جنگ تمام شده بود و دیگر مثل آن روزها کوچه ها عطر و بوی شهادت نمی داد باید نسل های بعد هم عطر و بوی شهید را از نزدیک لمس می کردند باید شهادت باز هم دلبری می کرد مدافعان حرم کم و بیش این عطر را دوباره پراکندند ... ولی باز هم خیلی از دهه هفتادی و هشتادی و نودی ها هنوز با واژه شهادت و شهید مأنوس نبودند باید قهرمانی های شهید به تصویر کشیده می شد ، تصویری واضح تر از آنچه که دیده نشود ... همه باید آن تصویر را به وضوح ببینند یک نفر باید شهید می شد ... یک نفر که جمیع خصال شهدا در او جمع بود ... یک نفر باید از قافله دهه ۶۰ هجری شمسی جا می ماند یک نفر که ردای شهادت را از قامت او دوخته بودند باید جا می ماند جا می ماند و می سوخت از این جا ماندن می سوخت و از سوزش و گرمای او ، آتش عشقی به پا می شد همه فکر می کردند او متعلق به همه است ولی او فقط در خودش می سوخت ... چه کسی می دانست او متعلق به کجاست ؟ او همان همتِ جامانده بود او همان باکریِ جا مانده بود او خرازی و زین الدین و کاظمی جامانده بود او باید زودتر از اینها شهید می شد ولی نشد که بشود ... سالها قلب مجروح از جاماندگی را در سینه تحمل می کرد سالها دلشکسته بود که چرا مانده است ؟ ما حاج قاسم می دیدیم و او در خودش یک جامانده ... چقدر بالا و پایین کرد خودش را که چرا شهادت نصیبم نشد ... چقدر سوخت از این جاماندن ها بعدها که مدافعان حرم دهه هفتادی و هشتادی هم در دستان حاج قاسم پر پرواز گرفتند حاج قاسم فقط سوخت و سوخت 😭😭😭 یک نفر باید می ماند برای نسلی که قهرمان شهیدی چون همت و باکری ندیده اند یک نفر باید می ماند تا ابرقهرمان نسلی شود که غرق در ابرقهرمان‌های پوشالی شده اند حاج قاسم می سوخت و خدا با قلب سوخته اش ، تصویر قهرمانی را می کشید که قرار بود واژه ی شهادت را عمیقاً به تصویر بکشد ... تا دیگر کسی با این واژه بیگانه نباشد ... حاج قاسم گله نکرد شکایت نکرد راضی شد به این جا ماندن از شهدای قافله دهه ۶۰ فقط قلبش دیگر قلب نبود ، پاره ای آتش بود که در سینه ، تحمل می کرد #روایت_شبانه #حاج_قاسم_عزیز https://eitaa.com/shabhayebashohada