┄═❁๑๑🌷๑๑❁═┄ 🔹سال اول جنگ بود. به همراه بچه های گروه اندرزگو به یکی از ارتفاعات در شمال منطقه گیلانغرب رفتیم. صبح زود بود. ما بر فراز یکی از تپه های مشرف به مرز قرار گرفتیم. پاسگاه مرزی در دست عراقی ها بود. خودروهای عراقی به راحتی در جاده های اطراف آن تردد می کردند. ابراهیم کتابچه دعا را باز کرد. به همراه بچه ها زیارت عاشورا خواندیم. بعد از آن در حالی که با حسرت به مناطق تحت نفوذ دشمن نگاه می کردم گفتم: ابرام جون این جاده مرزی رو ببین که عراقی ها راحت تردد می کنند، بعد با حسرت گفتم: یعنی می شه یه روز مردم ما راحت از این جاده ها عبور کنند و به شهرهای خودشون برن؟! ابراهیم انگار حواسش به حرف های من نبود. با نگاهش دور دست ها را می دید! لبخندی زد و گفت: «چی می گی! روزی می یاد که از همین جاده، مردم ما دسته دسته به کربلا سفر می کنند!» 🔸در مسیر برگشت از بچه ها پرسیدم: اسم این پاسگاه مرزی رو می دونید؟ یکی از بچه ها گفت: «مرز خسروی» سال ها گذشت. بیست سال بعد به کربلا رفتم. نگاهم به همان ارتفاع افتاد. همان که ابراهیم بر فراز آن زیارت عاشورا خوانده بود! گوئی ابراهیم را می دیدم که ما را بدرقه می کرد. آن ارتفاع درست روبروی منطقه مرزی خسروی قرار آن روز اتوبوس ها به سمت مرز در حرکت بودند. از همان دسته دسته مردم ما به زیارت کربلا می رفتند! رفاقت تا شهادت ┄┅─✵🕊✵─┅┄ https://eitaa.com/joinchat/3741843547C517158791b