زمان پدیده عجیبی‌ست. آن وقت که انیشتین اثبات کرد نسبی‌ست اعجابش چند برابر هم شد. ثانیه‌ها برای هر کس متفاوت می‌گذرد و ارزشش بالا و پایین می‌شود. گاهی ترس زمان را در نظرت مثل رعد و برق سریع و ترسناک می‌کند و گاهی یک ثانیه قد هزار سال کش می‌آید. ترس از تاریکی ترس از هیولای کودکی و شاید ترس از نابودی. نابودی با غولی آهنی که آسمان را می‌شکافد و فتح می‌کند زمین و قلب میلیون‌ها انسان را که آرزوی قدیمی‌‌شان آزادی و پیروزی‌ست. آدم‌هایی که نسل‌ها ازشان گذشته و آرزوی فتح سرزمین‌شان سینه به سینه درونشان‌ شعله کشیده. برای متجاوز ترس از آوار شدن غول آهنی، ۴۰۰ ثانیه را قد هزار سال کش می‌دهد و برای منتظر فتح و پیروزی ۴۰۰ ثانیه مثل چشم بر هم‌زدنی می‌گذرد. غول آهنی بزرگ دوست داشتنی "فتّاح". نمی‌دانم آن روز کی می‌رسد اما خیال می‌کنم روزش که بشود، موعدش که برسد توی همه جلسات خانگی قرآن دنیا، توی محفلِ قرآنِ روبروی گنبدِ طلایی قدس این صفحه روبروی آدم‌ها گشوده است و همه با هم زمزمه می‌کنند: إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا (سوره فتح، آیه ۱) #فتاح #ستاره_بشیم #ستاره_های_زمین #جلسات_خانگی_قرآن •┈•✾•☘️🌸🍀•✾•┈• «پویش ستاره های زمین» 🆔 @setare114 🌐 https://b2n.ir/z58400