فرزندم آن هنگام که پا نهادم در این دنیای تبعیدی و امیدم شکسته بود از عربده ی ایام در بسترم تو جوانه زدی میان تَرک های تُرد نفس هایم ریشه دواندی و نشستی در خاک بارور باورم چه شبها تکیه دادم به دیوار سایه که مبادا کاروان خواب اتراق کند در حجره ی نمور دیدگانم و گزندی به تو رسد از پشه ی متجاوزی قطرات دلتنگی ام سُر می خوردند در سرزمین یخ زده از سردی ایام تا گرمای آغوشم سیرابت کنند از شیره ی جانم ... تا تو قد بکشی و در بغل بگیری آرامش فلک را و من تسکین یابم در سایه سار امن امید تو اما ، دریغا ! اکنون جنگل زندگی ام مملو شده از درختان سربه فلک کشیده ای که ربودند سایه ی خورشید را از سرم و منِ تنهاترینِ غریب همچون برگ زردی در دل بستری سبز مانده ام دور از تو به تمنای نگاهی راستی فرزندم ! آیا می توان در کالبد تبعید سراغی گرفت از خانه ی آرامش آسایش مهر و محبت ؟ #فیناز_میلان #شعر_سپید #سرای_مهر 🟩‌ عضو کانال 💠💠💠💠💠💠 در محفل ما شعر سخن می گوید 👇👇👇 @shaeranehayemahkhaky