💠 #حروف شیوه تلفظ حروف همراه صوت با کمی دقّت در تلفّظ حروف عربی و مقایسة آنها با تلفّظ حروف فارسی، مشخّص می‌گردد که در بین ۲۸ حرف زبان عربی فقط ۱۰ حرف از آنها تلفّظ‌شان با زبان فارسی متفاوت است . این حروف دهگانه عبارتند از: ث ـــ ح ـــ ذ ـــ ص ـــ ض ـــ ط ـــ ظ ـــ ع ـــ غ ـــ و ۱۸ حرف باقی مانده از حیث تلفّظ تفاوتی با تلفّظ فارسی‌شان ندارند. 🔆 نحوه تلفّظ حروف یاد‌ شده: ث ⬅️ این حرف را باید به اصطلاح «نوک زبانی» و نازک و کم‌حجم تلفّظ کرد (مانند کودکی که نوک‌ زبانی صحبت می‌کند)؛ یعنی در حالی که نوک زبان با دندان‌های جلو در آرواره بالا تماس دارد هوا را به بیرون می‌دمیم (فشار نوک زبان بر دندان‌ها زیاد نباشد). حرف «ث» بدون اینکه صدای «سوت» از آن شنیده شود تلفّظ می‌گردد.(ثَوابٌ ـــ ثَلاثةٌ ) ثوب - ثلّاجهَ ح ⬅️ حرف «حاء» با گرفتگی خاصّی در حلق، ایجاد می‌شود؛ مانند کسی که بخواهد مثلاً پوست تخمه‌ای را که در حلق گیر کرده با فشار هوا خارج کند.(الحَمْدُ ـــ حَميدٌ ) حايط - حَضرهَ ذ ⬅️ حرف «ذال» عیناً مانند حرف «ثاء» از تماس نوک زبان و دندان‌های بالا و با صدای نازک و «کم‌حجم» تلفّظ می‌گردد. دقّت کنید که فشار نوک زبان بر دندان‌ها زیاد نباشد.(ذَهَبٌ ـــ ذَلِكَ ) ذاك – هذيچ ص ⬅️ حرف «صاد» مانند «س» تلفّظ می‌شود؛ فقط به همراه آن، صدا پرحجم تلفّظ می‌شود (سین مُفخَّم). برای این کار گلو را پرحجم کنید؛ به اصطلاح عامیانه باد در گلو بیندازید. تأکید می‌شود که هنگام تلفّظ «ص» نباید صدای سوت شدید شنیده شود.(صَدَقَ ـــ قَصَصٌ ) صَنْدوگ- صورهَ ض ⬅️ حرف «ضاد» از تماس نوک زبان با دندان‌های آسیای بالا (از هر طرف که مقدور باشد؛ راست یا چپ) و با صدای پرحجم و درشت تلفّظ می‌شود. تلفّظ «ض» کمی مشکل است. در واقع حرف سرکشی است. برای تسلّط بر آن باید تمرین کرد.(ضَعْفٍ ـــ ضَالّينَ) ضَريح- ضايعهَ ط⬅️ حرف «طاء» مانند حرف «ت» تلفّظ می‌شود با این تفاوت که صدای آن درشت و پرحجم می‌باشد (تای مفخَّم). حرف «ط» قوی‌ترین حرف زبان عرب می‌باشد.(طَيِّبةٌ ـــ صِراطي ) طارمهَ - طَريق ظ ⬅️ این حرف دقیقاً مانند حرف «ذ» از تماسّ نوک زبان و سرِ دندان‌های جلو آروارۀ بالا ایجاد می‌شود؛ با این تفاوت که صدا در حرف «ظاء» درشت و پرحجم می‌گردد (ذال مفخَّم). باید دقّت کرد که هوا با فشار زیاد دمیده نشود.(ظَلَمَ ـــ ظِلالُها ) ظلمهَ - ظَلّي ع ⬅️ این حرف از میان حلق و به صورت نرم تلفّظ می‌شود و گویی صدا «کش» می‌آید (البتّه این به معنای افراط در نرمی حرف نیست). دقّت کنید که حرف «ع» مفخَّم و پرحجم ادا نشود.(عَلِمَ ـــ العَالمِینَ ) عوفي - عربانهَ غ ⬅️ حرف « غین» از همان محلّ‌ِ تلفّظ حرف «خاء» یعنی ازناحیة حلق تلفّظ شده ولی صدای آن نرم و کشیده و دنباله‌دار است و حالت خراش و خشونت حرف «خاء» را ندارد. صدای «غ» را می‌توانیم هنگامی که مقداری آب در گلو «غرغره» می‌کنیم بشنویم. صدای «غ» باید درشت و پرحجم باشد.(غَيْر ــ الغَرُورَ ) غَفلهَ - غَفوهَ و ⬅️ برای تلفّظ «واو» نباید مثل صدای فارسی آن، دندان‌های بالا با لب پایین تماس پیدا کند؛ بلکه در ادای این حرف، لب‌ها به صورت «غنچه» درمی‌آید و صدای «و» از میان دو لب خارج می‌شود. باید دقّت کرد که حرف واو کم‌حجم و نازک ادا شود.(وَردٌ ـــ لَوَّوْا ) وَرهَ- وَحدِچ