#مهارتهای_امر_به_معروف ✅ قسمت اول 🔸هشت اصل موفقیت، در اجرای امر به معروف و نهی از منکر برای انتخاب روش درست و مؤثر در اجرای امر به معروف و نهی از منکر، توجه به اصول و ملاحظات اساسی زیر ضروری است: 1⃣ عامل بودن خودسازی و شروع از خود، سرلوحه موفقیت در امر و نهی است. 2⃣ اولویت بندی تعیین ارجحیت و تشخیص اینکه کدام منکر یا معروف مهمتر است و از کجا باید شروع کنیم 3⃣ مخاطب شناسی رعایت شخصیت مخاطب، شناخت مخاطب و انتخاب روش با رعایت تناسب بین آمر و ناهی با مخاطب، یکی از مهمترین دلایل اثر گذاری است. 4⃣ موقعیت شناسی تشخیص شرایط محیطی و اقتضائات مخاطب 5⃣ رعایت مراتب پرهیز از زیاده روی و فراتر نرفتن از سطح اقدامی که تأثیرگذار است. 6⃣ استفاده از همه ظرفیتها در نظر داشتن همه ظرفیت‌های ممکن و استفاده از آنها در اجرای فریضتین 7⃣ استمرار صبر و حوصله داشتن و استمرار کار تا حصول نتیجه 8⃣ هوشمندی اجتناب از مواضع تهمت و مواقع آلودگی ✍ ان شا الله در روزهای آتی به شرح موارد ذکر شده خواهیم پرداخت 📌 ما را دنبال کنید: 📡 @setadabmmzn

#مهارتهای_امر_به_معروف ✅ قسمت دوم هشت اصل موفقیت، در اجرای امر به معروف و نهی از منکر امام حسین(ع) در بیان و معرفی صفات آمرین و ناهیان می فرمایند: "صاحب الامر بالمعروف يحتاج الى ان يكون عالماً بالحلال والحرام فارغاً من خاصه نفسه ناصحاً للخلق رحيماً رفيقاً بهم عارفاً بتفاوت اخلاقهم حسن البيان بصيراً بمكر النفس صابراً لا يستعمل الحميه لا یغتاظ لنفسه" کسی که امر به معروف می‌کند باید دین شناس باشد و حلال و حرام را بداند گرفتار نفس خود نباشد؛ اگر حرفی میزند و یا گامی برمی‌دارد برای اصلاح جامعه و رضای خدا باشد و نه مطرح کردن خود؛ خیرخواه مردم باشد و انگیزه او سوز درونی و غیرت دینی باشد؛ با مردم مهربان و رفیق باشد و تا ضرورت پیش نیاید، خشونت نکند؛ گفتارش نیکو باشد؛ بداند که هرکس خلق و خویی دارد و با هرکس باید بطور خاصی سخن گفت؛ از حیله‌های نفسانی آگاه باشد تا مبادا به اهداف شومی کشیده شود. صبر داشته باشد. اگر از مردم، آزاری دید، انتقام نگیرد و شکایتی نکند؛ در کار، تعصب قومی و قبیله‌ای نداشته باشد؛ غیظ و غضب او برای خودش نباشد، بلکه برای خدا و ارتکاب کار زشت توسط دیگران باشد، نه اینکه چرا شأن و مقام مرا مراعات نکرد. (بحارالانوار) بر پایه همین فرمایش از سیدالشهدا ؛ در این بخش به بیان صفات و کارهایی می‌پردازیم که در امر معروف ضروری است: گفتنی است که برخی از این سفارشات ایجابی است که باید مورد عمل قرار بگیرد. همچنین برخی هم سلبی هستند به این معنا که در امر به معروف و نهی از منکر باید از آن کارها اجتناب کرد. ۱. شرط تأثیر؛ نه شرط وجوب ۲. خلوص در امر به معروف و نهی از منکر ۳. پایبندی آمر و ناهی به گفته های خود ۴. دوستی آینه ۵. رفاقت ۶. صبر و حوصله ۷. ارشاد و اقناع ۸. خیرخواهی ۹. مهربانی ۱۰. پرهیز از پرده دری ۱۱. پرهیز از تجسس ۱۲. پرهیز از دشنام ۱۳. غرب در عطش امر به معروف و نهی از منکر ✍ این مبحث ادامه دارد.... 📌 ما را دنبال کنید: 📡 @setadabmmzn

#مهارتهای_امر_به_معروف ✅ قسمت سوم شرط تاثیر؛ نه شرط وجوب همانطور که می‌دانید هر کاری راه و روش مناسب خود را می طلبد. مثلا برای رد شدن از خیابان نمی توان همه ماشینهای در حال حرکت را نگاه داشت. یا برای خرید نان نمی‌توان به آهنگری رفت و نیز برای درس خواندن نمی‌توان در استخر شنا کرد! امر به معروف و نهی از منکر نیز چنین است؛ باید همه شرایط، مراتب، روشها و مقدمات آن را فرا گرفت. حالا در ادامه این بحث به مقدماتی خواهیم پرداخت که برای تاثیر بیشتر در امر به معروف و نهی از منکر لازم است. توجه داشته باشیم که مقدمات گفته شده، شرط تاثیر امر و نهی است، نه شرط وجوب! به عبارت دیگر، امر و نهی در هر حالی بر همه ما واجب است و نمی توان با ادعای اینکه من راه و روش آن را نمی دانم یا دیگر مقدمات در من جمع نیست، از زیر بار مسئولیت شانه خالی کرد. به دو مثال معروفی که در فقه زده میشود دقت کنید: طهارت(وضو، غسل و تیمم) به خودی خود واجب نیست، اما برای نماز خواندن یا طواف، حتما باید طهارت داشت. یعنی طهارت، مقدمه‌ای است که بدون آن، نماز درست نیست. اما همچنان واجب است. همچنین استطاعت، مقدمه حج است که بدون آن حج واجب نیست. تفاوت میان این دو این است که اگر استطاعت نباشد، حج رفتن واجب نیست. اما اگر طهارت نباشد، نماز از وجوب نمی افتد، بلکه همچنان واجب است و تارک آن در عذاب خواهد بود. حال سوال این است که آیا شناخت مقدمات امر به معروف و نهی از منکر مانند استطاعت است که اگر نباشند، امر و نهی نیز واجب نباشد؟ یا مثل طهارت است که باید حتما در صدد تأمین و تحصیل آن برآییم و اگر چنین نکردیم واجب همچنان بر عهده ما باقی است؟ با تتبعی کوتاه در رساله های عملیه و نیز رجوع به حکم عقل و حکم آن به لزوم اصلاح جامعه، به عیان در می یابیم که شناخت این مقدمات، ابزاری است که اثر بخشی امر و نهی را بیشتر می کند، نه اینکه اگر آنها نباشند، امر و نهی نیز ساقط شود. ✍ این مبحث ادامه دارد.... 📌 ما را دنبال کنید: 📡 @setadabmmzn

#مهارتهای_امر_به_معروف ✅ قسمت چهارم "خلوص" در امر به معروف و نهی از منکر اخلاص و نیت بی شائبه، روح هر عمل خير و كار نيک است و هر چه خلوص نیت بیشتر باشد، درجه عمل بلندتر خواهد بود. و چون مقصود از امر به معروف و نهی از منکر، اصلاح، هدایت و اجرای حدود و حمایت از حقوق ضعفا و فقرا و تهذیب اخلاق و ترویج ملکات فاضله و پارسایی و پرهیزکاری است، باید کسانی که برای اصلاح و راهنمایی و تکمیل جامعه اقدام می نمایند، همواره این جهت را فراموش نکرده، برای تحصیل رضای خدا بگویند و برای خدا بنویسند و برای خدا دعوت کنند و از روی کمال محبت و مهربانی و دلسوزی و عشق و علاقه، افرادی را که در اثر طغیان آتش شهوات و یا جهل و نادانی و یا خشم و غضب و جهات دیگر، آلوده به معاصی و خطا می‌شوند، راهنمایی نمایند. اگر کسانی که امر به معروف و نهی از منکر می کنند از این کار مقاصد دیگر داشته باشند مثل آن که بخواهند آن را وسیله نیل به مقام و رتبه و جاه و مال دنیا قرار دهند، علاوه بر آنکه غالباً از این مقاصد محروم می‌شوند زحمات دیگران را هم بی اثر می سازند و بر عکس اگر نیت‌ها خالص گردید، اقدامات با برکت و مفید خواهد شد؛ کسانی که نیت‌شان خیر و اصلاح باشد و در انجام وظیفه کوتاهی نکرده و با کمال قوّت و قدرت به تکلیف خود رفتار و به وظیفه خود عمل می‌کنند. چنانچه از حضرت امیرالمؤمنين علی(ع) روایت شده است که فرمودند: «مَنْ أَحَدَّ سِنانَ الْغَضَبِ اللَّهِ قَوِيَ عَلَى قَتْلِ أَشِدّاءِ الْباطِلِ». یعنی: «کسی که سنان خشم را برای خدا تیز نمود، قوی می‌گردد بر کشتن کسانی که شدت در پیروی از باطل دارند.» (نهج البلاغه، حکمت ۱۶۵) در قرآن مجید در آیات بسیار مردم را دعوت می‌کند که در قیام‌ها و نهضت‌ها و در اتفاقات و عبادات و در همه اقوال و افعال، فقط رضای خدا را بخواهند. در سوره انعام می فرماید: قُلْ إِنَّ صَلوتی وَ نُسُكِي وَ مَحْيَايَ وَ مَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ». یعنی: «بگو بدرستی که نماز من و قربانی من و زندگی و مرگم برای خدایی است که پروردگار عالمیان است.» (انعام، آیه ۱۶۲) و در مقابل با ریا و ریاکاران و کسانی که اعمال صالحه و دین و ایمان را وسیله رسیدن به مقامات و مناصب دنیوی و مال و جاه قرار می دهند، بشدت مبارزه کرده است حتی آن را در حد شرک به خدا قرار داده اند. پس کسی که میخواهید در امر به معروف و نهی از منکر موفق شوید باید صدق نیت و اخلاص را عامل مؤثر حصول مقصود بدانید و آن را وسیله اعمال غرضهای شخصی و خدای نخواسته اهانت به بندگان خدا قرار ندهید و بدانید که خداوند از راز دل هم آگاه است: يَعْلَمُ خائِنَةَ الأعْيُنِ وَمَا تُخْفِي الصُّدُورُ» (غافر، آیه ۱۹) ✍ ادامه دارد.... 📌 ما را دنبال کنید: 📡 @setadabmmzn

#مهارتهای_امر_به_معروف ✅ قسمت پنجم پایبندی آمر و ناهی به گفته های خود عمده فقیهان، این شرط را جزو شرایط وجوب ندانسته و گفته اند که چون این فریضه، واجب توصلی است و قصد قربت در آن شرط نیست، حتی بر تارکان معروف و مرتکبان منکر نیز واجب است. اما این داوری تنها يک جنبه قضیه را حل می‌کند و نشان می‌دهد که به لحاظ فقهی همه مکلفان، مخاطب این فریضه‌اند و تارکان معروف و فاسقان، همان قدر موظف به اجرای این فریضه‌اند که عاملان به معروف و صالحان؛ اما این فریضه بار اجتماعی نیز دارد و جنبه تربیتی و اصلاحی آن، فراتر از اسقاط تکلیف است. بنابراین به سادگی نمیتوان مسئله را حل شده دانست. سعدی داستانی در این باب دارد که بُعد اجتماعی این فریضه و نقش این شرط را در آن خوب به نمایش می‌گذارد. به روایت سعدی، فقیهی پدر را گفت: هیچ از سخنان متکلمان در من اثر نمی‌کند. سبب آن که نمی‌بینم از ایشان کردار موافق گفتار. ترک دنیا به مردم آموزند خویشتن سیم و غله اندوزند عالم آن کَس بود که بد نکند نه بگوید به خلق و خود نکند اَتأمرونَ الناسَ بالبِر و تَنسون انفسكم؟ عالِم که کامرانی و تن پروری کند او خویشتن گم است که را رهبری کند؟ پدر گفت: ای پسر! به مجرد این خیال باطل نشاید روی از تربیت ناصحان بگردانیدن و .... گفت عالم به گوش جان بشنو ور نماند به گفتنش کردار باطل است آنچه مدعی گوید خفته را خفته کی کند بیدار؟ مرد باید که گیرد اندر گوش ور نبشته است پند بر دیوار منظور سعدی آن است که انسان باید بتواند گفته را از گوینده جدا کند و اگر گفته درست بود، بی توجه به صاحب آن، به جان بنوشد و آن را بکار بندد. حق آن است که آدمی به این حد از رشد و کمال برسد که بتواند فارغ از دغدغه های گوناگون، گوهر را از خلا بیرون بکشد و سخنان حق را از اهل باطل بپذیرد و حکمت را گمشده خویش بداند، که آن را هر جا یافت، مملوک خود بشناسد. این یکی از آموزه های بزرگ معصومان است که هر کسی حقیقت را از هر کسی بود، بپذیرد و آن را آویزه گوش خود سازد. امام علی در این باب می فرماید: «حکمت، گمشده مؤمن است؛ حکمت را فراگیر هر چند از منافقان» (نهج البلاغه حکمت ۸۰) در هر صورت، حکمت، مطلوب و مراد مؤمن است و ملک خصوصی هیچکس نیست و شایسته‌ترین مالک او همین مؤمن است. اما دریغ که عملا همه به این حد از رشد و کمال نمی رسند و غالبا ارزش و درستی هر گفته را با گوینده اش می‌سنجند و نخست تکلیف خود را با گوینده روشن می‌کنند و اگر مشروعیت و صلاحیت او را تشخیص دادند آنگاه به گفته‌اش عمل خواهند کرد و یا آن را خواهند پذیرفت. ✍ این مبحث ادامه دارد.... 📌 ما را دنبال کنید: 📡 @setadabmmzn