﴿وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى‏ ضُرٍّ مَسَّهُ كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ﴾ ‏و معنای آيه اين است كه: وقتی بلاء و ناملايمی جانكاه به انسان می‌رسد مدام و بدون وقفه ما را به منظور رفع آن بلاء می‌خواند و برخواندن خود اصرار می‌ورزد، و همين كه بلای او را برطرف می‌كنيم به کلی ما را فراموش می‌كند، و دلش به سوی همان كارهايی كه قبلا داشت كشيده می‌شود، آری، اين چنين اعمال كه اسراف‌گران و مفرطان در تمتع به زخارف دنيوی دارند، در نظرشان زيبا جلوه می‌كند، آن قدر زيبا كه جانب ربوبيت پروردگار را به کلی از ياد می‌برند، و به فرضی هم كه كسی آنان را ياد آوری كند اصلا از ياد خدا روی بر می‌گردانند. 📚ترجمه #تفسیر_المیزان، ج۱۰، ص۲۸ #سید_اسماعیلی | عضو شوید 👇 . @seyedmajid_esmaili #قران #مسیر_زندگی #تقسیر #علامه_طباطبایی