«لالایی نمیخوانیم و بچهها دارند، میمیرند!»
یک پژوهشگر متون موسیقایی فولکلور که از قضا خانم هم هست به تازگی در جایی گفته است:
«متاسفانه بسیاری از مادران دیگر برای بچههایشان #لالایی نمیخوانند و حتی بسیار دیدهام وقتی کودکی زیاد گریه میکند آن را با قرص و قطره ساکت میکنند. دلیل این مسئله نیز ارتباط عاطفی کمتری است که بین مادر و فرزند وجود دارد و همین ارتباط کمتر باعث میشود تا مادر از نیازهای عاطفی و فیزیکی کودک خود غافل بماند. لالایی یکی از مهمترین نمادهای فرهنگی و هنری هر منطقه است و بسیار در ارتباط عاطفی مادر و فرزند نقش مهمی دارد.»
✅ برای این بچههای طفل معصوم لالایی بخوانید مردم...
هرچند که لالایی خواندن به جوششی از سر درک #زخم، #زیبایی و #ادبیات نیاز دارد. که زخم را کشیده باشی یا بفهمی، زیبایی و معصومیت #کودک، دریا و سایر همخانوادههایشان را محرم واگویههایت بدانی و جوشش آهنگین کلام داشته باشی ولو اینکه حتی مقفّی و مردّف هم نباشد.
اصلا هیچکدام از اینها هم که نباشی اما تکلیف داری قصه مظلومیت علی اکبر(ع)، دلاوریهای رئیسعلی دلواری، شمشیرزنی لطفعلی خان زند، تنهایی مدرّس و یتیم نوازی امیرالمؤمنین(ع) را گاهی برای کودکت نجوا کنی.
⬅ و همین نجواگری اسمش لالایی است که تار و پود وجود کودک را مثل یک قالی خوشرنگ به هم میبافد ولی متأسفم که بعضی از ما ایرانیها به لطف #مطالعه نکردن، اهل #هیجان_حلال نبودن و دوری از #تفکر و تعمق؛ آنرا از زندگی کودکانمان حذف کردهایم.
🔺پ.ن: البته که روی سخنم با مادرها و پدرهای مهربانی که هنوز هم برای اطفالشان لالایی میخوانند و آنها را در سبک زندگی اسلامی و ایرانی نموّ میدهند، نبود و نیست...
@shaeri_1001