✅شرح و تفسیر حکمت ۲۲۱ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 ✨مى‌دانیم دنیا سرایى است که همگان از آن براى رفتن به سوى آخرت توشه برمى‌دارند و هر کسى به فراخور حال و اعمال خود توشه‌اى تهیه مى‌بیند. 💠قرآن مجید مى‌گوید: بهترین توشه ها توشه #تقواست. 🔺ولى گروهى به جاى آن، #ظلم و #ستم بر بندگان خدا را توشه این سفر سرنوشت‌ساز قرار مى‌دهند که به گفته امام (علیه السلام) بدترین توشه‌هاست. 🔹زیرا گناهانى که جنبه معصیت‌الله دارد و یا به تعبیر دیگر ظلم بر خویشتن است با توبه آمرزیده مى شود و حتى بدون توبه امید عفو الهى و شفاعت درباره آن وجود دارد، زیرا او بخشنده مهربان است. ولى آنجا که پاى #ظلم_بر_دیگران به میدان مى‌آید نه با آب توبه شسته مى‌شود و نه با عنایت شفاعت و جز با #رضایت_صاحب_حق نجات از عواقب آن ممکن نیست و به همین دلیل امام (علیه السلام) آن را بدترین زاد و توشه قیامت شمرده است. 🔸امام(علیه السلام) در خطبه ۱۷۶ نهج‌البلاغه بعد از آن که #ظلم را به سه بخش تقسیم مى‌کند مى‌فرماید: «اما ظلمى که هرگز رها نمى‌شود ستمى است که بندگان بر یکدیگر مى‌کنند که قصاص در آنجا شدید است. این قصاص مجروح ساختن با کارد یا زدن تازیانه (مانند قصاص در دنیا) نیست بلکه چیزى است که اینها در برابرش ناچیز است». 💠در آیه ۴۵ سوره «انعام» درباره اقوام ظالمى که به سرنوشت دردناکى مبتلا شدند مى‌خوانیم: «و (به این ترتیب،) ریشه گروهى که ستم کرده بودند، قطع شد و ستایش مخصوص خداوند، پروردگار جهانیان است». 🔺در اینجا خداوند به موجب ریشه‌کن‌کردن ظالمان حمد و ثناى خویش مى‌گوید و در آن روز که اعمال انسان اعم از خوب و بد هر کدام به صورت مناسبى مجسم مى‌شوند ظلم به صورت ظلماتى که اطراف وجود ظالم را فرا مى‌گیرد تجسم مى‌یابد. ✨مرحوم کلینى در اصول کافى در حدیثى از امام باقر (علیه السلام) نقل مى‌کند که هنگامى که رحلت پدرم على‌بن‌الحسین فرا رسید مرا به سینه خود چسبانید، سپس فرمود: «فرزندم من تو را به چیزى وصیت مى‌کنم که پدرم در آستانه شهادت مرا به آن توصیه کرد و گفت این چیزى است که پدرش على(علیه السلام) به آن حضرت توصیه کرده است فرمود: «از ستم کردن بر کسى که هیچ یار و یاورى جز خدا ندارد بترس».