🌸🌸🌸 #قصه‌دلبری #قسمت‌چهل‌ودوم اولین بار که رفتیم قطعهٔ شهداب گمنام،گفت:《برای اینکه این وصلت سر بگیره،نذر کردم سنگ مزار شهدایی رو که سنگ قبرشون شکسته،با هزینهٔ خودم تعویض کنم!》یک روز هشت تا از سنگ ها را عوض کرده بود،یک روز هم پنج تا.گفتم:《مگه از سنگ قبر،ثوابی به شهید میرسه؟》گفت:《اگه سنگ قبر عزیزخودت بود،باز همین رو میگفتی؟》 به شهید چمران انس و علاقه ی خاصی داشت،به خصوص به مناجات هایش،شهید محمدعبدی را هم خیلی دوست داشت♥.اسم جهادی اش را گذاشته بود:《عمارعبدے》عمار را از کلیدواژه《اَینَ عمارِ》حضرت آقا و عبدی را از شهید عبدی گرفته بود. بعضی ها می گفتند:《از نظر صورت ،شبیه محمد عبدی و منتظر قائم(شهید محمدمنتظرقائم،فرمانده سپاه یزد که در واقعه طبس به شهادت رسید.》هستی.》ذوق می کرد تا این را می‌شنید. الگوشی در ریش گذاشتن،شهید محسن دین شعاری بود.زمانی که جهاد مغنیه شهید شد،واقعاً به هم ریخت.داشتیم اسباب اثاثیهٔ خانه‌مان را مرتب میکردیم.میخواستیم چینش دکور را تغییر بدهم،کارمان تعطیل شد. از طرفی هم خیلی خوشحال شد و میگفت آقازاده ای که روی همه را کم کرد😁. تا چند وقت عکس رسول خلیلی را روی ماشیت د داخل اتاق داشت.همهٔ شهدا را زنده فرض می کرد که《اینا حیات دارن ولی ما نمیبینیم!》 تمام سنگ قبرهای شهدا را دست می کشید و می بوسید.بعضی وقت ها در اصفهان و یزد اگر کسی‌نبود پابرهنه می شد،ولی در بهشت زهرا هیچ وقت ندیدم کفشش را دربیارد. #ادامه‌دارد...