هر انسانی یک همسفر درونی دارد که برای نیازهای او باید مراقبت هایی داشته باشد .. یک هدیه و امانتی هست که فقط یک آغوش او را آرام می‌کند ، آغوشی که از قدیم بوده و خودش را در آغوش بی نهایت هستی رها کرده است .. من این آغوش را فقط در یک سرزمین دیده ام .. حتی اگر مشهد بروم از آنجا دلم هوای آن سرزمین را می‌کند .. تنها آغوشی که من را برای خدا انتخاب‌میکند امام حسین است .. #امام_حسین #نگاهِ_ابی_عبدلله

برای من روحی قرار داده ای که من‌نمیخواهم دگرگونی های وجودش برای چیزی غیر از #نگاهِ_ابی_عبدلله باشد ..

تو دقیقا همان چیزهایی هستی که با آن ها رفت و آمد داری ، مطالعه میکنی ، میخوانی می‌شنوی ، می‌بینی ، لمس می‌کنی ، فکر میکنی ، خیال می‌کنی ، ابراز علاقه‌ می‌کنی.. مراقب باش انتخاب‌هایت،نقاشیِ باطن تو را از زیباییِ‌روحِ امام‌دور‌نکند، چون‌‌حس‌می‌شوی و دیده‌می‌شوی و حضور پیدا میکنی‌باهمان‌ چیزی‌که خودت آن را ساخته‌ای .. #نگاهِ_ابی_عبدلله

برای رشدکردن و نورانی شدن نیازمند داشتن یک نقشه‌ی راه از مسیر رفتن هستیم و آن همان قُوَّتی نور العمل است ؛ یک عمل ویژه حیات‌ش را از یک قوت و نیرویی می‌گیرد و آن همان #نگاهِ_ابی_عبدلله است ..

روح نیز مثل جسم سرمامی‌خورد ، جسم وقتی سرما میخورد دیگر حس بویایی او کم می‌شود، روح وقتی سرما میخورد دیگر حضور خدا را حس نمی کند و این سرماخوردگی گناهِ اوست .. این سرما خوردگی نیاز به یک آغوشِ گرم دارد و آن فقط #نگاهِ_ابی_عبدلله است ..

عینک غم‌های دنیا را با محاسبه‌ و مراقبه‌ی هرروز بردارید و جای آن #نگاهِ_ابی_عبدلله را جایگزین کنید ..