق درستی دارند یا ندارند؛ اگر منطق درستی داشتند البتّه میپذیرید، اگر منطق درستی نداشتند بِایستید؛ بگویید بله، من تصویب کردم این قانون را، پایش هم می‌ایستم. اینکه در فضای مجازی و مانند اینها علیه ما، علیه مجلس، علیه این قانون «جنجال» کنند، نباید شما را به زانو دربیاورد. ... شما یک قانونی تنظیم میکنید، امّا به مردم «توضیح» نمیدهید که این قانون چیست و چرا تصویب شده. وقتی توضیح نمیدهید، یک عدّه‌ای فرصت پیدا میکنند علیه آن قانون بنا کنند «جوسازی‌کردن»، «هیاهوکردن» و‌ شما را از تصویب این قانون پشیمان کنند. بنابراین، «تبیین رسانه‌ای قوانین» هم یکی از کارهایی است که خود شما بایستی انجام بدهید.(در دیدار نمایندگان مجلس، 4/3/1401). ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، [1]. مصداق این جملات، کدام قانون در مجلس است؟ کدام قانون بوده که دربارۀ آن «جوسازی» و «جنجال» صورت گرفت و مجلس، عقب نشست؟ روشن است. [2]. پس لازمۀ «همراهی با مردم»، «عوام‌زدگی» نیست؛ حال‌آن‌که دوستان انقلابی به «نظرسنجی‌ها» ارجاع می‌دادند و ما را متهم به «مخالفت با نظر مردم» می‌کردند. «مخالفت اجتماعی»، به دلیل اصلیِ کنار زدن طرح تبدیل شده بود، درحالی‌که تبعیّت از این وضع، «عوام‌زدگی» و «جَوزدگی» و «تحت‌تأثیر های‌وهو قرار گرفتن» بود، نه مصلحت. آیا حاضرند به خطای بزرگ خود اعتراف کنند؟ [3]. جالب اینکه ریاست مجلس و مرکز پژوهش‌های مجلس نیز به‌جای «تبیین رسانه‌ای»، به انفعال و وادادگی روآورند و به دنبالۀ درونیِ جبهۀ حمله‌کنندگان به طرح تبدیل شدند. [4]. از این نکتۀ تلخ نیز نگذریم که چنانچه علامه مصباح می‌گفت «همراهی با مردم، غیر از عوام‌زدگی است» و به آیۀ «وَ اِن تُطِع اَکثَرَ مَن فِی الاَرضِ یُضِلّوکَ عَن سَبیلِ اللَه» استناد می‌کرد، بی‌درنگ از سوی بسیاری از دوستان انقلابی، به «نفیِ جمهوریّت» و «ضدّیّت با مردم‌سالاری» متهم می‌شد و ادّعا می‌شد که فلسفۀ سیاسیِ او با رهبر انقلاب، تعارض دارد؛ حال‌آن‌که مردم‌سالاری دینی، مردم‌سالاریِ متعهد و مقیّد به دین است، نه خویش‌بنیاد و رها و وانهاده به رضایت جمعی. ازاین‌رو، گاه باید انسان انقلابی در اثر تقابل با اهواء و امیال جمعی، «هزینۀ اجتماعی» بپردازد. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻مراحلِ تکاملیِ انقلاب: «پنج مرحله‌ای» یا «سه مرحله‌ای»؟! مهدی جمشیدی __________________ رهبر انقلاب از یک سو، مراحل تکاملی انقلاب را «پنج مرحله» - یعنی «انقلاب»، «نظام»، «دولت»، «جامعه» و «تمدّن» - و از سوی دیگر در بیانیۀ گام دوّم، «سه مرحله» – یعنی «فرد»، «جامعه» و «تمدّن» - معرفی می‌کنند. آیا این امر، تناقض نیست؟ پاسخ این است که: 1. اگر ایشان بر اساس «یک مبنا»، دو گونه «تقسیم‌بندی» کرده باشند، می‌توان وجود تناقض را پذیرفت، ولی ممکن است یک متفکّر «به اعتبارهای گوناگون» و «از جهات مختلف»، دست به تقسیم‌بندی بزند و در هر یک، از «زاویۀ خاص» به مسأله بنگرد. دراین‌حال، تناقضی وجود نخواهد داشت. پس آنان که به تناقض معتقدند، ابتدا باید ثابت کنند که «معیار تقسیم‌بندیِ» ایشان، واحد بوده است. 2. در آنجا که رهبر انقلاب، مراحل تکاملی انقلاب را پنج مرحله معرفی کرده است، از «زاویۀ تاریخِ تحوّل» به مسألۀ نگریسته و «سیرِ خطیِ زمانی» را طراحی کرده است، امّا در بیانیۀ گام دوّم، از «زاویۀ سطوحِ تحوّل» به مسأله نگریسته و «سیرِ خطیِ لایه‌ای» را معرفی کرده و بیان داشته که تحوّل، از فرد آغاز می‌شود و آن‌گاه در سطح بالاتر، به جامعه می‌رسد و در سطح بسیار بالاتر از جامعه، تمّدن شکل می‌گیرد. پس دو معیار و مبنا در میان بوده است. 3. از طرف دیگر، این دو زنجیرۀ تکاملی، قابل‌جمع با یکدیگر هستند؛ چنان‌که: اوّلاً، مرحلۀ «خودسازی» که در طرح سه مرحله‌ای آمده، در طرحِ پنج مرحله‌ای، «مفروض» انگاشته شده است، امّا هرگز ناساگار با آن نیست و روشن است که ریشۀ همۀ تحوّلات اجتماعی، «تحوّل انفسی» است. ثانیاً، مرحلۀ «جامعه‌سازی» در طرح سه مرحله‌ای، تمام مراحل «انقلاب» و «نظام» و «دولت» و «جامعه» را در طرح پنج مرحله‌ای دربرمی‌گیرد؛ چراکه در اینجا، «معنای عام و کلّی» از لفظ «جامعه» اراده شده است که در میان فرد و تمدّن قرار دارد و هم دولت و هم جامعه – به معنای خاص و محدود - را شامل می‌شود. ثالثاً، مرحلۀ «تمدّن» در هر دو طرح آمده است و مشترک است. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻پاسخ به انتقادهایی از کتابِ «طرحِ کلّیِ اندیشۀ اسلامی در قرآن»: روایت پیشاانقلابیِ آیت‌الله خامنه‌ای از نظریه «اسلام انقلابی» منتشرشده در: https://fekrat.net/?p=9334 @fekrat_net

🔻مسأله یکدستیِ‌ حاکمیّت سیاسی مهدی جمشیدی __________________ 1. امام خمینی در دوره "ده ساله" حکومتش، دو نیروی سیاسیِ بسیار مهم را حذف کرد: یکی "بازرگان" که جریان نهضت آزادی را نمایندگی می‌کرد و دیگری، "منتظری" که حامیِ نیروهای منتقد سیاسی بود. 2. این دو، هرگز فعّالیّت "مسلحانه" انجام ندادند و "لشکرکشی خیابانی" و "فتنه" و ... به راه نینداختند، ولی امام خمینی به‌صورتی قاطع و مطلق، هر دو را از عرصه سیاسیِ ‌انقلاب، "حذف" کرد. 3. به دستور مستقیم شخص امام خمینی، بازرگان به‌گونه‌ای محدود شد که حتّی اجازه تشکیل "حزب" نیز نیافت، و منتظری نیز علاوه بر عزل از قائم‌مقامی، حتّی از "اظهارنظر سیاسی" نیز منع گردید و به درس‌وبحثِ حوزوی محدود گشت. 4. البتّه هر دو اقدام امام خمینی، دست‌کم در بستر شرایط تاریخی و حاکمیّتی، صواب و صلاح بودند و هیچ‌گونه نقص و ضعفی، متوجّه امام خمینی نیست. 5. این در حالی است که آیت‌الله خامنه‌ای در طول "سی سال" رهبریِ‌ خویش، هیچ‌یک از جریان‌های سیاسی را "حذف" نکرد؛ چنان‌که هم نیروهای "اصلاح‌طلب" در انتخابات و مناسبات سیاسی حضور دارند و هم نیروهای "اعتدال‌گرا". 6. تنها بخشی از نیروهای این دو جریان که در فتنه، "فعّالیّت عملی" داشتند، کنار گذاشته شدند که این طبیعی است. 7. در "مجمع تشخیص مصلحت نظام" و "شورای عالی انقلاب فرهنگی" و ... نیز ترکیب نیروها از نظر سیاسی، یکدست و همگون نیست. 8. اگر خودِ مردم در دوره‌هایی، جریان‌ سیاسیِ خاصی را برای استقرار در "دولت" و "مجلس" انتخاب می‌کنند و به این واسطه، یک جریان سیاسی، "غالب" می‌شود، نباید "انتخاب مردم" را به "اراده آیت‌الله خامنه‌ای" نسبت داد. 9. با این حال، کسانی به دلیل ضعف‌نفس و لجاجت، اصرار دارند که "شکست‌های اجتماعیِ" ‌خود را به معنیِ‌ "حذفِ مهندسی‌شده" خویش از عرصه سیاسی معرفی کنند، امّا واقعیّت، "عبور مردم" از اینان است. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

متن پیاده‌شدۀ دو درس‌گفتار با عنوان: 🔻 معنا و مسیرِ بازسازی انقلابی در ساختار فرهنگی https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻در برابر چالشِ «هویّت‌زدایی از انقلاب» 🖋 مهدی جمشیدی _______________________ 1. تأکید چندبارۀ آیت‌الله خامنه‌ای بر «هویّت‌زدایی از انقلاب»، نشان می‌دهد که این امر، یک مسألۀ «راهبردی/ اساسی/ بنیادی» و همچنان «روزآمد» است و چالش‌های معطوف به این کلان‌مسأله، تمام نشده‌اند. 2. انقلاب یک واقعیّت اجتماعیِ قدسی و ملکوتی است که هویّتِ واقعی و مستقل دارد. انقلاب، «شخصیّت» دارد و «سیّال» و «شناور» نیست. 3. هویّت‌زدایی، همان «استحاله/ براندازی نرم/ ایدئولوژی‌زدایی/ حذف ساخت حقیقیِ نظام/ سکولاریسم پنهان» است و در طول سه دهۀ گذشته، آیت‌الله‌ خامنه‌ای با این تعابیر از آن یاد کرده است. 4. هویّت‌زدایی به معنی کنار زدن «ارزش‌های انقلابی» از «انقلاب» است؛ «ارزش‌های غایی و اصالی انقلاب» که شخصیّت متمایز آن را می‌سازند و «ذاتیّات و مقوّمات انقلاب را دربرمی‌گیرند. 5. اگر چنین شود، تنها «پوسته‌ای ظاهری و بی‌خاصیّت» از انقلاب بر جا می‌ماند و «معانیِ باطنی»، زدوده می‌شود. در این حال، این صورت ظاهری نیز ماندگار نخواهد بود و پس از چندی، از دست خواهد رفت. 6. برای هویّت‌زدایی در لایۀ حاکمیّتی، از سیاست‌های نظام، هویّت‌زدایی می‌شود و سیاست‌های سکولار و متناسب با نئولیبرالیسم جهانی، طرّاحی می‌گردد. 7. برنامۀ هویّت‌زدایی را در سه دهۀ گذشته، نیروهای سیاسی در درون ساختار رسمیِ نظام در پیش گرفتند؛ از طریق «سیاست تعدیل اقتصادی و تکنوکراتیسم»، «سیاست دموکراتیزاسیون برآمده از لیبرالیسم» و «سیاست تعامل سازنده با جهان». این سیاست‌ها از امتداد فکریِ انقلاب خارج بودند و نیروهای سیاسیِ مولّد آنها، نسبتی با اصالت‌های انقلابی نداشتند. 8. در لایۀ اجتماعی نیز، سبک زندگیِ مردم با ارزش‌های انقلابی، بیگانه می‌شود و مردم در روندی نامحسوس، هویّت تجدّدی می‌یابند. 9. هویّت‌زدایی با این استدلال صورت می‌گیرد که هویّت انقلابی، مخالف «منافع ملّی» است و «هزینه» می‌آفریند و «معیشت» را بر مردم دشوار می‌سازد. «خواصِ اغواگر» می‌گویند انقلابی‌گری یعنی مخالفت با عقلانیّت و تدبیر و منطق، آرمان‌گراییِ محض و واقعیّت‌ستیزی و ندیدن مصلحت‌ها، مخالفت با علم و کار کارشناسی، تندروی و افراطی‌گری و خشونت‌گرایی، تعصّب کور و دفاع مطلق و توجیه همه‌چیز، تحمیل دین به مردم و دینِ دولتی و به زور به بهشت بردن مردم، ماجراجویی و جنگ با دنیا و دشمن‌تراشی. 10. امّا منطق انقلابی، در قالب نظریۀ مقاومت، هزارها حججی به سوریه فرستاد؛ در قالب نظریۀ اردوهای جهادی، هزارها حججی به مناطق محروم فرستاد؛ در قالب نظریۀ نهضت کمک‌های مؤمنانه، هزارها حججی به یاری فقرای شهرها فرستاد؛ و ... . دروغ، ندیدن این فضیلت‌های عظیم است. و کسی صداقت و خلوص ندارد که برای منافع سیاسیِ خویش، توجیه‌گرِ بی‌کفایتیِ تکنوکرات‌ها می‌شود. به‌راستی، تحریف از تحریم، بدتر است. 11. هویّت‌زدایی، امری تدریجی است؛ چنان‌که با اوّلین قدم به عقب، «چرخۀ انفعال» آغاز می‌شود و اندک‌اندک، انقلاب از ارزش‌های انقلابی، تهی می‌شود. زمانی جامعه به خویش خواهد آمد و در خواهد یافت که انقلاب از خودش عبور کرده است که دیگر، کار از کار گذشته و مسیر طی‌شده، بازگشت‌پذیر نیست. 12. سنگربندی در برابر هویّت‌زدایی از انقلاب، جز با «جهاد تبیین»، ممکن نیست. این دو از جنس یکدیگرند و راه دیگری در اختیار نداریم. بی‌ثبات‌سازیِ هویّتی از طریق روشنگری و گفتن و تحلیل‌گری، برطرف می‌شود. 13. اگر در سه دهۀ گذشته، آیت‌الله خامنه‌ای حضور نداشت، انقلاب به ضدّانقلاب تبدیل شده بود. او به‌راستی، نگاهبانِ قاطعِ اصالت‌های انقلابی است. https://tn.ai/2721944 https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi