🌷به همین مناسبت منتخبی از خاطرات جناب آقای دکتر علی حقیقی اصل، #آزاده_سرافراز_دانشگاه_سمنان را که در قالب کتاب ارزشمند #گنج_بی_پایان چاپ و منتشر شده است، را بخوانید... .... آن روز تا حوالی ظهر، به‌سختی توانستیم با مهمّاتی که از قبل داخل سنگرها بود، مقاومت کنیم. تمام ارتباطات ما قطع شده بود و مهمّاتمان هم ته کشیده بود. نیروی کمکی هم به ما نرسید. همه‌چیز را از دست داده بودیم. ....ما که از صبح در آن هوای داغ، نه آبی گیرمان آمده بود و نه غذایی، از تشنگی و گرسنگی نای راه رفتن و حرف زدن نداشتیم. ماسک و بقیّة ‌وسایل را انداختیم. ....نیروهای دشمن مدام بالای سرمان می‌چرخیدند. آن‌ها با نیّت کشتن به‌سمت ما تیراندازی می‌کردند؛ امّا نمی‌دانم چه حکمتی بود که گلوله‌ها وقتی به‌سوی ما می‌آمد، منحرف می‌شد و به ما اصابت نمی‌کرد. آنجا دوباره به آنچه اعتقاد داشتیم، به یقین رسیدیم که عمر دست خداست. بالأخره حلقه محاصره را آنقدر تنگ کردند که ما چاره‌ای جز تسلیم شدن نداشتیم. ما را اسیر کردند و دست و پایمان را بستند. ...چون دانشجو بودم، به کسانی که ریاضی بلد نبودند، ریاضی یاد می‌دادم. در دوران اسارت، داشتن خودکار، قلم، تیغ، کاغذ و خیلی چیزهای دیگر ممنوع بود. اگر از کسی این اقلام کشف می‌شد، معلوم نبود زنده بماند یا نه. شرایط به این اندازه سخت بود. زمین برایمان مانند دفتر بود و یک تکّه سیخ را هم به‌عنوان قلم استفاده می‌کردیم و روی خاک برای بچّه‌ها می‌نوشتیم. چقدر این عمل، کارساز بود. .... در هیچ شرایطی امیدمان را از دست ندادیم و این، رمز ماندگاری ما در طول این مدت بود. ✍️رویدادهای فرهنگی،هنری واجتماعی دانشگاه سمنان 🌹ما را به دوستان خود معرفی کنید: 🆔@semnanuni_farhangi