✨🌼✨🌼✨🌼 🌼✨🌼✨🌼 ✨🌼✨ فصل سوم خاطرات دوستان،آشنایان و همرزمان سیرابی(به نقل از احسان رضایی دوست و همرزم شهید) ما یک جمع شش نفری از بچه های هرمزگانی در دانشگاه و در اتاق۲۱۰ ساکن بودیم. آخر هفته که می‌شد، چون دیگر فوق برنامه نداشتیم، بنابراین وقتمان آزاد بود. در این شرایط یا بیرون از دانشگاه می رفتیم و یا در محیط آنجا به طریقی خودمان را سرگرم می کردیم. یک روز به ذهنمان رسید که برویم یک سیرابی بپزیم. سریع من و منصور درویشی هم اتاقی‌مان بیرون رفتیم و سیرابی خریدیم و آن را به دانشگاه آوردیم. با توجه به این که آنجا یک محیط آموزشی بود و غذابردن به ساختمان کلا ممنوع بود، ما به طریقی سیرابی را به داخل بردیم. آنجا اجاق کوچکی هم داشتیم. روز جمعه بود، با کمک بچه ها که خلیل هم بود، سیرابی را تمیز کردیم و این را همان جا روی اجاق گذاشتیم که با شعله کم پخته شود. بویش تمام ساختمان را گرفته بود؛ یعنی به حدی که در بیرون از ساختمان بچه ها همه معترض شده بودند که آقا این بو از کجا دارد می آید. فردای آن روز که فرماندهان برای کلاس صبحگاه آمدند، سریع این سیرابی را به اتاق خودمان بردیم و در آنجا پنهانش کردیم. فرمانده ای داشتیم به اسم آقای عشقی که با او زیاد شوخی می کردیم (یک بار به شوخی با خلیل سطل آبی از بالای ساختمان ریختیم روی سر آقای عشقی) او در به در دنبال این بو رسیده بود به ساختمانی که اتاق ما در آن بود. از پله ها بالا و پایین می رفتند و به دنبال این بو بودند‌. ما هم که شیطنت‌مان گل کرده بود و نمی خواستیم کسی بداند که کار ما بوده، ولی در آخر آقای عشقی با حس بویایی قوی که داشت، به در اتاق ما رسید و سیرابی را پیدا کرد. آنجا می خواست ما را تنبیه کند، اما بعد از اینکه او را به یک کاسه سیرابی مهمان کردیم، او راضی شد و گفت: اینجا غذا آوردن ممنوع است. شما سیرابی آوردید؟چطوری این کار را کردید؟! ✍🏻تدوین و نگارش:حسن آدمی #خلیل_آسا #قسمت_پنجاه_و_پنجم #شهید_خلیل_تختی_نژاد •••••••••✾•🌿🌺🌿•✾•••••••• @shahid_khalil_takhtinezhad •••••••••✾•🌿🌺🌿•✾••••••••