. شهر بمباران می‌شود. مرد که گویا وضعیت امنی در ساختمان خودش ندارد، دوربین را روشن کرده و با زبان انگلیسی سر همه مردم دنیا فریاد می‌کشد: «برخیزید!». فردا خبر می‌رسد مرد به شهادت رسیده است و من در تمامی این روزها و لحظات کاری جز تماشا از دستم ساخته نبوده و نیست. حس این روز‌هایم این است؛ گویا در اتاق شیشه‌ای امنی نشسته‌ام که بیرون از آن عده‌ای در راه گفتمان مشترک‌مان پرپر می‌شوند و من که صدایم به بیرون نمی‌رسد، چاره‌ای جز لبخند زدن و یا اشک ریختن ندارم. ادامه دارد 👇

. به این فکر می‌کردم مرد جوان فلسطینی چه داشت که زیر بمباران و در محاصره کامل، توانست صدایش را به آن سوی مرزها برساند و ما نمی‌توانیم؟ قصه این روزهای غزه تنبّه مهمی برای من داشت. از آن جهت که خود را نسبت به جوان فلسطینی در جهانی پرت‌تر و محصورتر از او یافتم. این حادثه باعث شد برای اولین بار نسبت به فهم‌مان از ایده «استقلال» به دیده تردید نگاه کنم. ما از وقتی چشم باز کردیم خودمان را در معرض استعمار و استبداد دیده‌ایم. از این رو استقلال و آزادی در متن شعار و مطالبات انقلاب‌مان قرار گرفت. پس از استقرار نظام، آن سوی مرز پایگاه‌های فرهنگی و نظامی دشمن مستقر شد. به ما گفتند- که درست هم گفتند- عده‌ای به دنبال آمریکایی‌کردن عالَم هستند. می‌خواهند با تهاجم سیاسی، فرهنگی، نظامی و اقتصادی شما را در نظم جهانی و تمدن آمریکایی هضم کنند. ما نیازمند تبیین مفهوم استقلال بودیم. تبیین نشد. قرار شد هر چه برچسب «غربی» خورد، مسیر نفوذ دشمن شناخته شود. از میان تمام «کالاهای غربی»، زبان و پلتفرم‌های ارتباطی را هم مذمت کردیم و آن‌ها را ابزار تهاجم فرهنگی خواندیم. البته حرف درستی بود. بعد گفتیم که پلتفرم‌های ارتباطی غربی، بستر سلطه اطلاعاتی دشمن هستند. فیلترشان کردیم. استدلال‌مان در اینجا هم درست بود. اما این حرف‌ها همه واقعیت نبود. استقلال‌طلبی در عرصه زبان و ارتباطات یعنی انقطاع تاریخی و اجتماعی با جهان بیرون که از قضا جهان آمریکاست، جهان شیطان است. یعنی نه صدایت به بیرون می‌رسد (چون شهر شیطان را به خاطر شیطانی بودنش ترک کردی که البته اسمش را گذاشته‌ای فیلتر!) و نه می‌توانی در حمایت از مستضعفان اسیر شهر شیطان روایتی جهانی داشته باشی (چون زبان شهر شیطان برایت ضروری نبود) حالا قضاوت کن! محاصره غزه تلخ‌تر است یا حصاری که ما به دور خومان کشیده‌ایم؟ ما در محاصره‌ایم یا آن جوان فلسطینی که تک و تنها میان بمباران خودش را روایت می‌کند؟ غزه در محاصره است یا فرزندان انقلاب اسلامی در حصار خود گیر افتاده‌اند؟ 🖊 سیدیاسرتقوی @sedyaser

امت پشت مرز سیاست حرکت دوستان حزب‌اللهی به سمت مرزهای عراق و حتی اردن را می‌توان نمادی از وضعیتی دانست که طی سال‌های اخیر از آن با عنوان «آتش به اختیار» یاد کرده‌ایم. ادامه دارد 👇

. 📌 این فقط آرمان «فلسطین» نیست که ما را به تصمیماتی وا می‌دارد که نمی‌توان میان جدی یا نمادین بودن آن به راحتی تمایز برقرار کرد. در سال‌های اخیر آرمان «عدالت» خیلی‌ها را تا مرز وزارت‌خانه‌ها و سازمان‌های حاکمیتی کشانده است. آرمان دفاع از مستضعفین بارها خیابان‌های منتهی به سفارت‌خانه‌ها را مملو از جمعیت کرده است. ما در طول این چهل و پنج سال‌ها وقتی در مسیر تحقق آرمان‌های‌مان به بن‌بست خورده‌ایم به سمت مرزهای حاکمیتی حرکت کرده‌ایم. گاه این تصمیمات انقلاب دوم نام گرفته و گاه اقدام علیه امنیت ملی. گاه به تغییر وضعیت منجر شده و گاه به تصلب بیشتر. 📌 در ماجرای غزه از رئیس‌جمهور و وزرا تا مردم و فعالان رسانه‌ای، همه مشغول رجزخوانی‌اند. اما عده‌ای به درستی فهمیده‌اند که این حرف‌ها برای غزه نان و آب نمی‌شود و باید به سمت مرز حرکت کنند. حرکت به سمت مرز عراق یا اردن از سویی فانتزی و نمادین جلوه می‌کند، اما از سویی اگر فردا اتفاقی بیفتد و عده‌ای بتوانند وارد غزه شده و به مقاومت بپیوندند جای تعجب و شگفتی نیست. تاریخ جمهوری اسلامی مملو از اتفاقات اثرگذار است که ریشه در رفتارهای نمادین دارد که شوخی شوخی جدی شده است! این تجربه تاریخی نشان می‌دهد امت در مسیر رشد خود و تحقق آرمان‌هایش پشت مرز سیاست گرفتار شده و ایده‌ حاکمیتی برای پاسخگویی به آرمان‌ها وجود ندارد. البته حاکمیت هم به گرفتاری خودش واقف است و حتی بدش نمی‌آید عده‌ای بریزند و او را از مرزهای دست و پا گیر سیاست رها کنند. اما اگر امت پشت مرزهای سیاست متوقف شود چه؟ 📌 اگر امت نتواند از مرز سیاست عبور کند و حاکمیت را به تصمیم برساند، دچار سرخوردگی می‌شود. کارکرد اصلی مرزهای سیاست جلوگیری از بی‌نظمی و نفوذ تصمیمات خلاف مصالح امت است. اما اگر نهاد قدرت توضیحی برای آرمان‌های امت نداشته باشد و از سویی در اظهاراتش با امت همراهی کند و از سوی دیگر برنامه‌ و یا روایتی برای تحقق آن‌ها نداشته باشد، از چشم امت میفتد. برای سنجش این مطلب کافی است از جماعت حزب‌اللهی بپرسیم تعبیر «انتقام سخت» را برای اسرائیل چقدر جدی و شدنی می‌پندارند؟ اگر پس از پرکشیدن عزیز ما در فرودگاه بغداد، انتقام سخت واقعا (و یا حتی در مقام روایت) تحقق می‌یافت، امروز حزب‌الله به سمت مرز عراق و اردن حرکت می‌کرد؟ 📌 آیا امروز امید دغدغه‌مندان به یمن و حزب‌‌الله بیشتر است یا به نیروهای مسلح ما؟ آیا امروز امید به گروه مسلح بی‌پروایی در منطقه نداریم که خارج از مرزهای سیاست، آرمان مستضعفین را محقق کند؟ حرکت به سمت مرز فارغ از دلالت‌های نمادین مثبتی که دارد، بیانگر ابهامی است که در نسبت مطالبات امت با حاکمیت وجود دارد. کاش نه تنها آرمان فلسطین که همه آرمان‌های امت حزب‌الله متولی مشخصی داشته باشد که توضیح دهد سیاست چه برنامه‌ای برای تحقق آن‌ها دارد... 🖊 سیدیاسرتقوی @sedyaser

بسم‌ الله ما تنها موحدانی هستیم که قبله‌ی اول‌مان سنگی است که با آن مردان‌مان گوساله‌پرستان را نشانه می‌روند ما تنها اقامه‌کنندگان نمازیم که اذان‌مان غریو مادری است که برای هر نوبت نماز در وطن فرزندی قربانی می‌کند ما تنها نمازگزارانی هستیم که با خون وضو می‌سازیم و با پوتین‌های جنگی رو به دشمن در محراب حاضر می‌شویم ما تنها مسلمانانی هستیم که کتاب‌مان شجره‌نامه‌ شهادت است که هر روز آیاتی از آن را زندگی می‌کنیم ما تنها پدرانی هستیم که در گوش نوزادهای‌مان آیات قتال می‌خوانیم و برای کودکان‌مان کفن آماده می‌کنیم ما تنها قصه خداییم که برای یکایک ابراهیم‌های‌مان جز سر بریده‌‌ی اسماعیل‌ پایانی نیست ما تنها موحدانی هستیم که در روزگار پرستش ظلم خدای مظلوم فلسطین را می‌پرستیم خدایی که جز ما کسی را در این حوالی ندارد... 🖊 سید یاسر تقوی @sedyaser

🔺خودزنی برای افزایش مشارکت؟! 🔸طرح یک مسأله در گفتگو با برادر عزیزم حسن ضرابی؛ چرا جمهوری اسلامی برای افزایش مشارکت چاره‌ای ندارد جز آنکه گفتمان اپوزیسیون خودش را وارد عرصه رقابت کند؟ @sedyaser

🔺چرا گزینه اصلاحات ناکارآمد است؟ 🔸علیرغم آنکه ممکن است با برخی دیدگاه‌های جریان اصلاحات همراه‌تر باشم اما معتقدم انتخاب یک گزینه اصلاح‌طلب نه تنها به کارآمدی نمی‌انجامد که بعکس، کشور را دچار فرسایش می‌کند. تلاش کردم این وضعیت را با نگاه واقع‌بینانه توصیف کنم @sedyaser