نشین با من ، با من منشین تو چه دانی که چه افسونگر و بی پا و سرم؟ تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من چه جنونی ، چه نیازی ، چه غمی ست؟ یا نگاه تو ، که پر عصمت و ناز بر من افتد ، چه عذاب و ستمی ست؟ دردم این نیست ولی دردم این است که من بی تو دگر از جهان دورم و بی خویشتنم پوپکم ! آهوکم! تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم مگرم سوی تو راهی باشد چون فروغ نگهت ورنه دیگر به چه کار آیم من بی تو ؟ چون مرده ی چشم سیهت منشین اما با من ، منشین تکیه بر من مکن ، ای پرده ی طناز حریر که شراری شده ام پوپکم ! آهوکم! گرگ هاری شده ام

خیلی جدی احساس میکنم ۱۴۰۳ منو حداقل ۵ سال بزرگ تر کرد تا قبلش یه کودکی بودم که تو دنیای گوگولی خودش با تصور کلی آدم مهربون و خوب زندگی میکرد (:

اوقات خوش آن بود که با دوست سپری شد

و در نهایت برایت آرزو میکنم هیچکس تورا از مهربان بودنت پشیمان نکند

•فروغ فرخزاد•

"در زندگیم سختیهایی را تحمل کردم که پیش از واقعه گمان نداشتم بتوانم. حتى بعدها، باور نکردم که در آن ماجرا تاب آوردم. انسان خودش را نمی‌شناسد، خصوصا قدرتهایش را"