#Part_155 شونه ام رو بر می‌دارم و مشغول شونه زدن موهام میشم بعد بافتن موهام صدای مردها میاد و سر و کله شون پیدا میشه، مانتو م رو با شومیز بلند و خوشگلی عوض می‌کنم و بعد پوشیدن شال کالباسی رنگ از اتاق خارج میشم. همه روی مبل ها نشسته بودند و مشغول صحبت بودن... سلامی زمزمه می‌کنم که نگاه هاشون به سمتم بر می‌گرده و به آرومی جواب سلامم رو میدن. کیانا با خنده میگه: - بچه ها بیاید بازی کنیم. و لبخند مرموزانه ای به مازیار می‌زنه، که مازیار هم همینجوری که سعی داره خندش رو کنترل کنه و جدی باشه میگه: - کیان خانوم شما خانوم ها که همیشه می‌بازید چرا میگی بازی کنیم؟ که جیغ حرصی کیانا در میاد و میگه: - من می‌بازم یا تو؟ بگم بهشون اون کی بود که... که کسری همونطوری که از جاش بلند میشه میگه: - بازی به ما نیومده تهش دعواست پس بی خیال. و به سمت اتاق میره، امیرحسین هم بلند میشه و همراه کسری میره، که کیانا رو به مازیار میگه: - این چشه؟ که مازیار با پوزخند میگه: - هیچی فقط مثل خواهرش یک تخته اش کمه. که کیانا پرتقالی از پرتقال های روی میز بر می‌داره و به سمت مازیار پرت می‌کنه که مازیار جا خالی میده و پرتقال به دیوار می‌خوره و دیوار رو کثیف می‌کنه، رویا رو به من میگه: - ناهار چی بپذیم؟ که کیانا می‌پره وسط و میگه: - چرا همه جا ما باید آشپزی کنیم؟ ناهار امروز با اقایون. و نگاه ویژه ای به مازیار می‌ندازه... ـ ـ ـ ـــــ❀ـــــ ـ ـ ـ .🦋『 @Shahid_dehghann 』🦋.